Δύο μικροί αγγέλοι.. (Υπό Επιμέλεια)

Κεφάλαιο 30°

Τι κάνω;
Δεν έχω ιδέα τι κάνω...
Το κορμί μου αντιδράει στην εικόνα του και δεν το ορίζω.
Τι ζήτησα; Δύο μέρες έστω ηρεμίας.
Τι πήρα; Το άρωμα του κορμιού του καρφωμενο στο δικό μου...
Κάποτε μου είχε πει ότι τα κύματα δεν είναι αυτά που φέρνουν ταραχή...
Πως η θάλασσα ήταν αγνή...
Πως για όλα φταίει ο καταραμένος αέρας.
Ποιος είναι λοιπόν αυτός ο άνεμος που μας πήρε και μας σήκωσε;
Με αγγίζει και απλά παραδίνομαι.
Με έδιωξε κι εγώ σαν χαζό κορίτσι , νιώθω ακόμα... Πως όμως να τον συγχωρέσω; Και τι να συγχωρέσω;
Βλέπω τους ανθρώπους γύρω μου, βλέπω τα παιδιά στο σχολείο, τους γονείς... Κάθε ένας ίσως τραβάει το δικό του μονοπάτι και έχει τα δικά του προβλήματα. Όλοι προχωράνε όμως...
Εγώ όχι.
Βρέθηκα ξανά κολλημένη στο παρελθόν.
Θεουλη μου εκείνα τα χέρια του...
Τόσο δυνατά. Τόσο απίστευτα ζεστά στο άγγιγμα... Χέρια όμως ταλαιπωρημένα. Σκληραγωγημένα.
Δεν ήθελα ποτέ να πονάει...
Μακάρι να σήκωνα εγώ το όπλο εκείνη τη καταραμένη νύχτα. Να μη χρειαζόταν να περάσει λεπτό εκεί μέσα. Να έπαιρνα τη θέση του και να του έδινα ζωή.
Από παιδάκι ήταν τόσο απρόσιτος μερικές φορές. Πλέον βλέπω με πιο καθαρά μάτια.
Πως να μην ήταν; Πως ήταν δυνατόν να περιμενα να γελάει;
Κι όμως... Ο Ορέστης μου, χαμογελούσε... Είχε το τρόπο του...
Το ξέρω πως νοιαζόταν.
Το ξέρω πως αν χρειαζόταν θα ήταν εκεί...
Μα έφυγε στη πιο δύσκολη στιγμή μου ...
Γιατί μάτια μου; Με άφησες μόνη.
Έχασα...
Με ακούς;
Μου έδωσες τη ζωή που ζήτησα κι εγώ δε τη πρόσεξα...
Το σκότωσα μάτια μου ...
Λυπήσου με... Μα δε τα κατάφερα.
Σε βρήκα, σε έχασα, και συνεχίζω να σε χάνω...
Μη με πονάς άλλο. Μη με πληγώνεις.
Άφησε με . Μη με κυνηγάς.
Γιατί με περιτριγυρίζεις;
Τόσο πολύ μοιάζουμε τελικά;
Τι θέλεις; Να μπούμε μαζί σε αυτό το καραβάκι και να κάνουμε ένα ταξίδι για να βρούμε ότι χάσαμε; Γιατί μόνο καταστροφή θα φέρουμε. Μάθαμε να αγαπάμε διαφορετικά. Στις σκιές... Πνιγμενοι μέσα σε σιωπές και τα λευκά πέταλα.
Μια αγάπη δανεική...
Μια ζωή κλεμμένη.
Ξέρεις πόσες φορές νόμιζα πως σε ακούω σε εκείνες τις σιωπές μου;
Δε ξέρεις... Γιατί δεν ήσουν εκεί.
Κι όμως... Σε θύμιζαν τόσο τρομακτικά.
Το στομάχι ετσουζε... Αίμα έβγαινε από τα χείλη. Έφτυνα τη ζωή μου στο νεροχύτη πρωί , κάθε βράδυ και μαζί με αυτή, έφτυνα και κάθε στιγμή μας.
Ξέρεις... Ένα πρωί είδα στο μπαλκόνι μου δυο χελιδόνια. Έφτιαχναν φωλιά...
Ξέρεις πόσα χιλιόμετρα διανύουν μάτια μου τα χελιδόνια με το ταίρι τους; Πολλά... Περνάνε από τόπους που είναι αφιλόξενοι μέχρι να αισθανθούν ασφάλεια.
Έτσι ένιωσα...
Πως είχα μια φωλιά. Μα αποδείχθηκε πως απλά ζούσα στη ψευδαίσθηση.
Ίσως δεν μάθω ποτέ τι ήταν αυτό που έκανα και τόσο σε πλήγωσε ώστε μου έκλεισε τις πόρτες μα ξέρεις κάτι;
Χθες άνοιξες το παράθυρο...
Ξέρω πως τόλμησα να πετάξω μέσα μα μη με σκοτώσεις ξανά..
Άνοιξε απλά τη πόρτα και θα φύγω. Μη με κρατάς. Με πονάς...