~Falling to Pieces~ Boek 1 van de I Found You serie

chapter 20: Het ziekenhuis

Chapter:21 Het ziekenhuis

Tes p.o.v.

Ik kwam langzamerhand weer bij. Het was heel raar er was geen wit licht geweest geen engels of een man die me kwam halen. Alleen zwart. Ik dacht dat de dood spectaculairder zou zijn.

” Is ze al bij” hoorde ik iemand zeggen.

” Nee” zei iemand anders.

” Hoelang kan het nog duren dokter tot ze weer bij is ?” vroeg iemand.

” Dat weet nooit iemand maar het kan om weken maanden en zelfs jaren gaan, maar bij haar situatie zou ik eerder denken aan een paar weken” zei de dokter.

” Een paar weken” zuchtte iemand. Ik was niet dood, ik was niet dood. Ik was in een ziekenhuis, iemand had me gevonden. Oh u heeft mijn wens uitlaten komen, ik ben u eeuwig dankbaar. Het gekke was wel dat ik alleen kon horen en voelen ik kon me niet bewegen en ik kon ook niks zien.

” Ik blijf bij haar gaan jullie maar zonder mij naar al die concerten” zei iemand. Concerten ? Concerten missen, voor mij, geen denken aan, kon ik dat nou maar zeggen.

” Ik snap dat je dat wil dat wil ik ook, maar Tes zou het zelf niet willen. Ze zou willen dat we ons geen zorgen maken over haar en gewoon die concerten gaan doen” zei iemand. Nou die heeft gelijk luister naar hem.

” Maar dat zou ik toch niet kunnen en ik denk niemand van ons” zei de genen naast me.

” Je hebt gelijk” zuchtte iemand. Opeens pakte iemand mijn hand vast en ik voelde me een beetje tintelen bij mijn hand.

” Wordt alsjeblieft snel wakker” fluisterde de genen die naast me zat. Hij gaf me een kus op mijn hand. Ik voelde me een beetje beter worden. Wacht misschien kan ik mezelf nu wel genezen zodat ik meteen uit de coma ben. Ik concentreerde me op mezelf en wat er weer genezen moest worden. Ik kreeg er hoofdpijn van zo erg concentreerde ik me. Ik kon me weer een beetje bewegen maar niet veel en ik kon nog steeds mijn ogen niet open doen. Kom op, Kom op dacht ik. Maar het lukte niet. Ik had al mijn energie verspeeld voor niks. Ik kon alleen mijn tenen en vingers bewegen.

” Tes wordt alsjeblieft wakker, wij hebben je nodig” hoorde ik Edith ’s  bekende stemmetje zeggen. Ik zou wel willen maar het lukt niet, ik weet niet hoe het moet. Ik werk super hard.

” Please” zei iemand naast me. Oke ik probeer het nog een keer. Ik concentreerde me heel goed op mezelf. Luk, luk dacht ik in mezelf.

” Sorry, jullie moeten weg we moeten haar onderzoeken” zei de dokter weer.

” Oke” zei de genen naast me die mijn hand toen los liet. Ik hoorde voetstappen van me weg gaan. Ik was me nog steeds aan het concentreren op mezelf. Blijf hier wou ik schreeuwen.

” Tes, als je dit toevallig hoor dan moet je weten dat…” toen stopte hij.

” Kom je nog. Riep iemand.” Ja, ik wil even afscheid nemen” zei de genen die bij mij was.

” Oke, schiet wel op” riep de ander weer.

” Tes , wordt maar gewoon snel wakker. Niets is het zelfde zonder jou” zei de genen die bij me stond. Toen gaf hij mij een kus op mijn wang. Ik kreeg super veel power en ik schoot naar voren, omhoog in het ziekenhuis bed. Ik deed mijn ogen open en zag Liam geschokt naar me staren.” Liam” riep ik naar hem.” Tes,.. Tes” zei hij. Hij knuffelde me stevig. Ik knuffelde hem ook stevig terug. Ik voelde weer alles tintelen maar ik was er nu wel aan gewend. Maar een gevoel was nieuw ik voelde iets in mijn buik

.” Tes ik ben zo blij dat je wakker bent, het was een kwelling voor ons om je zo te zien” fluisterde hij in mijn oor. Ik huiverde toen ik zijn stem zo dichtbij me hoorde.