Δύο μικροί αγγέλοι.. (Υπό Επιμέλεια)

Κεφάλαιο 5°

Οι μικρές λευκές κορδέλες που στόλιζαν τα ξύλα της βεράντας του δωματίου άρχισαν να ανεμίζουν σαν έπιασε ο αέρας. Ο καιρός στο νησί ήταν πάντοτε αλλοπρόσαλος. Από παιδί θυμόταν πως καμία φορά ο ήλιος ήταν ψηλά και έκαιγε ενώ την επόμενη ώρα μπορεί να έπιανε καταιγίδα. Πάραυτα είχε ανοίξει διάπλατα τη μπαλκονόπορτα.
Εκείνη η μυρωδιά βουνού και θάλασσας της είχε λείψει. Το αεράκι κουνούσε ελαφρά τις κουρτίνες και ξέροντας πως δεν είχε πολύ χρόνο ακόμα, άνοιξε τη βαλίτσα της. Δεν είχε πάρει και πάρα πολλά πράγματα μαζί της. Κάποια μικρά προσωπικά αντικείμενα , τα ρούχα για τη δουλειά και μερικά πιο απλά έτσι ώστε να κυκλοφορεί με άνεση. Έβγαλε από μέσα ένα τζιν, ένα κοντομανικο και μια μακριά ζακέτα.
Είχε ξεκουραστεί αρκετά για να καθίσει άπραγη από τη στιγμή που υπήρχαν πάνω από έξι κόκκινοι κύκλοι στην εφημερίδα.
Τα σπίτια που βρήκε δεν ήταν τόσο ακριβά ενώ μερικά από αυτά ήταν επιπλωμένα. Έχοντας μαζί ένα καλό κομποδεμα , θα μπορούσε άνετα να κλείσει κάποιο από αυτά αν της έκανε και να μετακομίσει χωρίς να περάσει κι άλλες μέρες στο ξενοδοχείο.

Δυστυχώς δεν εργάστηκε αρκετό καιρό σαν δασκάλα στη Θεσσαλονίκη για να μαζέψει χρήματα και η αλήθεια ήταν πως ο μισθός ήταν πενιχρος. Πάραυτα το πρωί πήγαινε στο σχολείο και το βράδυ σέρβιρε στο μαγαζί μιας φίλης της. Ήταν ένα από εκείνα τα μικρά ρακόμελα που υπήρχαν στο κέντρο της πόλης. Δεν μάζευε κόσμο όπως τα υπόλοιπα φοιτητομαγαζα αλλά είχε μια σταθερή πελατεία ετών που μέσα της έκλεινε και οικογενειάρχες. Ήταν ήρεμα και τη βόλεψε. Κατάφερε και συγκέντρωσε αρκετά χρήματα. Αν και τα έβαζε στην άκρη για να πάρει αυτοκίνητο , η μετάθεση ήρθε και όλα άλλαξαν... Εκείνος ο μικρός μαύρος σκαραβαίος που τόσο της άρεσε , μπήκε στο συρτάρι για κάποια άλλη στιγμή.

"Νομίζω πως ήρθε η ώρα να μάθω και εγώ να οδηγώ.. τι λέτε;"

"Όχι!" Απάντησε ο Άρης αμέσως

"Μα γιατί ρε Άρη; Εσείς έχετε μηχανάκια αυτοκίνητο , εγώ έχω εκείνο το παλιό ποδήλατο! Έχω δύο άντρες πλάι μου και δεν ξέρω να οδηγώ. Το βρίσκεις λογικό; Μέχρι και στη Κική έκανες μαθήματα προχθές!"

"Εύα σταμάτα τη γκρίνια..."
ο Ορέστης καθόταν ακριβώς απέναντι τους σιωπηλός και τους έβλεπε να μαλώνουν. Ήταν το πιο συχνό φαινόμενο καθώς μεγάλωναν. Όταν δεν μάλωνε εκείνος μαζί της, θα μάλωνε ο Άρης.

"Βέβαια. Η Εύα γκρινιάζει. Η Εύα σας εκνευρίζει. Η Εύα φταίει. Η Εύα η Εύα η Εύααα! Ωραία. Αφού δεν θέλει κανένας να μου μάθει θα πάω να πάρω το αμάξι της μάνας μου και θα μάθω μόνη μου!"