Meisjes van Antwerpen

-|| 17 || Vorig leven

"Wat?" Mijn vaders stem sloeg over nadat hij de eerste was om te spreken," hoe?". "Dat weet ik zelf niet, meneer Whaley," antwoordde Max terwijl hij uitademde.  Mijn vader herpositioneerde zich, het enige wat te horen was in de lange stilte die wederom aanbrak.

"Je hebt haar toch niet-," hij kapte mijn vader al snel af,"nee, meneer Whaley, zelfs nooit gedacht of getwijfeld." Zachtjes trok Max onze grip van de tafel. Het moment dat mijn hand onder het tafelblad dook, lostte ik; Ik wist niet waar ik moest blijven met mezelf. Ik wilde weg, gewoon rennen, liever mijn naam veranderen en een vliegtuig op stappen dan deze conversatie aan gaan. Ik wilde hier niet meer over praten, zéker niet omdat mijn ouders meer van dit gesprek begrepen als ik; dat bracht me enkel meer in de war. Dit was de langste tijd dat ik al in weken met hun had doorgebracht; dat met een hoeveelheid woorden die mijn teller hoger bracht dan dit half jaar in het totaal al had gedaan.

"Jane?" Mijn moeder koppelde mijn gedachtentrein los. Ik hield het niet meer, ik brak in één. Alle angst, alle pijn die zich in de voorbije maanden hadden vastgezet en door mijn huid hadden geknauwd kwam er in één keer uit. De tranen rolden van mijn wangen. Ik voelde Max hand op mijn onderrug, voorzichtig maar aanwezig. Elke zenuw in mijn lichaam leek wel pijn te doen, ik voelde me buitengewoon oncomfortabel. "Jane, wij gaan eventjes naar buiten," mijn moeder was al rechtgestaan en naar onze kant van de tafel gekomen. Ik draaide me naar Max, die me enkel met een ongelofelijke pijn aankeek, maar al snel zijn hoofd draaide naar Annes vader. "Hij mag zich momenteel niet uit mijn zicht of dit huis verplaatsen," zei hij, maar gaf me toch iets dat bijna op een grijns leek," maar geen zorgen, ik bescherm hem wel tegen je vader." Mijn vader schoot hem op zijn beurt een boze blik, maar voor ik het besefte had mijn moeder me al uit mijn stoel geholpen.

- • -

Mijn ogen brandde op de toppen van de bomen rondom ons huis. Donkere wolken dreven in de lucht, samen met een koele wind. Mijn wangen voelden koud telkens als deze voorbij kwam, ondanks ik al was gestopt met huilen. Mijn vingers draaide rond grassprietjes, systematisch trok ik er een paar los. Traag liet ik de vroege avondlucht tot me komen terwijl ik hier op de rand van het terras zit, nog genoeg licht in de lucht om ijsblauwe kleur te zien.

Minutenlang zaten we hier al, mijn moeder aan mijn zij. Ze had me niets gevraagd, enkel gesust en me dicht tegen haar aangetrokken toen woorden vervielen in snikken en tranen. Ik wist niet welke kant ze op keek; of ze even hoog de bomen in staarde als ik. Ik wist dat ik niet de eerste woorden kon zeggen; En alsof ze mijn moeder was, wist ze dat ook.

"Van alle mogelijkheden die in Parijs de oorzaak had kunnen zijn van jouw lijden, was een zielsverwant verliezen toch één van mijn laatste gokken," zei ze met een zucht. Mijn blik dwaalde naar haar af, maar haar ogen bleven de rest van de tuin in staren," Ik kan niet geloven dat je alleen hebt moeten doormaken, en dat ik het zelfs niet door had."

Stilte viel, maar met veel moeite stelde ik de meest brandende vraag die ik had:" Hoe weet je dat we zielsverwanten zijn? Hoe weet je überhaupt wat dit allemaal betekend?" Ze glimlachtte, in het laatste licht kon ik zweren dat er een traan in haar oog danstte. "Omdat jouw vader en ik zelf ooit weerwolven geweest zijn, schat. Maar dat ligt in een ver en permanent afgesloten verleden; daarom dat we het nooit aan jullie verteld hebben," ze nam rustig mijn hand uit het gras en in haar greep," de maangodin dacht daar duidelijk anders over." Mijn mond viel bijna open:" Dus je was zelf een weerwolf?" Zachtjes knikte ze:" Ooit wel, ja."

Max

"That's a hell of an introduction," zuchtte Anne's vader terwijl de glazen schuifdeur van de tuin dicht ging. Alles deed pijn, alles, maar het meeste van al was de pijn in zijn hart. Pijn dat hij haar in nog meer chaos had gegooid, dat hij misschien wel zijn eigen vrijheid in ruil had moeten geven. Pijn dat hij haar niet eens kan aanspreken, vastnemen, even doen vergeten dat de tijd nog voorbij ging. Hij had het allemaal ultra goed verkrast.