Case #4 (Completed)

C #1

C #1

She was awaken by the noise inside her room. She slowly open her eyes and found her parents talking.

"How come there's a blade in her room?" came the anguished voice of her mother.

"I don't know. Inalis na natin lahat ng mga matutulis na bagay na pwede niyang gamitin para tangkain ulit ang buhay niya." malungkot na saad ng ama.

Yeah, this was the second time she attempted to end her life. The first one was not successful. Neither the second.

"Thankfully, naagapan natin agad." halos maiyak iyak na sabi ng ina.

After that wala na siyang narinig pa. Hearing her parents talk like that made her heart clenched. Alam niya na nalulungkot ang mga ito sa nangyayari sa kanya pero wala siyang magawa. She had always wanted to hug them, tell them that it's alright. But she can do neither of the two.

She's afraid of contacts. Masagi lang siya nanginginig na siya. Para bang pakiramdam niya bawat balat na madampi sa kanya ay balat ng walang hiyang lalaking lumapastangan sa kanya.

She tried her very best to act like everything was fine, but as time goes by, the memory of that night continue to haunt her. Gabi gabi na lang dinadalaw ng malagim na pangyayaring iyon ang bawat panaginip niya.

Tumihaya siya para hindi makita ng mga magulang niya na umiiyak siya. Wala siyang magawa para hindi mag-alala ang mga ito.

"Anak." tawag ng ina ngunit hindi nagtangkang hawakan siya.

"Leave me alone." malumanay niyang sagot, walang halong inis o galit. Ang gusto lamang niya ay mapag-isa, mag-isang pasanin ang mabigat na dalahing meron siya.

"Eunica." tawag ulit ng ina sa ngarag na boses.

"Please... I want to be alone." sagot niya sa mga ito na hindi humaharap.

Walang nagawa ang ina at ang ama kundi lumabas at iwanan siyang mag-isa. She's pushing her parents away from her. Pakiramdam niya kase pabigat na lamang siya sa mga ito. Kaya gustung gusto niya ng tapusin ang buhay niya.

*

She sat up and hugged her knees. She looked at the room blankly. Her face shows no emotion at all. Lahat ng pakiramdam ay hindi na niya kayang maramdaman, maliban sa takot. Takot na mahawakan siya ng ibang tao, takot na baka balikan siya ng lalaking iyon.

Ang minsang sakit at kahihiyang nangyari sa kanya ay sapat ng dahilan para mawala lahat ng emosyong meron siya noon. She's physically and emotionally numb. Para siyang papel na blangko, walang buhay, putul putulin mo man ay wala kang maririnig na reklamo.

She barely talks. Kahit sa mga magulang niya. Hindi niya kayang makipag-usap kahit kanino. Pakiramdam niya wala ng kwenta ang bibig niya. Dahil kahit anong sigaw at pagmamakaawa niya noon ay hindi siya tinigilan ng rapist na yon.

Tumingin siya sa may bintana at nakita ang maliwanag na langit. Kung sanang maayos pa ang lahat, she'll be out there playing with her dog. Chat with her friends in the park. Go shopping with them. And everything that a normal girl does. But she's not normal anymore. Not when she sees herself like a prostitute. Used. Dirty. Cheap.

She looked away from the window and looked around the room. She blankly stared at the ceiling. Thinking nothing in particular.

Napabuntong hininga siya at naisipang lumabas ng kwarto. Gusto niya lang makapaglakad kahit kaunti, gusto niyang makasagap ng sariwang hangin.

Tumayo siya sa higaan at binuksan ang pinto. Sumalubong sa kanya ang iilang taong naglalakad sa hallway. Naramdaman niya ang kilabot na umakyat sa katawan niya.