Δύο μικροί αγγέλοι.. (Υπό Επιμέλεια)

Κεφάλαιο 28°

"Υπάρχουν στιγμές, που σε βλέπω να μπαίνεις από εκείνη τη πόρτα και τρέμω..."

"Τρέμεις; Με φοβάσαι;"

"Όχι... Απλώς τρέμω. Νιώθω τη καρδιά να αναπηδαει στο στήθος και με πιανει ταχυκαρδία. Μοιάζει σαν να πέφτω από κάπου ψηλά... Απλά τρέμω..."

"Νομίζω πως πρέπει να πας σε γιατρό Εύα. Δεν είναι φυσιολογικο..."

"Μετά από λίγο ηρεμώ... Μα σαν με κοιτάξεις, πάλι τρέμω..."

"Τώρα τι σε έπιασε και λες τέτοια μου λες;"

"Δε ξέρω ρε Ορέστη! Μου ζήτησες να μάθεις το λόγο που σε κοιτάζω έτσι, και σου απαντώ! Αν δε σου κάνει η απάντηση δε φταίω!"

"Καλά καλά μην αρπαζεσαι!"

Η Εύα γύρισε το κεφάλι θυμωμένη.

"Τρέμεις και τώρα;"

"Όχι! Τώρα θέλω να σου δώσω μία στο κεφάλι και να ηρεμήσω!"

**********

"Δείχνει πανέμορφο..."
Περπάτησαν χωρίς να κουραστούν. Αν και δεν ήταν μικρή απόσταση, το νησί είχε αρκετά μικρά στενάκια για να χωθείς έτσι ώστε να κόψεις δρόμο. Επέλεξαν το περπάτημα γιατί κουβέντα στη κουβέντα, θέλοντας και μη έφτασαν στο προορισμό τους χωρίς να το αντιληφθούν.

"Όντως. Κοίτα να δεις που δε πίστευα ότι υπάρχει κάτι ομορφότερο από μένα ..." αποκρίθηκε ο Χρήστος κι εκείνη τον σκουντηξε.

"Απορώ που τη βρίσκεις τόση μετριοφροσύνη! Ή μήπως περιμένεις κοπλιμεντο;" Τον πείραξε χαριτωμένα

"Μπορεί..." άφησε εκείνος να πλανηθει στον αέρα. "Πάντως χωρίς πλάκα, κοίταξε το... Τόσο γραφικό. Κρυμμένο από ανθρώπου μάτι. Άσε που η μουσική σκάει πολύ γλυκά στα αυτιά"

"Όντως..."

"Είπαν πως έχει τέλειο κρασί! Έλα, πάμε..." τον έπιασε από το μπράτσο και κατέβηκαν τη ξύλινη προβλήτα.

"Έπρεπε να αφήσω τα λουλ..." Η φωνή της Εύας κόπηκε . Η καρδιά άρχισε να τρέμει και ο Χρήστος το αντιλήφθηκε αμέσως.

"Όποιον κι αν είδες..." Της είπε χωρίς να κοιτάξει καθόλου εκείνος προς το πλήθος "Γιατί δίνεις την ικανοποίηση της ταραχης;" η Εύα τον κοίταξε. "Τρέμεις και δίνεις τροφή... Και μη μου πεις όχι! Σε βλέπω. Νιώθω το χέρι σου να ταλαντεύεται στο μπράτσο μου και ασπρισες.
Πως ήταν δυνατόν να τη διαβάζει τόσο καλά; υποτίθεται ο Δημήτρης ήταν από τους καλύτερους αστυνομικούς και φερόταν σαν βλάκας. Πόση διαφορά να είχε ένα στρατιωτικός; Κι αν δεν είχε, ήταν τελικά ο άνθρωπος καθεαυτού; Ο χαρακτήρας; Αναρωτήθηκε σαν τον είδε να της χαμογελάει...