His sister

Troost onder de sterren

Pov: Jessica
Ik loop naar onze kamer. Het is alweer 3 dagen geleden dat Dumbles werd vermoord. Fleur is nauwelijks onze kamer afgekomen. Ze kwam er eigenlijk alleen uit om een nieuw boek te halen uit de bieb en om te eten. En soms had ze zelfs daar geen zin in en moest ik haar zowat meetrekken, zodat ze wel gewoon ging eten. Zijn dood is hard bij haar aangekomen. Ze is al zoveel familie verloren. En Harry is ook al weggegaan. De tweeling was erg bezorgd om ons, vooral om Fleur, dus zijn ze hier gebleven. Ze zijn alleen af en toe weggegaan om iets op te halen en naar de winkel te gaan, die nog gewoon open is. Maar als het rustiger is en 1 van de 2 het alleen redt komt de ander, meestal Fred, weer terug. Ik ben wel blij dat ze zijn gebleven. Het doet Fleur goed om bij Fred te zijn, hij vrolijkt haar op. En als zij er niet waren geweest, was ik waarschijnlijk ook een stuk eenzamer geweest, aangezien Fleur momenteel niet echt de gezelligste is. Ik bedoel, als Fred er is zit ze met hem te knuffelen of gewoon te kletsen, en als hij er niet is zit ze te lezen. Hoewel ik dat 2e wel begrijp. Ik heb het zelf ook gedaan, want als ik aan het lezen ben denk ik even niet meer aan hem. Ik denk dat hetzelfde geldt voor Fleur. Maar ze is nu al 3 dagen zo en dit kan zo niet langer doorgaan, dus hebben de tweeling en ik een verrassing voor haar voorbereid in de hoop dat het haar uit dat dal waar ze in zit trekt.

Als ik bij onze kamer aankom ga ik naar binnen en zie Fleur op haar bed zitten lezen. "Hey" zeg ik. "Hey" zegt ze zonder van haar boek op te kijken. "Kan je je boek even wegleggen?" Vraag ik. "Waarom?" Zegt ze, nog steeds zonder op te kijken. Ik zucht. Ik pak het boek van haar af, doe er een boekenlegger in en leg hem op haar tafel. Ze kijkt me een beetje boos aan. "Kom mee, er is een verrassing voor je" zeg ik, terwijl ik haar pols pak. Ze staat zuchtend op en ik trek haar mee. We lopen naar buiten richting de Black Lake.

Pov: Fleur
"Hey" hoor ik Jessica opeens zeggen. Ik heb haar niet binnen horen komen. "Hey" zeg ik terwijl ik doorlees. "Kan je je boek even wegleggen?" Vraagt ze. "Waarom?" Vraag ik licht geïrriteerd. Ik hoor haar zuchten. Opeens pakt ze mijn boek uit mijn handen en legt hem op tafel. Ze heeft er gelukkig wel een boekenlegger tussen gedaan, maar nog steeds. Snapt ze niet dat ik gewoon alleen wil zijn? Ik kijk haar boos aan. "Kom mee, er is een verrassing voor je" zegt ze, terwijl ze mijn pols pakt. Ik zucht en sta op. Ze trekt me mee naar buiten, naar de Black Lake. Daar zie ik Fred en George zitten op een kleedje. We lopen erheen en gaan ernaast zitten. "Hey" zegt Fred, terwijl hij me een kus geeft. "Hey" zeg ik met een verbaasde glimlach. Ik dacht dat ze allebei in de winkel waren, dat hadden ze me tenminste gezegd. Dan zie ik dat Jess en George een picknickmand aan het uitpakken zijn. Al mijn favoriete hapjes komen eruit tevoorschijn. Ik kijk er blij verrast naar. "We wilden je opvrolijken, dus toen hebben we dit geregeld" zegt Fred. Ik kijk ze blij aan en zeg: "bedankt." Ik heb zoveel geluk dat ik hun in mijn leven heb. Ik weet dat ik altijd op ze kan rekenen. En dat hebben ze zojuist alweer bewezen. Dan pakt Fred een aardbei en houdt hem voor me. Ik eet hem voorzichtig op. Nog voor mijn mond leeg is heb ik alweer een sandwichje gepakt. En zodra mijn mond weer leeg is stop ik er alweer het volgende in. Het is lang geleden dat ik echt zo lekker zat te eten. De laatste paar dagen had ik niet echt zin om ook maar iets te eten. Ik voel hoe iemand naar me aan het staren is en als ik opzij kijk, zie ik dat het Fred is. Hij glimlacht naar me en ik krijg automatisch ook een glimlach op mijn gezicht. Zijn glimlach wordt nog groter. Dan staat hij op en komt achter me zitten. Nu zit ik tussen zijn benen en hij slaat zijn armen om me heen. We eten en kletsen nog wat.

Na een tijdje begint het donker te worden, maar weblijven gewoon zitten. Na een tijdje gaan we liggen. Ik lig met mijn hoofd op Freds arm en Jessica op die van George. We kijken naar de sterren."Kijk, de grote en kleine beer" zeg ik terwijl ik naar boven wijs."Waar?" Vraagt Fred. "Recht boven ons" zeg ik half lachend."Ik zie ze niet" zegt hij. "Ben je blind ofzo?" Zeg iklachend. Fred kijkt me nep verontwaardigd aan. Ik lach en dan lacht hij ook."Zie je die ene felle ster? Als je dan naar rechts gaat en dan naarbeneden kan je een steelpan maken, dat is de grote beer. En een stukje erbovenzie je nog een kleiner steelpannetje, dat is de kleine beer" leg ik uitterwijl ik het zo goed als mogelijk probeer aan te wijzen. "O wacht wachtwacht, ik zie het nu" zegt hij blij. Ik glimlach. Het maakt me vrolijk dathij zo blij kan worden van zoiets simpels. Ik wijs nog een paar anderesterrenbeelden aan. En iedere keer als Fred ze ziet reageert hij enthousiast.Ik kijk naar hoe hij verwondert naar de sterren kijkt en ik glimlach. Dan kijkt hij me opeens aan en ikglimlach naar hem. Hij glimlacht terug en we kijken allebei weer naar de hemel.Ik zucht tevreden. Ik ben ze zo dankbaar dat ze dit voor me hebben gedaan. Ikvond troost in dit gezelschap, in deze lieve armen, in deze mooie avond, onderde sterren.

A/N: dit was gewoon alweer het laatste hoofdstuk in boek 6, dus ik ga nu aan het laatste boek beginnen. Ik heb even gekeken naar de ideeën die ik heb en hoeveel hoofdstukken dat ongeveer gaan worden en kwam uit op tussen de 10 en 15! Het boek is gewoon bijna af😱 Ik heb momenteel ook constant erg veel inspiratie en vooral motivatie, want ik heb het volgende hoofdstuk ook al af en ben al aan degene daarna begonnen. Hopelijk vonden jullie het een leuk hoofdstuk. En het volgende hoofdstuk komt er alweer snel aan.