verliefd op mijn broer

hoofdstuk 10

Pov damian

Ik lig in me bed het is al twee uur s' nachts. Ik kan niet slapen dus pak ik me telefoon en ik ga op app. Ik scroll wat door mijn contacten lijst als ik opeens Laura zie. Ik klik op haar profiel. 'Wat is ze toch mooi' denk ik bij mezelf. He! Laura is online geweest 3 dagen geleden. (A/n ik weet niet hoelang geleden het is dat ze die bericht heeft gelezen dus ik zeg gwn 3 dagen omdat het snachts is)

Als een gek begin ik dingen naar haar te schrijven.

Damian
Laura

Laura hoe gaat het waar ben je ????
Laura andtwoord alsjeblieft het spijt me je moeder gaat kapot hier en ik ook alsjeblieft andtwoord gaat alles goed met je ???? Plzz laura andtwoord

Ze kimt eindelijk online.

Laura!

Wat moet je!

We zijn zo bezorgd om je waar ben je?

Waarom boeit dat jou ?

Omdat ik van je hou Laura plzz kom terug.

Nee ik kom niet terug ik ben bij me vriendje in het buitenland en ik kom echt nooit meer terug nooit!

Maar laura je moeder is doodongerust. Kom terug voor haat ze houd van je ,........ ik hou van je.

Dan heb je pech damian! Ik hou niet meer van jou sterker nog dat heb ik nooit gedaan. Ik was alleen je vriendinnetje om medelijden.

Wacht eens even ze was toch nooit mijn vriendinnetje. Dit is laura niet! Maar ik ga niet laten merken dat ik dat weet. Anders maakt ze de telefoon kapot en kunnen we het niet traceren. Ik besluit maar iets te vragen wat alleen laura weet.

Wat heb ik gedaan dat je zo boos op me bent ? :, (

Serieus moet je dat echt vragen!
Je hebt duidelijk laten zien dat je niet van me houd ! Deze relatie is voorbij! OVER!!!!

okee dan veel plezier met je vriendje maar je moet weten dat ik je nooit zou vergeten.

Ik leg me telefoon neer en besluit te gaan slapen. Want ik kan niet nu naar mijn vader gaan hij heeft de slaap echt nodig.

En langzaam val ik in een droomloze slaap.

Ik word wakker en kijk op me wekker die op mijn nachtkastje.
11:43

Ik besloot om naar mijn ouders hun kamer te gaan.

"Pap?"vroeg ik met een zachte stem

"Ja wat is er jongen?" Vroeg hij met zijn ochtendstem.

"Ik moet je iets belangrijks vertellen"

'Wat is er dan wel zo belangerijk?"vroeg hij nu met eenn iets bezorgdere stem.

"Ik vertel het dalijk, ga eerst maar douchen en aankleden want het kan zijn dat we daarna gelijk weg moeten"

"O-oke"zei hij een beetje verward.

En zondet iets te zeggen liep ik de kamer uit.

Ik liep naar mijn kamer en sprong zelf ook onder de douch.

Pov Laura

Ik zit hier nog steeds.

Alleen...

Verlaten.....

Misbruikt......

Helemaal kapot gemaakt......

In de hoop dat iemand me vind..........

In de hoop dat ik ooit weer thuis kom.......

Met mijn verloren gedachten.....

Helemaal alleen in de kou....

Het enige wat ik aan heb is een naveltruitje en een broekje dat nog net niet me kont laat zien. Ik wil hier weg!!!! Ik haat het hier, haat hun ,ik haat de gedachten dat ik nooit meer thuis kom, ik haat het dat ik damian misschien nooit meer zie. helemaal alleen. Ik zit hier helemaal alleen hoop te houden dat ik hier weg kan terwijl ik diep in mezelf de hoop al ben verloren.

Ik stond op van het kleine matrasje op de grond die vies was en stonk. En ik liep naar de stoel die in de hoek van de kelder stond. Ik ging erop zitten en trok mijn knieën op ik luisterde naar de stilte. En ik begon na te denken, na te denken over de domste dingen. Net als vroeger toen ik klein was vond ik een jongen leuk en op een dag nam hij me mee naar een hele grootte boom en daar gingen we nep trouwen. Al onze vriendjes en vriendinnetjes waren daar. Toen eraan dacht kreeg ik een klein glimlachje op me gezicht. Dit was de eerste keer dat ik lach sinds ik hier zit. En weer begon ik na te denken over de dingen die ik nu zou doen. Waarschijnelijk een film kijken met damian, of ik zou in de stad zijn met mijn beste cheryl. Hoe zou zij omgaan met het feit dat ik weg ben spoorloos.

Hoe zou me moeder hiermee omgaan.

En bij de gedachte daarvan begon ik te huilen. Wat voor een verdriet zal zij niet hebben. En ik begon te huilen hier alleen huilen niks anders. Ik maakte me klein,en het enige wat ik deed was huilen. Was ik maar dood. Dan had ik nu niet zo'n verdriet het enige wat ik deed was huilen dag in dag uit behalve als jhonny of dana kwam dan moest ik me sterk houden.

Ik voelde een hand op mijn schouder.

Ik keek om en zag jhonny maar hij was anders dan normaal, zijn ogen waren zacht. Hij keek me aan met medelijden en medelijden alleen.

En zonder dat ik tegenstribbelde trok hij ne in een knuffel. Ik vond het niet erg. Ik huilde alleen hij knuffelde me en fluisterde alleen sorry in mijn oor ik knuffelde terug en maakte zijn shirt nat met mijn tranen.

"Het spijt me.... het spijt me zo" snikte hij 

Ik begreep het niet ik begreep zijn medelijden niet maar het was fijn om even te knuffelen. En om me gevoelens te uiten.

Misschien is hij toch niet zo slecht.....

Sorry mensen dat ik me niet heb gehouden aan wat ik zij maar ik moest het gewoon updaten. Maar deze hoofdstuk is wel groter dan normaal.
Ik hoop dat jullie het leuk vonden

Love you guys xxxx