WLMA: SPECIAL FORCES (COMPLETED)

SF 17

Kitty's POV

It has been months since the day Gavin and I fought. And after that, we never talked again. I stopped chasing him, I stopped looking at him. I only focused myself on training and teaching Drey some stunts. Our training is getting harder and harder so I need to focus on myself. And now, the Commandant will be the one to train us.

"Soldiers! Are you all ready for your trainings with me?"

"Yes, Sir!"

"Your training for today is carrying logs from the mountain. Tomorrow will be rock climbing. On Wednesday, you're going to cross rivers. While you're going up to the mountain for your mock-up training on Thursday. And Friday will be your rest day. Now, I will give all of you 5 minutes to pack up and go back to your formation." Pagkatapos ng mga instructions ni Commandant ay nagmadali kaming pumasok sa dorm.

"Our trainings are really getting harder and harder. I think I will follow Sachie," sabi ni Jackie at bumuntong hininga.

"Take note! We're going to climb mountains every Monday to carry logs, every Tuesday we will be climbing rock formations, every Wednesday we're going to cross rivers, and every Thursday we'll have mock-up training. I think I'm going to die," matamlay na sabi ni Danica.

"Let's just pack up first. Mabilis pa namang magbilang si Commandant," sabi ko at pumasok na sa kwarto. Pagkatapos kong maglagay ng mineral bottle, biscuits, insect repellent, flashlight, at iba pang importanteng gamit ay bumaba na agad ako.

Nakasalubong ko pa si Gavin sa may hagdan ngunit nauna akong bumaba at hindi siya pinansin. Sa loob ng ilang buwan na iyon ay laging siya o ako ang nangunguna sa buong klase. Salitan lang kami sa posisyong iyon ngunit para sa 'kin ay hindi na iyon importante. Ang importante ay makayanan ko lahat ng trainings na pinapagawa ng mga sundalo rito gaya ng sinabi ni Dad, hindi ako maaaring sumuko.

Bago kami umalis ay ipinadala sa amin ang mga ammo at pinahawak din sa amin ang aming kanya-kanyang rifle. Sa nakalipas na buwan, itinuro na rin sa amin ni Sergeant Grey ang paghawak ng rifle at pistol ngunit may iba pa rin nahihirapan doon kaya hanggang ngayon ay kasali pa rin ito sa mga trainings namin.

"Attention!"

"Left, Face."

"March!"

Sobrang bigat ng mga dala naming ammunition at rifle, halos mangalay na nga ang mga kamay kong nakahawak pa lang dito. Paano na lang kung mayro'n na kaming kakargahing kahoy?

"Walk Faster, Soldiers!" sigaw ni Commandant mula sa kaniyang sasakyan. Kung sana ay naglakad ka rin Commandant, baka sumaya ako nang kaunti. "Gabino, we haven't walk for an hour yet! Faster!" Ang ingay talaga ni Commandant, mas malala pa siya kay Sergeant Grey.

Napatingin ako kay Florence na nahihirapang maglakad at nabibigatan, umalis ako sa linya ko at inalalayan siya. "Kaya mo pa?" tanong ko. Tumango naman siya at nagpatuloy sa paglalakad. Ayokong mahuli siya at mabigyan ng parusa kaya sa likod niya ako naglakad at sinadyang magpahuli.

"Menken! Aren't you a top student? Hindi ka ba nakakain ng agahan? Are you tired already?" sigaw nito.

"No, Sir!" sigaw ko pabalik at nagpatuloy sa paglalakad sa likuran ni Florence.

"The slowest will have a punishment in the water dungeon! Faster, Soldiers!" I guess, I'm going to have a punishment again. Water dungeon is a hella cold place.

"Mauna ka na, Kitty," sabi ni Florence na nasa unahan ko.

"Hayaan mo na, pagod rin naman akong maglakad nang mabilis," giit ko at ngumiti nang bahagya sa kaniya.

"You're lying. You don't get tired easily."

"Bawal na ba akong mapagod?" Umiling-iling naman siya at hindi na sumagot sa 'kin. That's good, ayoko ng nagsasalita habang naglalakad.

Pagdating namin sa tuktok ay nagbuhat agad kami ng mga kahoy pababa ng bundok. Sinadya ko ulit na magpahuli para tulungan sa pagbubuhat ng kahoy si Florence. Ayos naman sina Danica kaya hindi ko na sila tinulungan pa. Sa kanang balikat ko pinasan ang kahoy ko samantalang sa kaliwang balikat naman ay tinutulungan ko si Florence para hindi siya masyadong mabigatan.

Sobrang bigat ng dalawang kahoy na nasa balikat ko, ang dami ring ugat ng malalaking puno sa dinadaanan namin, idagdag pa ang madulas na lupa na mas lalong nagpapahirap sa 'kin maglakad.

Nang muntikan na akong madulas ay agad napatingin ang lahat sa akin, hindi ko pinansin ang mga tingin nila at umayos sa pagkakatayo at naglakad muli. "Hey, let me help you," sabi ni Drey at kinuha ang dulo ng kahoy ni Florence. "Can you please stop helping them? You're the one who always suffer," pagalit na sabi nito sa 'kin.

"Naaawa lang ako," maikling sagot ko.

"Awa? I thought wala 'yan sa vocabulary mo." Mahina naman akong natawa sa sinabi niya. Noon, wala. Ngayon, meron. I learned to help and pity others. Nakakatawa lang. I was known for being a rule breaker and a badass, but now, I'm helping all the women in this academy.

Sa tingin ko'y hindi lang ang ugali ko ang nagbago, sa mga nakalipas na buwan, kun'di pati ang nararamdaman ko ay nagbago na rin. I thought, I was really in love. Akala ko lang pala. Madali lang palang kalimutan ang taong nagpatibok sa puso ko ng isa't kalahating taon.

Hanggang ngayon ay nasa isipan ko pa rin ang mga sinabi niya, that both of us are not on the same page. Sumasagi pa rin ito sa aking isipan ngunit hindi na siya masakit. Siguro ay hindi ko talaga kayang maghintay sa kaniya, siguro ay hindi talaga kami para sa isa't isa.

"Ano na namang sumagi sa isipan mo't nawala ka na naman sa sarili?" tanong ni Drey.

"Nothing," sagot ko at bahagyang ngumiti sa kaniya. Sa paglipas din ng ilang buwan ay nagsimula na rin akong magkagusto sa iba. "Let's go to water dungeon together?" tanong ko sa kaniya.

"Alright, I would love to go there with you." Ngumiti rin ito pabalik at sabay kaming naglakad.

I hope, this time... Drey and I are on the same page.