~Falling to Pieces~ Boek 1 van de I Found You serie

Chapter 22: De aap uit de mouw

Hoofdstuk 23: De aap uit de mouw .

Tes p.o.v.

Ik was echt aan het stressen. Het was nou al een uur geleden dat ik het visioen had gehad over Zayn en het was nog steeds niet uitgekomen. Dat maakte me zo nerveus want ik wist niet of het vandaag ging gebeuren of morgen of volgende week misschien zelfs volgende maand. In die tussen tijd kan ik alleen maar op hem letten en hopen dat hij niet valt.

Gelukkig wist ik wel wat voor kleren hij aan had toen hij viel, maar dat zijn de zelfde kleren als die hij vandaag aan heeft.

Een grijze hoodie en een zwarte broek met witte converse , wat hem eigenlijk wel goed stond, maar daar hebben we het niet over.

Daardoor was ik eigenlijk het meeste gestrest, want dat zou dus betekenen dat het vandaag gaat gebeuren, maar wanneer mag joost weten.

Ik zat op de leren bank tv te kijken. Nou ja te flipperen want er was helemaal niks op tv.

Ik snakte eigenlijk wel weer naar de gewone Nederlandse teken films enzovoort, maar ik mag niet klagen. Ik ben bij mij 5 idolen en dat zal wel nog even blijven, elke fan zou nu in mijn schoenen willen staan.

Ik was de enige die in de woonkamer zat. Ik vroeg me af waar iedereen was.

Ik voelde me namelijk nog al eenzaam, alleen tv kijken is niet echt leuk weet je.

Daarom besloot ik naar de keuken te gaan en iets lekkers pakken.

Ik liep de opening van de keuken in en werd verrast door  Amy en Niall te zien kussen. Hier ga ik niet naar kijken. Dus ik liet ze hun gang maar gaan en liep weer terug de woonkamer in.

Ik besloot om dan maar een appel te pakken uit de fruit schaal die op de tafel stond. Ik pakte er een en ging op de bank liggen. Ik keek naar de appel. 

Haaah appels, mijn lievelings fruit. Ze lieten me altijd denken aan toen ik klein was en met mijn oma de appels ging plukken, ze had namelijk haar eigen appel boom. Dat deed ik graag want daarna gingen we samen een appeltaart maken. Ik weet nog dat ik een keer helemaal onder de bloem zat. Er kwam een glimlach op mijn gezicht toen ik bedacht hoe stom ik er toen uit had moeten gezien.

In die tijd was zij mijn enige steun en toeverlaat want mijn ouders moesten vaak werken. Ik had ook niet erg veel vrienden, ik was heel erg verlegen. Oma probeerde me altijd op te vrolijken en dat lukte goed. Daarom was ik er ook kapot van toen ze stierf.

 Even schoot de dood van mijn vader en moeder weer door mijn hoofd, maar ik drukte het snel weer weg.

 Ik ben er nooit meer bovenop gekomen en sindsdien heb ik maar weinig zelfvertrouwen, omdat niemand me ooit leuk vondt en de enige persoon die dat wel vondt was zij. Maar sinds ik Edith, Amy , Suzanne en Stijn heb leren kennen is alles weer een beetje op gang aan het komen, en daar ben ik ze heel dankbaar voor.

Ik nam een flinke hap van mijn appel.

“ Hey hij past niet in een keer in je mond hoor” zei iemand achter me. Ik keek naar boven en zag Louis met een glimlach over me heen hangen. Blijkbaar was hij klaar met het herinrichten van de meubels op Edith’s kamer.

 Ik lachte naar hem. Hij liep om de bank en tilde mijn benen op zodat ik recht moest gaan zitten en ging toen naast me zitten. Hij keek me aan met een bezorgde blik.

“ Gaat het weer ?” Vroeg hij.

“ Ja, ik ben een taaien meid ik kom er wel weer boven op, uiteindelijk.” Zei ik met veel overtuiging. Hij glimlachte.

“ Ik ben blij dat te horen, want het zou niet leuk zijn als wij allemaal plezier hebben en jij alleen maar verdrietig zit te wezen.”

“ Wees maar niet bang, het komt allemaal weer goed met me.” En ik nam een hap van mijn appel. Hij grijnsde en stond weer op.