Meisjes van Antwerpen

-|| 2 || Wisselende woorden

Ik staarde de wind in die zachtjes langs mijn lichaam vaarde. De laat-aprilse grillen hadden zich tijdelijk weggestopt om plaats te maken voor de zon. Deze vocht zijn weg tussen de bladeren om het bankje, waar ik mezelf op had gezet, te bereiken. School was zoals gewoonlijk verlopen, stil. De lessen waren voorbij gekropen, waarschijnlijk omdat ik moeite had om mijn aandacht erbij te houden. Het boeide me ook simpelweg niet meer, al die leerstof. Ik zag het nut niet meer in mijn hand opsteken of het onleesbare geschrift van mijn leerkracht op het krijtbord proberen te ontcijferen. Eerlijk gezegd doe ik het enkel nog omdat het een manier is om van huis weg te zijn. Daarom zat ik hier ook te wachten, want thuis val ik in een constant kruisverhoor. Vragen worden gesteld, maar antwoorden kunnen ze vergeten. Die weinige keren dat ik mijn ouders zie, komen altijd dezelfde woorden uit hu monden. "Gaat het wel?" Drie woorden, 1 antwoord. "Ja," is het enige wat te geven valt, al weet iedereen dat dat een leugen is.

Het park was duidelijk wakker geworden sinds de lente aanbrak. De bomen knapten zichzelf weer op en het gras leek wel te glanzen onder de zonnestralen. Het beeld kwam net uit een Claude Monet, bijpassend met vijver waar enkele waterlelies die hierop ronddobberden. Maar hoe mooi zo'n beeld ook mocht zijn, het pastte mijn humeur niet aan. De hitte die de zon gaf op mijn gezicht, warmde me niet op van binnen. De wind nam niets van mijn gevoelens met zich mee. Alles bleef binnen, onder mijn huid.

Ik weet niet hoelang ik daar heb gezeten, volledig afgeleid door mijn afspeellijst die in mijn oren werd gedreven. Het was het enige wat ik kon doen terwijl ik wachtte op Anne, die weldra met Bebas, haar golden retriever, het wandelpad opkwam. Direct begon de hond aan zijn les te trekken, maar Ann hield hem bij de voet. "Hey Jane," zei ze kort terwijl ze langs me neerplofte en Bebas rond mijn voeten begon te dansen voor aandacht. "Fijn dat je nog wilde komen," voegde ze er nog aan toe, eerder vluchtig,"Je weet hoe ik niet graag alleen met Bebas op pad ga". Ze speelde met de les in haar hand, zenuwachtig alsof ze huppelde op eierschalen. "Ik denk dat als je me niet op deze bank had gevonden dat je voor mijn deur had gestaan," beantwoordde ik haar, weinig emotie te vinden in mijn stem terwijl ik mijn oortjes wegsteek en Bebas zijn snuit tussen mijn vingers wervelt. "Oh nee," spreekt ze me snel tegen," ik zou aan je garagedeur staan, via dat plat dak kan je enorm gemakkelijk aan je slaapkamerraam geraken". Mijn mondhoeken krulden lichtjes omhoog, maar zo kon ik ze niet lang houden.

Een stilte vloog over ons, enkel het gehijg van haar viervoeter gepaard gaande met de wind had nog iets in mijn oren gebracht. "Jackie vroeg naar je vandaag," zei ze kortaf, een tikkeltje afwezig. "Waarom?" Vroeg ik, even mimimalistisch. "Ze wilde gewoon met je praten, maar ze kon je niet vinden," beantwoordde ze, iets waarop ik enkel spottend op grinnikte. "Dat ze dat nog oprecht wilt, ze had me anders zwaar duidelijk gemaakt dat ze me niet meer wilde spreken". "Waar was je trouwens deze middag? Ik wilde met je naar de Lidl gaan, maar ik vond je nergens," Vroeg ze dan, duidelijk zoekend om het onderwerp te veranderen. "Weer zo'n therapie afspraak, moest van mijn vader," mompelde ik ongeïnteresseerd om die situatie verder uit te leggen. "Toch niet weer bij Rianne's moeder, zeker?" Maar mijn geknik had haar vraag al beantwoord voor ze deze kon afmaken.

Anne duwde terug haar rug tegen de bank, lichtelijk verbijsterd. "'t Is alsof ze me nog dieper in de put willen steken," zuchtte ik terwijl Bebas zich liet zakken op mijn schoenen. "Wel, misschien weten ze niet dat je met de dochter van je psychologe naar school gaat?" Probeerde ze nog, maar ik schudde mijn hoofd. "Oh, ze weten dat goed genoeg, maar die psychologe zou de beste van Antwerpen zijn," mompelde ik, met het laatste deel in luchtcitaten. Ik zag Anne nogmaals naar me kijken, maar ik hield mijn ogen strak op het water tegenover ons.

"Ik zeg nooit iets tegen haar," ik wist exact hoe zij hierop zou reageren, maar het boeide me weinig. "Oh," was het enige dat ik van haar hoorde komen. "Je realiseert je toch dat ze je wilt helpen?" Vervolgde ze dan voorzichtig, maar ik sloot mijn ogen. "Ik heb geen overbetaalde wildvreemde nodig om me de les te spellen," de woorden gingen sneller over mijn lippen als ik had gewild, iets wat wel vaker gebeurde de laatste tijd. Ik verstopte mijn vingers achter Bebas' oren, puur om de opgevolgde stilte met iets te doorbreken. De hond gaf op deze actie geen protest.

"Jane...," hoorde ik haar beginnen samengaande met haar lichaam dat ze nu volledig naar me had gekeerd. "Ik hou e...echt van je, maar je weet toch zelf ook wel dat je zo niet kan doorgaan?" Sprak ze op een zachte toon alsof ze niet wilde dat de bomen meeluisterden. Ik gaf haar geen antwoord, bleef voor me staren en liet mijn handen over de gouden vacht glijden. "Meid, je studeert binnekort af, je gaat eindelijk aan je leven kunnen beginnen, de dingen doen waar je naar uitkijkt," vervolgde ze met een dromende hint in haar stem alsof ze voor zichzelf sprak. "Ik heb niets om naar uit te kijken," weer waren de woorden sneller mijn tong voorbij. Ik zuchtte, ontdanks het goede weer kwam er toch nog een wolkje witte rook mee met deze actie. "Anne..., ik-," alsof er een dop op mijn luchtpijp werd gedraait, viel ik stil. Ik trok mijn handen weg van haar hond en liet deze rusten op mijn knieën terwijl ik naar de juiste woorden zocht. "Ik wil niet meer verder," blies ik tussen mijn tanden, nog altijd haar blik afwijkend. Ik wist dat ik Anne stil had gekregen met die woorden, waarschijnlijk uit bezorgdheid. Ik zette me terug op mijn voeten, zo snel dat Bebas er van schrok. "Ik moet gaan," mompelde ik en nam mijn handtas op de schouder.

"Jane, je kan niet blijven weglopen van dit," hoorde ik Anne achter me zeggen, iets wat een trilling in mijn trommelvliezen triggerde. Ik draaide me om, mijn gezicht zo neutraal mogelijk. Ik voelde een woede voor haar opborrelen, één die ik nog nooit voor haar gevoeld had. "Weglopen?" Herhaalde ik haar, mijn stem overslaand," Dit is de enige manier om niet in elkaar te vallen, Anne. Om niet in een te storten bij elke kutgedachte die maar durft op te dagen. Je bent echt ongeloofelijk, kind. Ik had echt niet verwacht dat je zo snel in Jackies' voetsporen zou treden, maar blijkbaar ken ik je niet meer goed genoeg," met die woorden keerde ik me terug om, ogen glazig.

Ik voelde de wereld rond me draaien, mijn hoofd bonken, maar het kon me geen reet schelen. Ik moest weg van hier, zo ver weg mogelijk van die bron. Gedachten raasden door mijn hoofd, zelfs de sterkste muur kon ze niet tegenhouden. Toch ben ik thuis geraakt, God weet hoe. Het enige wat ik zeker wist was dat mijn wangen nat en koud waren door de wind die mijn tranen constant probeerde weg te sussen. Ik sloeg de voordeur achter me dicht en liet het lege huis me insluiten. Ik geraakte niet meer verder, met mijn rug tegen de deur zakte ik in elkaar.

Niet meer huilend, volledig in stilte. Starend naar de muur ver tegenover me, mijn hoofd overkokend.

Ik had die avond niet gegeten, eetlust was ik kwijt. Zeker nu dat mijn familie weg was naar de ouderavond van Tessa was er niemand om me erop te wijzen dat ik niet plaats had genomen aan de eettafel. Hoe verder de uren vlogen, hoe meer het weer keerde. Regen begon zachtjes tegen het raam te tikken, alsof het vroeg om binnen te komen, maar deze druppels vermenigvuldigde zich al snel tot een werkelijke storthagel.

Het geluid kampeerde bij me terwijl ik op de zetel zat, starend naar een of ander nieuwsbericht van een vage zender. Het was pas toen ze weer over de verkiezingen begonnen dat ik de deurbel hoorde gillen door het huis. Ik zette me recht, de klok gaf nog een te vroeg uur aan waardoor dit niet mijn ouders konden zijn. Traag stond ik recht, mijn hoofd brekend over wie nog op dit uur en door dit weer over straat zou gaan. Een knagend gevoel kwam op bij het idee van Anne, maar wanneer ik de deur opende, ontmoette ik een volledig ander stel ogen.

"Rianne?"

—
Dude, thank Brooklyn 99 om me terug motivatie te geven om te schrijven. Ik lig al lang stil door... redenen en ik heb eindelijk nu (2:33 's nachts op een vrijdagochtend) de moed gevonden om te schrijven aan dit boek.

I'm little proud of myself, niet echt op het hoofdstuk maar wel op mezelf 😋

Don't fail this day,
Staywithspeedy