Meisjes van Antwerpen

-|| 10 || Franse telefoontjes

Met dat de autodeur dichtsloeg en zijn gezicht maar een teleurgestelde uitdrukking droeg, voelde ik de bui al hangen. Finn kwam bij ons te staan en zuchtte voor hij nog maar een woord sprak. "Niets, ik begrijp het echt niet, ik heb echt geen flauw idee waar hij is," Anne fronste lichtjes en sloot haar ogen. "Ben je vergeten je raam open te doen wanneer je moest ruiken in de omgeving?" Finn schonk haar glimlach zo artificieel gefabriceerd als botoxinjecties en haalde een hand door zijn haar. "Hij moet wel iets met zijn geur gedaan hebben, of zijn wolf...- iets wat hem niet detecteerbaar maakt," zijn telefoon begon te rinkelen voor hij het laatste woord gesproken had. Hij haalde hem uit zijn zak, week oncomfortabel zo ver mogelijk weg van het scherm voor hij de contactnaam aan ons toonde en de lijn opende op een klein afstandje.

Anne droeg een blik volgegoten met medelijden," ja, die gaat geslacht worden." Ik trok mijn wenkbrauwen samen," hoezo? Het is toch maar Jelle." Ze grinnikte, al leek er toch wel wat overgenomen stress van Finn in het geluid te zitten," wel, als nieuwe 2de in commando is hij nu wel de grootste roedel van Europa die over meer als 4 landen rijkt aan het regeren zonder dat ze horen te weten dat hun echte alfa weg is." Dan pas herinnerde ik me wat Finn me had verteld over het pyjamabezoek van Jelle.

Onze zoektocht van 2 uur had niets uitgedraait, al had ik niet op veel meer gehoopt als wat eruit was gekomen. Ik had echt nog eens met Anne gepraat, meer als dat ik had gedaan in de laatste maanden. Het voelde opeens zo veilig, maar toch nog steeds vreemd. Het gevoel dat ermee opgewekt was, leek ik maar moeilijk te plaatsen. Mijn kater van verwarring door gisteren was ik zeker nog niet kwijtgeraakt.

Finn was duidelijk in discussie, Franse woorden rondgooiend, al deed hij een poging om zijn stem niet te verheffen. Ik draaide me terug tot Ann," Jij hebt contact met hun gehouden, toch?" Ze slikte, sloot haar ogen kort en knikte waarna ze mijn gezicht bestudeerde voor een reactie. Wanneer ze niet voldoende kreeg, vulde ze aan," Alleen meer met Finn en Jelle, Max enkele keren gewoon om te weten of alles in orde met je was." Ze wreef met haar handen over haar bovenbenen met dat ze sprak en ik knikte rustig. Het kwetste me niet, of toch niet in de hoeveelheid dat ze van me verwacht had. "Finn en Jelle waren ook enorm bezorgd om je, nog altijd," ze wenkte naar de paniekerige Finn die duidelijk klaar was om zijn technologie de grond in te rammen. Ik grinnikte, eerder uit onenigheid," ze zijn bezorgd dat hun 'alfa' een internationaal nieuwtje wordt door zijn verschijning en/of moord door jouw familie." Ze draaide haar hoofd schuin terwijl ze glimlachtte en ademde diep in voor ze me tegensprak," ze hebben hem gezien hoe hij zonder je was en ook hoe hij was met jou in de buurt. Plus, je bent volgens hun natuurlijk wetboek ook een sleutel in hun rangsysteem. Technisch gezien ben jij in klasse sterker als hen." Ik keek naar haar door mijn wimpers, maar de realisatie viel al snel met de deur in huis. Mijn hoofd leek zo volgenomen te zijn met het feit dat hij hier zou zijn, dat ik vergat waarom het contact was gebroken in de eerste plaats. Dat was nog een fijne herinnering om te ontketenen.

Ik probeerde haar ware woorden van me af te laten glijden en mijn leugen als waarheid aan te nemen. "Ik ben niet sterker als een weerwolf, zelfs niet één zoals Finn," ik zag hoe hij me kort een aangevallen blik schoot, maar al snel terug moest luisteren naar de lectuur van zijn conversatiepartner. Annes mondhoeken draaide omhoog, duidelijk verheugd om haar volgende woorden te spreken," wat denk je dan dat die stemverheffing was daarnet?".

Ik wist niet te kiezen tussen een expressie van verwarring of verbazing. "Wat bedoel je daar nu weer mee?" Ik legde mijn hand in mijn nek. Ze keek me sluw, maar grijnzend aan," je hebt jezelf er nog voor gexcuseerd, slimme schat," ze kruistte haar armen. Ik keek nog eens naar Finn, hopende dat hij dit gespreksonderwerp snel kon doorbreken, maar hij was duidelijk nog niet klaar. Ik slikte," dat had niks met deze situatie te maken." Wat een smerige leugen was dat nu; Anne had zelfs geen tijd nodig om die door te hebben. "Dat had alles met deze situatie te maken, Jay. Waar denk je nu serieus dat dat vandaan komt?" Ik week mijn blik af en probeerde de tijd tussen haar vraag en mijn antwoord zo snel mogelijk om te hebben,
"puberteit."

Met een uitspraak als deze, kon Anne het niet serieus houden. "Nee," ze moest duidelijk haar best doen om haar lach te bedwingen," dat is een lunastem, als in de stem die een weerwolf aan de leiding nodig heeft om hun rang vast te stellen. Het heeft zo'n macht over een wolf dat het soms zelfs deze dwingt om de gevraagde actie uit te voeren, maar het is sowieso al genoeg om gewoon al één hun attentie te krijgen." Ik keek haar met grote ogen aan, niet wetende wat ik moest doen met die informatie, en ik wist nog minder wat ik ging doen met die stem. "Je hebt hem zeker te pakken sinds dat Max dichterkomt, gisteren was ie ook al losgekomen," viel Finn simpel binnen in de conversatie, zijn gsm nog wegstekend. Anne glunderde door het bewijs, haar blik reizende tussen hem en mij. "Ik zei het toch," vulde ze nog vrolijk aan.

"Jelle is, hoe zeg je het, geïriteerd op z'n minst," begon hij dan, duidelijk wetende dat dat een zwaar understatement was,"Hij geloofde me voor geen meter dat hij onvindbaar is, zeker als Jane..-".

Er leek plots een gloeilamp aan te springen boven zijn hoofd, zijn ogen gingen direct naar mijn pols. "Jane, heb je ooit die leren band uitgedaan?" Ik schudde mijn hoofd en trok mijn mouw op, de armband die Max me meermaals had uitgeleend nog steeds stevig rond mijn pols. "Hij had toen gezegd dat het veiliger was als ik 'm gewoon aanhield, want, weet je,-" ik moest die zin zelfs niet afmaken voor Finn om de redenering erachter te begrijpen. "Niet moeilijk dat hij je nog niet eerder heeft gevonden," mompelde hij en nam mijn arm voorzichtig vast, duidelijk in twijfel over iets. "Had je dat dan nog niet eerder opgemerkt, speurneus?" Vroeg Anne glimlachend," ik denk dat je een verkoudheid begint te krijgen, of erger." Hij keek haar wat overdreven geïriteerd aan, maar dan had hij eindelijk zijn hoofd op orde gesteld. Hij liet 1 nagel groeien, wit als de wolken aan zijn wijsvinger waarna met 1 vlotte beweging door de stof heen gleed zonder een enkele keer mijn huid te raken.

Ondanks ik het in vraag stelde waarom hij het niet gewoon terug over mijn pols had getrokken of losgeknoopt, leek Anne dat niet te doen. "Ik denk dat deze zoektocht beter gaat gaan als we een lokaas hebben," zei hij terwijl hij de restanten van de band in zijn zak stak. "Wat is nu het plan?" Vroeg ik, onbewust over mijn hand wrijvend. "Wel, je geur moet terug aansterken over een aantal uur na zolang die band te dragen, dus snel gaan we hem niet tegenkomen, denk ik," over mijn geur praten, ja, dat valt wat ongemakkelijk. "Anne, heeft het geen zin om je ouders te waarschuw-?" Maar Ann had die zin al hoofdschuddend van hem afgebroken. "Het zou hun enkel meer aanzetten om hun jacht te starten, zeker als jij in de buurt bent, schat," Finn zuchtte, wetende dat dat de kwaliteit van de situatie niet ging verbeteren.

Na enkele secondes stilte die duidelijk gewijd werd aan nadenken, brak Anne deze. "Ik moet eigenlijk Bebas gaan uitlaten, ik ben dat deze ochtend vergeten," ze was duidelijk opgejaagd door de gedachte hiervan. "Bebas?" Herhaalde Finn verward. "Mijn golden retriever," zei ze en fronstte dan," waarover zou ik het ander kunnen hebben?" Finn draaide wat ongemakkelijk op zijn voeten en haalde zijn schouders op," geen idee, jullie mensen houden echt alles als huisdieren." "Weerwolven niet dan?" Vroeg ik en hij schudde zijn hoofd alsof dit de normaalste zaak van de wereld was. Ik was bijna teleurgesteld in hem, maar toen ik dit ter sprake probeerde te brengen, kwamen er eerst alleen wat losse geluiden uit. "Hoe doe je dat jezelf aan?" Wist ik dan bij elkaar te leggen. Anne keek me met een medelijdenvolle glimlach aan," blijven ademen, Jane. Nu, eigenlijk kunnen we niets doen op dit moment, het zou een mirakel zijn als Max nu plots jou vindt zonder dat je geur terug is, dus laten we gewoon naar de hondenwei gaan en dan zien we wel hoe we verder gaan." Ik knikte, Finn leek eerder ongemakkelijk," meer honden?" Ann grinnikte genietend van zijn pijn," ja, Finn, meer honden. We zullen jouw auto nemen anders." Ze was al weg voor hij iets van commentaar kon terugkatapulteren. Hij keek wat aarzelend naar de grond. "Je bent nu toch niet bang van honden?" Vroeg ik met een glimlach en hij keek me wat betrapt aan. De 'nee' die deze blik opvolgde, was even overtuigend de bijbel voor Atheïsten.

Dit ging nog een lange dag worden.

—
2 hoofdstukken in minder als een maand van elkaar, waar gaan we dat schrijven?
Badum tsss :)

Ik wil jullie echt bedanken voor al jullie lieve reacties op het vorige hoofdstuk, jullie doen echt dingen met mijn hart dat het niet
aankan☺️

Thank you thank you thank you

Don't fail this day,
Staywithspeedy