Meisjes van Antwerpen

-|| 18 || Aan Banden

Max

Annes vader rommelend door zijn papieren had de zoveelste stilte doorbroken. Meneer Whaley zat duidelijk nog met vragen, maar kon er geen uitkiezen om aan Max voor te leggen. Niet dat Max er zelf geen had, maar hij voelde aan dat 1 verkeerde beweging hem snel schaakmat zou kunnen zetten. Maanvloed's naam kwam een geschiedenis gevlegd met roddels en legendes; en hij kon niet afscheiden welke waar zouden kunnen zijn. "Meneer Laforte, ik ga dit wel volledig aangeven, maar ik zal mijn best doen om de impact op uw vrijheid te beperken," sprak Annes vader die nu ook zijn gsm bovenhaalde. "Mag ik vragen wat dat precies betekend?" Ondanks het halve bewustzijn waar hij mee was binnen gekomen, galmden alleen Annes woorden door Max' hoofd. Hij wilde weten of die impact het waard waren om zijn wond verder te scheuren door nu een ontsnapping te ondergaan. Annes vader ging verder met het intypen op zijn mobiel terwijl hij antwoordde:" Op deze grond is het strict verboden om te transformeren. Dit is menselijk terrein en dat mag niet gestoord worden. Maar met uw gegeven status, het feit dat u geen rogue bent en duidelijk doel had om te bereiken dat grotendeels geen impact heeft op de samenleving, zal u waarschijnlijk een fysiek transformatieverbod krijgen tot u het grondgebied verlaat."

'Ce gros con, die klootzak'  donderde Max' wolf plots door zijn hoofd, het was de eerste keer dat hij hem hoorde spreken sinds hij had besloten om te vertrekken. Hij probeerde geen aandacht aan hem te geven, dit was het minste van zijn problemen.

"Vergeef mijn verwarring, maar uw dochter gaf aan dat er mogelijks meer concequenties zouden zijn," dat was niet het slimste dat hij al gezegd had deze avond. Annes vader keek nog steeds niet op van zijn scherm. "Mijn dochter heeft die informatie zodat als ze toch in contact met weerwolven zou komen, dat dit hun zou afschrikken," nu gunde hij Max toch een oog," dit blijkt niet effectief genoeg te zijn." Max haalde voor de eerste keer iets geruster adem," Dus dat alles is niet waar?" Annes vader grinnikte, maar niet met de emotie die je zou verwachten:" Dat heb ik nooit gezegd. Zorg maar dat je er niet achter komt." Max slikte waarna hij zijn oogcontact terug op Janes vader legde, die met een oprechte schok, mond open en al naar hem zat te staren. "Laforte," zei hij onder zijn adem, hij leek wel dichtbij een hartaanval te zijn.

De schuifdeur werd geopend, Jane kwam terug in zijn gezichtsveld. Ze was gekalmeerd, maar leek nog steeds volledig van slag. Haar moeder volgde, zij schoot Max een geruststellende blik. Jane nam terug plaats naast hem, hun ogen hadden elkaar maar enkele secondes ontmoet. Weldra voelde hij haar vingers tegen de zijne, waarna hij haar terug in de hand nam. Hij was nooit vergeten hoe warm dat voelde.

Jane

"Schat, is alles in orde?" Zei mijn moeder vrijwel direct toen ze terug naast mijn vader plaatsnam. Mijn blik draaide nu ook naar hem, er was duidelijk iets gezegd geweest dat hem kortsluiting had gegeven. "Ik denk dat je je nog eens juist mag voorstellen, kerel," zei mijn vader terwijl hij zich probeerde te herpakken. Ik draaide me naar Max, en hij knikte een beetje onwennig. "Wel, mijn naam is Max Laforte-" "Maximus Laforte," viel Annes vader in met een klein lachje, dit was niet de man die hier net aan de deur stond. "M- Maximus Laforte," herhaalde Max met lichte tegenzin, duidelijk deze discussie al gehad met hem," en ik ben momenteel de alfa van de Laforte roedel."

"Alfa?," herhaalde mijn moeder uit verbijstering. Hij keek eventjes naar me, alsof hij mijn reactie wilde vangen. Ik wist dat nu ook mijn moeder met verbazing geslagen was, maar ik ditmaal ook. Al snel kwam de realisatie, hij had waarschijnlijk wel gemoeten; zeker omdat zijn vader er niet meer was. "Wel schat, ze weten wel welke ze voor je moeten uitkiezen," vulde mam zichzelf aan na enkele seconden. Ik keek naar het tafelblad, niet goed wetend hoe ik daarop moest reageren, Max kneep zachtjes in mijn hand. "Ik denk wel dat dit genoeg nieuwigheden zijn voor 1 avond," zei ze dan waarna ze zich op Joshua richtte," is nog iets dat langs jouw kans moet afgehandeld worden?" Annes vader knikte en bracht zijn telefoon aan zijn oor.