~Falling to Pieces~ Boek 1 van de I Found You serie

chapter 16: De toekomst

Chapter:17 De toekomst.

Tes p.o.v.

Het concert was afgelopen en ik had er elke minuut van genoten. Ik voelde me wel de hele tij een beetje duizelig en suf, maar dat komt denk ik door te wienig slaap. Ik was net bezig met het inpakken van mijn spandoek toen ik opeens een raar gevoel kreeg. Het was heel vreemd alsof mijn hart in miljoenen klein stukjes scheurde. Ik voelde me opeens heel triest, en ik wist niet eens waarom. Ik werd ook een beetje licht in mijn hoofd en van het ene moment kwam het anderen. Ik viel op de grond. Ik hoorde nog iemand mijn naam roepen maar daarna werd alles stil.

“ Tes, Tes, wordt eens wakker meisje” hoorde ik een engel achtige stem zeggen. Ik deed mijn ogen open en keek recht in het gezicht van mijn oma.

” Oma, bent u dat” vroeg ik aan haar.

” Ja meisje” zei ze.

” Maar u bent toch .. dood” zei ik verward terwijl ik opstond.

“Ja, maar ik ben de enige die je kan begeleiden met dit probleem” zei ze.

” Met welk probleem” vroeg ik nog steeds verward.

” Kijk maar om je heen” zei ze. Ik keek om me heen en schrok. Ik was niet meer in de Arena, ik was op een weiland.

” Waar ben ik” vroeg ik aan haar.

” Je bent op het weiland” zei ze.

” Ja dat zie ik, maar waarom ben ik hier” vroeg ik.

” Nou je bent nu op de leeftijd dat je hersenen zich beter beginnen te ontwikkelen” zei ze langzaam.

” En ?” zei ik.

” Het zit zo, eens in onze familie wordt er weer iemand geboren met een speciale gaven”.

“ Speciale gaven ?” vroeg ik nieuwsgierig.

” Ja en ik was de laatste die dat had, we dachten dat je moeder nu weer aan de buurt zou zijn, maar er ging iets verkeerd, tijdens de bevalling van je moeder zijn haar hersenen aangetast, en daardoor had ze geen speciale gaven”. Ik keek haar raar aan.

” Maar toch is het gen van die gaven in je moeders lichaam blijven zitten”.

” En wat heb ik daar dan mee te maken ?” vroeg ik aan haar.

” Het zit zo. Jou moeder wist niet dat ze dat gen had, en wij wisten dat ook niet. We dachten dat de gavens nu uit de familie zouden zijn. Totdat jij geboren werd. Ik wist meteen dat je een speciaal kind zou worden want dat kon ik aan je aura zien”.

” Oh dat is toch zo’n soort licht dat aan geeft hoe je je voelt ?” vroeg ik aan haar. Ze knikte.

” Maar jij had blijkbaar te veel gen er van binnen gekregen en dat komt doordat je moeders gen er ook bij  jou bij was gekomen. Dat betekent dus dat jij meerdere gavens zou hebben”.

” Oke, maar ik heb helemaal niks gemerkt” zei ik.

“ Echt niet, is het je niet opgevallen dat je geen verrassingen kunt krijgen, en ik heb gezien dat je mensen kan genezen, nog niet zo heel goed maar je krijgt het vanzelf onder de knie”. Ik keek haar verward aan. Het was waar, ik kon inderdaad geen verrassingen krijgen en mensen voelde zich inderdaad beter wanneer ik me op hun concentreerde. Ja ik wilde zeg maar proberen om mensen te genezen door me op hun te concentreren, maar ik wist niet dat het echt werkte. Ik keek om me heen. Ik snapte eigenlijk nog steeds niet waarom ik op een weiland was.

” Maar waarom ben ik dan op een weiland “?

“ Je bent nu op de leeftijd dat specialere  gavens zich gaan ontwikkelen, natuurlijk is genezen ook speciaal maar dat is begonnen  sinds je eerste menstruatie”. Het klopte wel, na mijn eerst je weet wel voelde mensen zich beter toen ik dat had gedaan.