verliefd op mijn broer

hoofdstuk 16

Pov damian

Het is echt belachelijk wat mijn ouders hebben gedaan in de ochtend.
Ik was daar alleen om laura te troosten, niks meer. Ik wil gewoon bij haar zijn meer niet. Het slaat echt nergens op!

Het is inmiddels al 12 uur s' Nachts.
Ik was de hele dag in mijn kamer, ik ging alleen naar beneden om eten te halen.
Dus zit ik hier met allerlei verpakkingen van eten.
Ik bedacht dat ik wel naar Laura kon gaan. Ik wou de deur open doen maar het zat op slot. Wat?!?! Dat kunnen ze niet maken!
Ik begon op de deur te bonken.
'Laat mij eruit!!' Roep ik. 'Dit kunnen jullie niet maken!!'

'Damian? Wat is hier aan de hand?' Vraagt mijn moeder.
'Wat is hier aan de hand?! Jullie hebben me opgesloten dat is er aan de hand!' Schreeuw ik boos.
'Het is de enige manier om te voorkomen wat er vanochtend was gebeurt' zegt ze kalm. 'Er was niks gebeurt ik trooste haar gewoon zoals een broer dat zou doen!' Verdedig ik mezelf.
'Damian, je zegt dat je verliefd op haar bent en vervolgens zien we jou in haar kamer wat krijgen we straks, jullie kinderen!' Roept ze nu ook.
Dat had ze niet moeten zeggen.
'Donder op' zeg ik zacht maar hard genoeg dat ze me kan horen.
'Damian het is het bes-' probeert ze maar ik kap haar af. 'Donder op!' Schreeuw ik terwijl ik op de deur sla.

Ik hoor voetstappen naar beneden gaan.
Boos laat ik me op bed vallen.
Dit is zo oneerlijk! Boos staar ik voor me uit. Ik kijk naar de muur die voor me staat. Natuurlijk! De deur.
Die zijn mijn ouders helemaal vergeten.
Er is een deur die tussen onze kamers inzit. Snel loop ik naar de deur en gooi alle spullen die ervoor zitten weg.
Ik maak de deur open en zie laura op haar bed met haar laptop zitten, ze heeft oortjes in. Ze kijkt op en ziet me.
'Ow hey damian' roept ze vrolijk.
'Laura niet zo hard' zeg ik.

Pov Laura

'Waarom?' Vraag ik.
Damian vertelt me over de deuren die op slot zitten.
'Hoe kunnen ze dat nu doen?!' Zeg ik boos.
'Stel je voor dat ik naar de wc moet of als ik honger heb?' Vraag ik.
'Euhm Laura je hebt een eigen badkamer en een mini-koelkast' zegt damian.
'Ow ja' damian lacht. 'Het belangerijkste is dat ik hier met jou ben' zegt damian voordat hij zijn lippen op de mijne drukt. Ik glimlach en doe mee in de kus. 'Je betekent echt veel voor me, damian' zeg ik. 'Jij ook voor mij' zegt hij en hij wil me weer kussen maar ik hou hem tegen.
'Nee damian ik meen het. Ik hou van jou, zoveel zelfs dat ik me hele leven moet je wil spenderen ik wil bij je kunnen zijn zonder problemen maar het ziet er naar uit dat het niet kan, ik wil je kussen wanneer ik wil en ik wil je knuffelen wanneer ik wil en ik wil leuke dingen met je doen maar onze ouders houden dat tegen, en dat wil ik niet' zeg ik met tranen in mijn ogen. 'W-wil je het uitmaken?' Vraagt damian terwijl zijn ogen zich vullen met tranen. 'Ik weet het niet damian' zeg ik terwijl ik me ogen neersla. 'Misschien is dat het beste' zeg ik. Ik kijk naar damian en zie pijn en verdriet in zijn ogen. 'Het spijt me damian' hij wil weglopen. 'Damian wacht! Wil je nog voor de laatste keer bij me blijven?' Hij knikt en gaat naast me liggen.
'Ik hou van jou Laura.' En hij geeft me een kus. 'Ik ook van jou' en tranen vullen mijn ogen ik kijk naar Damian en zie dat hij ook huilt. 'Laura?' Snikt hij. 'Ja?' Reageer ik. 'Ik wil je niet kwijt, ik wil je ook voor altijd vasthouden het boeit me niet wat onze ouders zeggen jij bent de wereld voor mij jij bent de reden dat ik opsta elke dag, pas toen je weg was realiseerde ik me hoeveel ik van je hou, alsjeblieft laura laten we het proberen' snikte hij. Ik ging rechtop zitten zodat ik hem beter kon zien.
Ik wil ook zo graag bij hem zijn maar als onze ouders erachter komen dan hebben we problemen. Nee weet je wat? Wat onze ouders denken boeit me niet ik wil bij Damian zijn. Ik gaf hem een kus en hij glimlachte hij zoende terug.

'We proberen het'

Hallo potatoes! Sorry dat ik het moet zeggen maar dit is het op 2 na laatste hoofdstuk. Ik weet het dit boek is heel kort. Sorry daarvoor
Er komt dus nog 2 hoofdstukken van de eerste deel en natuurlijk het dankwoord.

Bye potatoes!