~Falling to Pieces~ Boek 1 van de I Found You serie

Chapter: 38 Doei

Chapter 38: Doei.       

Tes p.o.v.

Ik werd langzaam aan wakker. Mijn ogen waren nog steeds duf, maar ik moest gewoon uit bed komen. Ik probeerde op te staan totdat ik besefte dat Liam’s arm nog om me heen lag. Ik keek naar boven, en werd verwelkomt door het mooie slaperige gezicht van Liam.

Het was maar goed ook dat hij nog sliep, anders zouden de volgende paar stappen die ik ging maken heel erg ongemakkelijk worden.

Ik haalde zachtjes zijn arm om me vandaan en kroop voorzichtig van hem weg. Totdat ik uiteindelijk met beide benen op de grond stond.

Ik keek om me heen. Papier, papier. Ik had hier al helemaal over na gedacht maar ik had niet gekeken of er hier wel papier was.

Uiteindelijk had ik papier gevonden en een pen om mee te schrijven.

Ik keek naar het A4tje. Wat moet ik schrijven. Ik keek nog een paar seconde naar het papiertje en kreeg toen opeens in me hoofd wat ik moest schrijven.

Ik scheef het allemaal op en vouwde het papiertje op en gaf er nog een grote kus op, wat een kleine afdruk achter liet. Ik liep weer naar het bed toe en keek naar Liam die niks vermoedend lag te slapen. Ik legde het papiertje op mijn hoofdkussen. Er moet nog iets bij. Ik keek rond en zag toen een vaas bloemen, ik pakte er een tulp uit, zo wist hij dat ik naar Nederland was gegaan, tenminste dat hoopte ik.

Ik legde de tulp op het papiertje en keek toen weer naar Liam.

Ik liep om het bed heen en ging voor hem staan.

“ Blijf veilig Li, ik hou van je.” Ik bukte naar voren en gaf hem een tenderen kus op zijn wang.

Ik kwam weer omhoog en keek weer naar hem. Waarom moet ik hem ook achterlaten.

Ik draaide met een zucht om en liep de slaapkamer uit, gevolgd door het appartement.

~~~~~~

Het was nog heel rustig buiten, bijna geen auto’s. Het was ook pas 6 uur s’morgens. Ik heb geluk gehad dat de vliegtuig maatschappij me een ticket gaf, maar dat deden ze alleen maar omdat ik nog eigenlijk een vlieg ticket had om terug te gaan, voordat die storm kwam.

Maar voordat ik naar het vliegveld ga moet ik me spullen ophalen bij de villa, en dat wordt een gevaarlijke klus.

Ik stond voor de deur van de villa, het leek rustig en er was nog geen licht aan of iets. Ik maakte zachtjes de deur open met de sleutel die ik had gekregen van Harry toen we 2 weken samen waren. Ik moet mezelf heinneren dat ik die na al dit ook weg gooi.

Ik sloop zachtjes naar binnen en deed de deur voorzichtig achter me dicht.

Als het goed is slaapt iedereen nog, maar ik wil toch geen risico nemen en te veel herrie maken. Wat ze trouwens ook wakker zou kunnen maken.

Ik keek om me heen en liep toen naar de trap. Het was nog donker in huis, wat ik opvatten als een goed teken. Ik liep de trap op, de trede kraakte een beetje bij elke stap die ik maakte. Please wees stil smeekte ik.

Ik was opgelucht toen ik boven aan was, niemand was wakker geworden. Gelukkig maar.

Ik liep op mijn tenen naar mijn kamer. Ik zag dat hij op een kier open stond wat best wel raar was, aangezien we altijd de deuren dicht deden. Ik gluurde naar binnen. Er lag een bobbel op mijn bed. Dit meen je niet, ugh. Waarom werkt altijd alles me tegen. Ik zuchtte en legde mijn hand tegen mijn hoofd. Ik keek weer op en gluurde weer naar binnen. Als ik heel zachtjes was kon ik ongemerkt naar binnen sluipen en me spullen pakken. Ik zette de deur een stukje verder open en sloop op meen tenen de kamer binnen. Mijn ogen waren de hele tijd op het bed dus zag ik niet waar ik liep. En van het een kwam het ander.