Labirent İle Hayal Et

20 Olmanın Dayanılmaz Hafifliği

Merhaba, ben yazarınız İlayda. Bu bölüm bir fanfic bölümü olmasa da buraya bırakmak istediğim, size bırakmak istediğim birkaç cümlem var. Umarım siz de benim cümlelerimden kendinize göre bir anlam çıkarıp onu yaşatabilirsiniz. 

Başlıktan da anlayabileceğiniz gibi 20 yaşına basmanın dayanılmaz hafifliğini hissediyorum. Son günlerde bunu çok düşündüm ve çok da ağladım. Eskiden 18 yaşına girmeden önce yazdığım birkaç sayfayı buldum. Kendime inanamadım. Son iki yılda hem çok şey öğrenip hem de çok şey atlatmışım. 18 olmak da 20 olmak da benim için yeni dönemlerin başlangıcını ifade ediyordu. Eskiden o sayfalara yazdığım gibi, yaşlarımız sadece bir sayıdan ibaret olsa da aslında bir dönemin kapanıp diğerinin başladığını gösterir. Kimisi doğum gününü büyük partilerle kutlar, kimisi hiç kutlansın istemez. Ben hep bir şekilde kutlamayı isteyip bir yandan da üzülen biri oldum. Artık kendimi daha iyi anlıyorum. Her yeni yaşıma girdiğimde biten bir önceki dönemin yasını tutmadan edemiyorum. Çünkü dedikleri gibi, her yaşın bir güzelliği var. Bazen büyümek için çok acele ediyoruz. Ama buna gerek yok sevgili okuyucularım. Olduğunuz şu anki haliniz olabileceğiniz en güzel haliniz. Her saniye daha da güzelleşmeye devam ediyorsunuz. 

Geçmişi ve geçmişteki hislerimi çok özlediğimi fark ettim 18 olmadan yazdığım sayfaları okuduğumda. 17 yaşımı her sabaha gülerek başladığım arkadaşlarımla ve çikolata kadar tatlı bir çocuğun kalbimi deli gibi attırmasına izin vererek geçirdim. Bunların hiçbirini bir daha aynı şekilde elde edemem. Zamanda geriye gitsem bile hiçbir zaman bir daha eskisi gibi olmayacak. Bunu kabullenmek ve geçmişteki her şeye veda etmek çok zor. Sanki en çok özlediğim parçamı kaybediyormuşum gibi bir his. Yine de ben de zamanla öğreniyorum. Geçmişteki beni kaybetmediğimi yani. O hep orada ve her zaman bana destek olmaya hazır.

Eski yazdıklarımı okuyunca ağlamamın sebeplerinden biri de yazdığım bazı şeyleri günümüz için yazmış olmam. Kendinle gurur duy çünkü ben şu an duyuyorum dedi eski İlayda bana. Ve eğer okurken mutsuzsam kendimi sevme yolculuğumun ne kadar zor olduğunu hatırlamamı istedi. Daha o zamandan ilerdeki bana güvenimin tam olduğunu yazmışım. Kendi kendini teselli etmek gerçekten bambaşka bir şeymiş. Kendimle barışık olmanın ne kadar önemli olduğunu bir kez daha anladım. Geçmişte kalan bana teşekkür borçluyum, bu günümde bana en önemli şeyleri hatırlattığı için. Hislerimden bahsediyorum. Bir süredir hislerimi unutup bir köşeye kaldırmıştım. Heyecanlanmayı özledim. Birini gelen bir mesajı sayesinde bile kıkırdayacak kadar sevmeyi özledim. Karnım ağrıyana kadar gülmeyi, canım acıdığında ciğerlerim sökülürcesine ağlamayı özledim. İnsan olmayı özledim ben. Keşke diyorum bu yüzden, keşke 17 yaşımın anlattığı gibi olsam. Cıvıl cıvıl. Korkmayan ve hislerine göre yaşayan. 

Size şu an kalbimi açıyorum sevgili okuyucularım. Umarım ne kadar değerli olduğunuzu biliyorsunuzdur. Sayenizde 20 olmadan önce öğrenmem gereken başka bir şeyi öğrendim. Yazmak bana iyi hissettiriyor. Kalbimin üstündeki yükü sizinle paylaşıyorum yazdıkça. Artık bazılarınızı her bölüme attığınız yorumlar ve beğeniler aracılığıyla tanıyorum. Sizi orada görmek beni her zaman mutlu ediyor. Bir şekilde zihnimden döktüğüm hikayeleri beğenmeniz hem çok ilginç hem de çok güzel geliyor bana. Eğer sizin de iyi hissetmenizi sağlıyorsa yazdıklarım, inanın bu benim için çok değerli. Artık kelimelerin gücünden her zamankinden daha da eminim. Birbirini tanımayan bizler şu an buradayız ve kelimelerim sayesinde konuşuyoruz. Ben şu an bu kelimelerle sizinle dertleşiyorum. Bilin ki ben her zaman buradayım. Kötü hissederseniz de iyi hissederseniz de. Konuşmaya ihtiyaç duyduğunuz bir ablaya ya da kardeşe ihtiyacınız olursa da. Her zaman bana kelimelerim kadar yakın olan sizler kalbime ve zihnime bu açıdan çok yakınsınız. Okuduğunuz her bölüm benden bir parça ve ben aslında. Bu yüzden yazdıklarıma yakın hissediyorsanız bana yakın hissetmekten de çekinmeyin. Cümlelerimi seviyorsanız onlarla her zaman dertleşebileceğinizi bilmenizi istedim. 

20 olmadan önce yapmam gereken şeyler olduğuna inanıyordum. Boş durmak istemiyordum, hiçbir şey yapmadan durmak istemiyordum. Son kez küçük sayılıyorsam şayet, ya da en azından 10'lu yaşlara sığınarak yapabileceğim şeyler varsa hemen hepsini yapmaya hazırdım. Bu yüzden çarşaflardan bir çadır kurup içinde Arthur izledim, inanabiliyor musunuz? Yine de her şeyin yaşında güzel olduğunu unutmayın sevgili okuyucularım. Her şey gerçekten de yaşında güzel. Zaman geçtikçe benzer olaylar yaşasanız bile o olaylara olan hisleriniz değişebiliyor. Belki de bu yüzden korkuyordum aslında büyümekten. Hislerimi kaybetmekten. Yani giderek azalıp beni terk etmelerinden. Ama unuttuğum bir şey var. İnsanlar değişir. Herkesin değiştiği gibi benim değişmem de normal bir şey. Yeni bir dönemin başlangıcında duran ve korkak 19 yaşındaki İlayda özgüvenini toplayıp söyleyebiliyor bunları şu an. Çünkü korkarak ve saklanarak, büyüyüp değişmeyi inkar ederek yaşarsam asla o eski yazılarımdaki kadar canlı olmayacağımı biliyorum. Bu yüzden elimden geleni denemeliyim. Her ne kadar dünyanın çivisi çıksa da ve herkes gibi beni de kıran şeyler olsa da. Büyüme sancısı çekiyor olsam da hatta. Üzülmeyi önleyemesem de. Her şeye rağmen kendime güvenip adım atmaya devam etmem gerektiğini anladım. Bu yüzden yüzümde minik buruk bir gülümsemeyle 20 oluyorum. Hayatımda yeni bir dönem başlıyor. Eskisinden çok daha çetin, inişli çıkışlı olacağını biliyorum. Bir süre 20 olduğuma inanamayacağım da büyük ihtimalle. Ama tüm hislerimi olduğu gibi kabul edeceğim bugün. Hiçbirini saklamadan. Korkuyorum, heyecanlıyım, üzgünüm ve gözlerim doluyor pek çok duygunun beni sarmalamasıyla. Ama inanın sevgili okuyucularım, ağlıyor olmam hiçbir şey hissetmememden her zaman daha iyi bir seçenek olacak. Tahmin ettiğim gibi büyüdükçe hislerin azalmaması için bu savaşı sürdürüp hislerimi saklamadığım yeni bir döneme adım atıyorum. Sizleri de bu yeni döneme mutlulukla davet ediyorum. Orada olacağınızı biliyorum.