17- Just Rea

12 0 0
                                    

17- Just Korixs

"We're finally done!" masayang ani ko, finally natagalan kami sa Business subject na 'to. I deserve to have a chillax afternoon plus nakakainis pa 'tong kasama ko, masyadong seryoso sa lahat ng bagay walang humor. 

 "Wala na ba tayong nakalimutan?" nagbabalak na kong tumayo para umakyat sa kwarto ko ng bigla siyang humirit. Ano ba klaseng babae 'to? Wala ba sa vocabulary niya ang words na 'pahinga' 'chill' 'break' o kaya naman ay 'time freeze'? Masyado na niyang kinacareer ang pasahod sa kaniya ng parents ko. Imbes na siya ang mag suffer parang feeling ko sa akin tumatalbog lahat ng plano ko. 

"Meron" sagot ko habang nakangisi, nang magkaroon naman ng humor at tawa yang utak mo. Pati ako nanonosebleed na sa mga pinag aaralan natin e.
 "Ano yun? Dali para matapos na"
"Mag pahinga" with matching smirk, baka mainlove na siya sa akin ng tuluyan nito. Hayst. 

"Seryoso ka?" nilingon ko siya at epic imbes na matawa siya or sumakay sa joke ko wala, basag na naman.
"Yeah, why? You have a problem with that?" ayoko ng kausap 'tong babaeng 'to, baka mahawa ko ng kakornihan. "I'll go upstairs, do what you want" umakyat na ko bago ko pa maibalot at maiuwi—este maitapon palabas yung babaeng yun. 

When I arrive at my room, I restly let my body consume the fresh, cold and comfy bed of mine.

When I woke up, I realize I over slept. Four-thirthy na, nakauwi na kaya yung babaeng yun? I'm hungry, I should go down stairs.

Nang makababa ako ay walang tao sa hallway nor sa sala, hindi ko din nakikita ang kapatid ko or si Manang. I walk towards the kitchen and grab some water, mamaya na ko kakain pag nakita ko si manang. Ano kayang magandang meryenda? I walk until my feet reach the garden, napaka presko ng hangin dito at napakabango din from the flowers planted by my mother since she's a teenager.Maya maya pa ay may narinig akong iyak, sh*t that's my brother. 

Dali dali akong tumakbo papunta sa pinanggagalingan ng iyak niya. Mas gumaan ang pakiramdam ko ng makitang nasa baitang na siya ng swimming pool. I wonder bakit siya umiiyak, sino ang kasama niya dito sa pool? Is he alone? Sh*t! 

I was alarmed also worried ng makita kong nalulunod si Rea. Di ko na naisip anong possible na gawin ko or kunin ko muna si Kalix. All I could think of is Rea, I rushly jump into the pool and swim until I get to reach her. 

I hug her tightly and swim back to the shore near Kalix. Umakyat ako and I carry her, wala pa din siyang malay. I do the CPR, I gently yet forcely pushed both my hands in his chest and slowly trying to give her some air. I came with her face to face, she's so bright, even with water droplets on her face still she looks like an angel. I remove the excess water and give her some air, sh*t she stole my first kiss. Hindi ko na pinansin yun, when I feel that she's breathing I immediately carry her together with Kalix who is now in his normal condition. 

Nang makapasok na kami sa mansion ay dali daling lumapit si manang. "Naku! Anong nangyari sa inyo? Anong nangyari kay rea, ha? Antonio?" nag papanic na tanong ni manang. 

"Asikasuhin niyo po muna si Kalix, manang. I'll just put Rea sa room ko" ani ko at dali daling umakyat papunta sa kwarto ko. I lay down her sa bed ko and run down the hallway papuntasa room ni Kalix para tawagin si manang. I saw Kalix was already dry and asleep on his bed while manang is gently combing his hair.

***

 "Ayos na siya, Antonio. Pwede ka nang pumasok" nakangiting ani ni manang bago ako pumasok sa loob. Tuyo na si Rea at palit na din ang damit niya, thanks to manang at napalitan siya ng damit. Inayos ko yung comforter ko para mabalot ang katawan niya. I sat beside her and fix her hair. Tatayo na sana ako para sana iwan siya at makapag pahinga pero narinig kong umiingit siya. 

The Bad Boy's Slave | On-goingTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon