Δύο μικροί αγγέλοι.. (Υπό Επιμέλεια)

Κεφάλαιο 3°

Το κτήριο ήταν ακριβώς όπως το θυμόταν με ελάχιστες διαφορές. Επειδή δεν είχαν αρκετά σχολεία στη περιοχή το συγκεκριμένο στέγαζε τόσο το δημοτικό , το γυμνάσιο και το λύκειο . Βέβαια ήταν έτσι χτισμένο που οι αυλές τους δεν επικοινωνούσαν αλλά πάραυτα κάθε γενιά μεγάλωνε μέσα σε αυτό αλλάζοντας απλά χώρο. Οι ξεθωριασμένοι από ζωγραφιές τοίχοι, είχαν αντικατασταθεί από ένα απλό λευκό ενώ τα δεκάδες γκράφιτι που κάποτε δέσποζαν σε αυτούς είχαν εξαφανιστεί εντελώς. Δε χωρούσε όμως  αμφιβολία πως ο χρόνος, πάνω στα κτήρια ειχε αφήσει το σημάδι του ακόμα κι αν δεν φαινόταν με γυμνό μάτι.

Η καρδιά της χτύπησε δυνατά μόλις πέρασε τη κεντρική πύλη...

"Ευααα περίμενε !"

"Τι θέλεις πάλι ρε Άρη; Η μαμά λέει πως δε πρέπει να κάνω παρέα μαζί σας..."

"Και ακούς τη μαμά σου;"

"Όχι άλλα..."

"Έλα μωρέ Εύα. Σιγά... Λοιπόν, μόλις χτυπήσει το κουδούνι σας, έλα να με βρεις στη πίσω μεριά..."

"Μα αν με πιάσει η δασκάλα θα μου δώσει τιμωρία.. είστε στο γυμνάσιο εσείς..."

"Πρώτη φορά θα είναι που θα σου κάνει παρατήρηση; Άντε μην αργήσεις! Ο Ορέστης σήμερα δε θα έρθει και δε θέλω να είμαι μόνος. Ξέρεις πως δε μαρεσει κανένα άλλο παιδί. Όλα είναι βλαμμένα.."

"Γιατί δε θα έρθει;"

"Έπεσε και χτύπησε το μάτι του στο τραπεζάκι είπε..."

"Αχ τον καημένο... Χτύπησε πολύ; Η μαμά λέει πως αν χτυπήσουμε πρέπει να βάλουμε πάγο."

"Δε νομίζω ο πάγος να κάνει δουλειά στη περίπτωση του Εύα μου... Όπως και να έχει. Θα έρθεις; Έκτη είσαι στη τελική, κάνε μια ακόμα τρελα.."

"Έχε χάρη που..."

"Δεν αντέχεις χωρίς εμένα. Το ξέρω!"

"Βλαμμένε!"

Χτύπημα στο τραπεζάκι... Έτσι τη βάφτιζαν σε εκείνη τη τρυφερή ηλικία τη μπουνιά στο πρόσωπο. Βέβαια εκείνη ήταν τόσο μικρούλα που μέχρι να ενταχθεί εντελώς στη παρέα τους, δεν καταλάβαινε. Άφησε το βλέμμα της να χαθεί προς τις κερκίδες και ένα λυπημένο χαμόγελο έσκασε στα χείλη της.

"Ορέστη; Ξέρεις πως μπορώ να πηδήξω δύο δύο αυτά τα σκαλιά;"

"Εύα κοφτο γιατί θα πέσεις και θα χτυπήσεις !"