verliefd op mijn broer

hoofdstuk 13

Pov damian

Toen we thuis kwamen gingen ik gelijk naar boven. Ik was boos op mijn vader dat hij mij verbied om met laura te zijn. Het kan toch niet, dag en nacht denk ik aan haar.

Opeena hoorde ik de buitendeur dichtslaan. En een auto wegrijden.

Ik ging naar beneden om te kijken wie het was maar ik zag niemand het hele huis was leeg.

Ze zijn vast flyers aan het uitdelen.

Dacht ik bij mezelf. Ik ging weer terug naar boven en zette muziek op. Ik deed mijn oordopjes in en zette het volume op het hardst.

Pov Laura

Ik zit nog steeds op het bureau ik heb net gehoord dat ik twee maanden weg was!

Twee maanden dat is echt veel. Ik heb ook gehoord dat ik 18 kilo ben afgevallen.

Ik weeg nu 39 kilo. Ze zeiden dat ik in deze week veel moest eten om weer het goede gewicht te hebben. En ik heb ook een geknusde rib en veel blauwe plekken. De aardige mevrouw van het ziekenhuis heeft me verbonden en behandeld. Toen ze me behandelde toen pas voelde ik de pijn.

Nu zit ik op het bureau te wachten op mijn moeder en vader. Ja jullie horen het goed. Ik heb besloten om damian's vader pap te noemen. Omdat ik nu weet dat je niet altijd zo'n goede vader krijg en ik moet respecteren dat hij er voor mij wil zijn als vader.

"Laura!" roept een al te bekende stem.

Ik draai me om naar het geluid.

"Mam!" roep ik. Ik probeer op te staan en naar haar toe te lopen en het lukt maar voordat ik al 2 stappen heb gezet is ze al bij me. Ze knuffeld me en zakt door haar knieën waardoor ik ook vanzelf  meega.

"Ow schat wat heb ik je zo gemist" snikt ze. "Ik jou ook mam ik jou ook"en toen regende het tranen uit mijn ogen.

Mijn moeder keek mij aan. "Wat hebben ze allemaal met je gedaan schat je bent zo mager en helemaal blauw" zei ze nog steeds huilend. "Dat vertel ik later wel ik wil nu weg hier" mijn moeder knikte en stond op daarna hielp ze me om ook op te staan. En toen zag ik damian's va- euhm pap staan.

"Pap!"zei ik. En ik liep naar hem toe.

"Pap?" Vroeg hij. "Ja ik noem jou nu pap want ik weet nu dat niet iedereen zo'n geweldige vader figuur kan hebben" zei ik met een glimlach "laura dat waardeer ik echt van je" en hij gaf me een knuffel.

"Waar is damian?" vroeg ik. Ik zag hoe mijn ouders elkaar aankeken.

Raar...

"Damian is thuis" zei mijn moeder.

Mijn mond vormde en o en we liepen naar de auto.

Sorry voor dit korte hoofdstuk maar ik kon jullie niet langer laten wachten. Vandaag of morgen en overmorgen komt de volgende

Bye poptatoes!!!!!

P.s sorry dat het zo lang duurde ik dacht dat ik het had gepubliceerd dat was dus niet zo.

Sorry potatoes