Meisjes van Antwerpen

-|| 7 || Zweden

Sneller dan verwacht hoorde ik de voordeur opengaan, het brullen van het stormweer binnenvragend. "Jane?" Kwam al snel van de opening van de woonkamer, waar Finn en ik kletsnat, oncomfortabel en over elkaar voor lagen. "He-e-e-ey mam!" Was het enige dat mijn geitenbrein kon uitbrengen. Mijn moeder stond daar, de meest verwarde blik sierde haar gezicht. Haar starende ongelovigheid had Finn als kans genomen om terug op zijn benen te geraken en wanneer hij realiseerde dat ik bevroren tegen het parket bleef zitten, nam hij voorzichtig de oppurtuniteit om mij in diezelfde positie te krijgen. Mijn moeder's ogen schoten tussen ons twee heen en weer voor ze zelfs een zin kon vormen,"... kan je me uitleggen wat er hier allemaal aan de hand is of," referende naar de lange stilte die zich had opgeëist. "Ja...uhm-," stotterde ik even hard als Finn had gedaan, die nu trouwens ook ten einde raad naar haar staarde.

"D- dit is Finn... een vriend...," mam boeide met haar handen, vragend naar meer uitleg,"- van... Zweden?" Waarom die woorden mijn mond verlieten, is een mysterie tot deze dag. Ik zag zijn hoofd in mijn ooghoek draaien, een erg diepe frons gevestigd op zijn gezicht. Mijn moeders expressie klaarde zelfs geen beetje op, alsof mijn leugen voor enige duidelijkheid had moeten zorgen. "Zweden?" Herhaalde ze, haar wimpers praktisch tegen haar wenkbrauwen. "Jah," antwoordde ik met mijn tanden bloot. In de achtergrond klonk weer een donderslag, maar eerder verder weg.

"Oh, Förstår du vad jag säger nu?" Sprak ze dan, haar armen kruisende. Laten we in het dossier noteren dat ik, Jane, het de slimste oplossing vond om een andere identiteit te schenken aan een jongen tegenover mijn reisenthousiaste, polyglot moeder die welbekend is voor haar reviewsite over hotels en gepubliceerd is over de hele wereld. Denkende dat ik mezelf nog dieper de put in had gegraven, wilde ik alleen maar toegeven aan die nieuw gevonden plek en verdrinken onder de lagen grond. Maandenlang kon ik geen deftige conversatie stand laten houden, maar nu dit wel in de mate van het mogelijke hoort te liggen, snoert mijn absurditeit mij de mond.

"naturligtvis, fru," hoorde ik Finn antwoorden.

Ja...

Finn?

Ik draaide me verstomd naar hem toe, die een kleine glimlach op zijn gezicht had. Aan mijn moeders gezicht te zien had hij zelfs niet gebrabbelt, maar werkelijke woorden uit de Zweedse taal naar haar door gecommuniceerd.
"har du varit här i Belgien länge? du hör inte språket så ofta här," vroeg ze dan, waar Finn weldra weer een hoop van onbegrijpelijke geluiden naar buiten kon gooien. Ik moest moeite doen om mijn mond niet tegen de grond open te laten vallen, deze wending had ik niet zien aankomen. "Fijn dat je informeert als je bezoek laat komen, Jay," zei ze dan met zo'n mooie, sarcastische glimlach terwijl ze enkele stappen in de living zette. "Je mag me dan ook direct uitleggen waarom," begon ze terwijl ze haar sjaal rond haar keel lostte," samen met een uitleg hoe jij zelfs met hem praat." Ik slikte; ik wist niet dat deze avond nog moeilijker kon worden. Ik voelde Finn zijn ogen van mij naar mijn moeder schieten, duidelijk wachtend op mijn legendarisch antwoord. "Hij is ...in een gastgezin bij één van de 5dejaars en hij had hulp nodig met Aardrijkskunde dus heb ik dat aan hem aangeboden...-," bracht ik op een enorm sloom ritme uit,"-... met veel hulp van Google translate."

Ik zag mijn moeder's blik ping-pongen tussen ons twee, duidelijk op zoek naar een lek in mijn verhaal waar ze me op kon pakken. Ze beet op haar lip, ik had haar schaak gezet. "Wel... ik heb nog steeds vragen bij je, Jane; maar ik ga je er nu niet mee storen. Hij is zeker welkom hier," ze startte met een wantrouwige toon, maar haar stem werd warmer met het woord. "Excuseer, hij?" En aan al die mooie liedjes komt een eind;

Want mijn vader had dat één gevaarlijke deel van de conversatie meegepikt: een ongekende 'hij' met zijn dochter onder zijn dak.

-...-