Meisjes van Antwerpen

-|| 12 || Orangje

Controle had ver buiten handbereik gevoeld wanneer de conversatie beeïndigd was. Er waren maar enkele zaken die we zeker wisten.

1. Max was in de buurt, maar echt, dicht.
2. Annes familie had in die exacte buurt een jacht op hem geopend.

Beslissingen moesten snel genomen worden, al was het niet duidelijk of deze situatie gedescaleerd kon worden; want Anne, overtuigd op een wijze die weinig aan haar toegekend was, vreesde voor Max' leven.

En eerlijk gezegd, ik nu ook.

"Ze gaat je er nog voor vermoorden, dat besef je je toch?" Finn zuchtte diep met zijn ogen rollend naar de hemel. "Soms is het eens nodig om maangodin te spelen voor de mensheid," was zijn luchtig antwoord terwijl zijn attentie sterk op het wegdek bleef. "En dan nog, het enige dat ik had voorgesteld was dat Daniel haar naar huis kon wandelen voor Bebas' plezier, dat betekend niet dat ik hun hotelkamer heb geboekt," vervolgde hij zichzelf terwijl hij een afslag nam. "Pas maar op, straks laat ze Bebas op je los," mompelde ik nog terug terwijl het laatste beetje lucht dat nog niet door de spanning gesneden was, leek te verdwijnen.

Zijn rijstijl was eerder opgejaagd, maar ik kon niet zeker zijn of dat iets met deze situatie te maken had. Een spanning raasde door me heen, ik kon mijn benen niet stilhouden. De frequentie waar ik oncontroleerbaar op knipperde, viel me op, maar geen gedachte die in me opkwam leek controle te kunnen nemen over al deze uitingen. "Het komt allemaal wel goed, Jane," zei Finn plots, nadat er toch wel enkele minuten stilte was geweest. "Maar wat als dat niet zo is? Je weet maar nooit," ik beet op de binnenkant van mijn lip, mijn hoofd zwaar wegend op mijn nek.

Mijn huissleutel danste tussen mijn vingers, de ring waar deze aan vast hing rond mijn wijsvinger. De gedachten van hoe Tessa, mijn zus zich moest voelen, ik had haar stem niet meer in die frequentie gehoord sinds 4 jaar geleden. Als ze maar op haar kamer bleef zoals ik haar had gezegd, zij hoort niet in deze rommel thuis. Ze was maar 7 jaar.

Ik kon mezelf er bijna niet van weerhouden om mijn hand rond het koude metaal te sluiten en de spanning hierop niet te lossen tot ik de tanden in mijn huid voelde.

"Jay, als je zin al begint met 'wat als', zit je al te vechten met een toekomst waar je duidelijk geen controle over hebt," zei hij dan in een eerder rustige toon, anders als wat ik van hem gewoon was. Mijn blik schoot naar hem, maar hij bracht zijn ogen niet van de voorruit. "Dat is... heel waar," ik voelde me zwak, natuurlijk had hij gelijk. "Maar hij is eindelijk zo dichtbij, het kan niet beter voelen. Het is alsof ik eindelijk terug plaats binnen mijn ribbenkast heb... of een rust achter mijn ogen. "Finn, ik ben zo bang dat het te laat is, of dat wij te laat gaan zijn, of-" ik kon niet verder, mijn ogen voelde glazig aan; alsof ik ze kon breken door te knipperen, maar ik probeerde me sterk te houden, dat ging me zeker niet voorruit helpen.

Finn leek te twijfelen, even in gedachten vast te zitten, voor hij terugkeerde en zijn hoofd naar me draaide. "Jane, wat er ook gebeurd, blijf ademen; ik moet geen wolf zijn om te bevestigen dat je dat amper aan het doen bent," hij stopte voor een rood licht," Ik beloof het je, we zullen alles doen om jou en hem in veiligheid te brengen. Alles komt goed."

Ik sloeg mijn blik neer, hoe graag ik dat allemaal wilde geloven, was er een even grote drang om te luisteren naar de schaduwen in mijn hoofd, deze die het licht van hoop, eerder benauwend inpalmden. "En heel eerlijk gezegd denk ik niet dat iemand hem nog meer schade gaat kunnen aanrichten als de band die jullie al zolang deelden die laatste maanden," hij had er een eerder humorloze grinnik bij gedeeld. Ik knikte zacht, dat was misschien het enige dat ik weldegelijk van hem kon aannemen.

We waren dichtbij, het begin van mijn straat was maar enkele kruispunten weg. Mijn hart bonkte tussen mijn oren, hoe hoog het nummer ook vermeldde dat we van snelheid gingen, voelde als een leugen.