Meisjes van Antwerpen

-|| 6 || SOS Alfa

"Wezijnmisschieneenbeetje onzehelealfakwijtgeraakt,"

Ik fronste mijn wenkbrauwen terwijl hij bevroren op zijn plek blijft staan, zijn ogen wijd open gesperd. "Wacht, wat...?" Was het enige dat ik verward kon uitbrengen. "Alfa Max is... uhm... verdwenen," bracht hij met moeite uit, duidelijk overgenomen door schrik. Dat was de eerste keer dat ik zijn naam hoorde in maanden, maar daar kon ik amper bij stilstaan.

"H- Hoe zelfs?"

- PARIJS -
12 uur eerder

'FINN, FINN, FINN, FINN, FINN, FINN,' de mindlink boorde door zijn remslaap heen. Finn schoot wakker alsof er een elektrische schock door zijn lichaam was gedoken. Jelle's stem horen in zijn dromen was niets minder dan een nachtmerrie. 'Wat, wat is er?' Probeerde hij terug te communiceren met moeite om de link te houden. 'Open. je. deur. NU' klonk er woedend terug door zijn hoofd, wat voelde alsof er iemand een kast vol glaswerk tussen zijn oren deed omvallen.

'Gast het is 5 u-,'
'sTOTTERDE IK?'

Jelle's stem had zo dreigend geklonken dat hij bijna uit zijn bed viel. Wel, schrap die 'bijna' maar. Hij kroop snel overeind en terwijl hij halverwege in een van zijn shirts zat, bereikte hij de voordeur van zijn appartement. Wanneer hij deze opende, vloog een razende Jelle over de drempel. Nog in zijn verkeerd geknoopte pyjamahemd, blauw-witte pyjama broek en wat leek op donzige, regenboog slaapsokken dwaalde hij enkele secondes rond; niet van plan om een seconde stil te staan. "Vriend, het is echt niet cool om in iemand's slaap te mindlinke-..." probeerde Finn over te brengen terwijl hij de deur met zijn rug sloot, maar Jelle schudde zijn hoofd en onderbrak hem. "Max is is weg, Alfa Max is vertrokken," hij brak hem het nieuws kort, gefrustreerd en wanhopig. Finn verslikte zichzelf bijna in zijn eigen speeksel," Excus-.. wat?" Jelle begon voor de grote ramen van de woonruimte te ijsberen, zijn hand tegen zijn kin. "Hij is gewoon vertrokken, gewoon, even leuk de grootste roedel van Europa de vinger gegeven en gaan lopen," de manier waarom hij zijn cynisme bracht, deed hem wel lijken op een woedende vader over zijn kind dat via hun slaapkamerraam naar buiten was geglipt. "Ben je serieus? Hoe weet je dat zeker?" Vroeg Finn terwijl hij enkele stappen dichter naar zijn vriend zette. Jelle zuchtte zenuwachtig en haalde vanonder de elastiek van zijn pyjamabroek een verkreukeld blad tevoorschijn om het naar Finn te uit te rekken, die er eerder wantrouwig naar kijkt.

"Lees,"
"Moet dat ech-"
"Ja, cocu, doe niet belachelijk,"

Voorzichtig, met zo min mogelijk aanraking, nam hij het blad aan, dat kouder was dan hij had verwacht. Er stonden maar enkele woorden op, samen met Max's handtekening.

"ce n'est plus possible,
Je dois la trouver.
ne t'inquiète pas
Je te fais confiance, Jelle.

Maximus Laforte"

het is niet meer mogelijk,
Ik moet haar vinden
maak je geen zorgen
Ik vertrouw je, Jelle.

Finn zuchtte, eerder in een adem van teleurgesteldheid. "Zie het verschil in handschrift, dit was hijzelf niet. Zijn wolf moet hem eindelijk overgenomen hebben," ratelde Jelle terwijl hij bruut op het blad wijst. Finn beet op zijn lip terwijl zijn ogen nogmaals over het blad gleden. "Niet moeilijk, die jongen was gewoon aan het afsterven, Ce n'était qu'une question de temps*." Jelle gromde even uit frustratie, wetende dat de hele roedel nu op zijn schouders lag, een angst waar hij niet klaar voor was.

* = het was maar een kwestie tijd

"Wat ga je nu doen, 2de-in-commando?" Vroeg hij aan Jelle op een eerder plagerige wijze. Jelle schoot hem een dodelijke blik," jij gaat hem zoeken, 3de-in-commando." Finn's mond viel werkelijk open," ik? Gast, hoe moet ik achter onze alfa gaan jagen als hij al over de grens kan zijn?" Jelle grijnzde duivels," heel hard rennen, nu doe een fatsoenlijke broek aan en vertrek met de jeep; hij is sowieso naar België getrokken en waarschijnlijk op voet." Finn grommelde zacht in zichzelf. "Oke, auditior regeboogsokken, en wat ga jij doen?" Vroeg hij terwijl hij richting zijn kleerkast liep. "Zorgen dat niemand weet dat Max de benen heeft genomen, misschien?" Mompelde hij met sarcasme en haalde zijn handen door zijn haar. "Daar wens ik je veel succes mee," sprak Finn geïriteerd tegen terwijl hij probeerde om zijn jeans over zijn boxers aan te krijgen. "Dat is jou ook toegewenst, want als je alfa niet vindt, man, dan zal de nacht van 28 november 2016 als een spatripje voelen," Finn's ogen opende weid en hij keek geschockt naar zijn beste vriend," dat meen je niet." Jelle trok zijn wenkbrauwen op terwijl hij richting de voordeur liep," test mij niet Finn, waag het."

- ~ -

Ik fronstte terwijl Finn even hard ijsbeerde als hij had geclaimed dat Jelle gedaan had," Wat is er gebeurd op 28 november 2016?" Finn stopte in zijn pas en keek me met grote ogen aan," dat is niet belangrijk, nu." Hij was duidelijk ongemakkelijk, die datum moet wel erg memorabel zijn geweest. "Maar heb je hem gevonden?" Vroeg ik terwijl hij terug in zijn wandelpatroon viel. "Ja, daarom zat ik op je dak om mijn overwinning naar de hemel te schreeuwen," zei hij met een overweldigende toon van ironie en liet zijn handen over zijn gezicht glijden. "Jane, hij is weg, we weten echt niet waar hij is. Hij weet zelfs niet waar je woont, hij had het ons verboden om het uit te zoeken," ratelde hij verder en ik slikte. Hij was ergens, misschien in de buurt. Ondanks verschillende gevoelens me al de hele tijd overweldigde, was er nu één prominent; hoop.

"Jay, jouw ouders parkeren toch niet achterwaards op jullie oprit, he?" Ik fronste mijn wenkbrauwen," meestal wel, ja." Finn leek wel zo wit als een spook. "Wel putain," mompelde hij en keek hopeloos rond zich. Dan pas hoorde ik hoe onze poort geopend werd; ze waren thuis. Niet alleen dat, maar ook sirenes weerklonken door de straat; originerende van verschillende voertuigen. Wat er ook aan het gebeuren was, dit was niet normaal voor het boerengat van een gemeente waar ik woonde.
"Oké, ciao Jane, fijn om je terug te zien," raast Finn die zich uit de voeten probeert te maken, maar struikelt over zijn eigen been. "Finn!" roep ik nog terwijl hij eerder hard op zijn bek gaat met een harde klap tegen het parket. Hij was miraculeus op zijn schouder gevallen; diezelfde die ik enkele minuten geleden nog op zijn plaats had moeten zetten. "Oh dieux, niet weer," hoor ik hem praktisch onverstaanbaar kreunen terwijl hij probeert recht te krabbelen, maar zijn balans niet vindt. Ik dook bij hem neer en probeerde hem recht te trekken, wat eerlijk gezegd nog chaotischer liep als toen we het met de tikklok van de donder boven onze hoofden moesten doen.

—
AliceInWonderlandjes heeft dit hoofdstuk goedgekeurd dus als je het niet goed vindt, ga het met haar uitvechten hehe

Ik vind dit niet zo goed but like ik vind alles dat ik schrijf niet zo goed lmao

Maar OMG, Wolven van parijs heeft net 99Dznd lezers bereikt.... hoe zelfs?

Dankjewel echt waar,
Zeker voor degene die zijn blijven hangen om dit boek te lezen.

Je mag altijd iets random commenten, maar echt random, gewoon doen wat er in je opkomt

Don't fail this day,
Staywithspeedy

P.S.: ja, natuurlijk is Finn en Jelles conversatie in het Frans, het is omdat zij beide deze taal verstaan dat het ook leesbaar voor jullie is gemaakt ;)