CRIMSON

CHAPTER 12

CRIMSON: Magnus

I can't stand those stares. There's still no words are coming out of his mouth, but those stares seems like interrogating me. So I have no choice but to look down and avoid his stares.

"Say something." ani Mr. Ambrose.

I just took my eyes on him and say... "Po?"

I don't know, but I'm expecting a punch from him. Wala pa siyang sinasabi pero sa tingin ko'y alam ko na kung saan patungo ang usapan na ito.

"Wala kang sasabihin?" sagot niya.

"Mayroon po ba dapat?" sa sinabi kong iyon ang nagpalibot ng malutong na halakhak niya sa malaking opisina niya sa Penthouse.

"Are you really clueless about what I'm talkin' about? Or you're just acting like one?" he asked.

"Honestly, I have no idea sir." maingat na sagot ko.

Mr. Ambrose smirked like his entertained by what he sees in my face. Nakuha niya pang magsalin ng alak sa baso niya habang mahinang humahalakhak.

"Really?" pagkatapos niyang masambit iyon ay ang siya namang pagsipsip niya sa basong nilagyan niya ng alak.

"Okay Sir--" sasabihin ko na sana ang tunay na laman ng isip ko ng putulin niya ang sasabihin ko.

"Call me Dad." nabigla ako sa gusto niyang itawag ko sakanya.

"Po?" ani ko.

Humalakhak siyang muli. "Ozi look, don't be too stiff. I'm just asking you."

Marahan kong ginalaw ang katawan ko para ikumportable ang sarili sa harap niya.

"So what are you about to say earlier?" he sipped on his glass. "Your clue, why I called you all the way here." patuloy niya ng sinasabi niya.

"I'm not sure about this Sir--" pinutol niyang muli ang sasabihin ko.

"Dad." he corrected

"Oh yeah, you're talkin' about what you saw between me and Odette in the condo." I answered.

"That's what I'm talkin' about!" sigaw niya at hinampas ang lamesa niya habang tumatawa.

That gave me fear inside me. He probably had a grudge about me. Will he fire me?

"I'm sorry sir." paghingi ko ng pasensiya ng hindi ko alam ang dahilan.

"Dad" he corrected once again.

Honestly, the happiness and smile are evident on his eyes everytime na magkakausap kami. He look strict at kahit anong oras ay mangangain sa ibang tao.

"I'm sorry Si- Dad." this time I corrected it.

"So, what's between you two?" walang alinlangan na tanong niya at direkta ang mata sa akin.

"Nothing Dad." I admited.

Tama naman 'di ba? Walang namamagitan sa amin.

"Ano iyong inabutan ko?" reffering to the dining table scene. Napapikit na lang ako sa frustration at inis.

"Wala po talaga. Mali ang iniisip niyo. We're just friends. Really." pangungumbinsi ko na maniwala siya sa mga sinasabi ko.

"Oh you two are friends with benefits then?" panunuya niya with a humor at malisya sa mukha niya.

"No Si- Dad, really!" unti-unti ng tumataas ang boses ko, mabuti na lamang ay napigilan ko. "Promise, Mr. Ambrose we're just friends. I never laid my body on her. And also there's no time that she laid her body on mine." iyon ang pinakamahabang nasabi ko at depensa.