Yalnızlığın Ardında ki Sır

Bölüm 13: Büyük Kayıp

Bu hikayem desteğini hiç esirgemeyen blackmdn06 ithafedir. Oy ve yorumlarınızı bekliyorum.

Hepimiz şaşkınlığımızı
gizleyemiyorduk. Afra Lamia nın mı kızıydı Lamia nın Afra yı gördükçe gülümsemesinin sebebi buymuş demekki. Hem bu olaya şaşırıyorduk. Hemde Lamia nın bu durumuna üzülüyorduk. Hoca yardımcılarına evin etrafını sarmalarını istedi. Hem bizim için hem de Lamia için tedbirleri arttırmıştı.

Sabaha kadar Lamia nın başın da beklemiştik. Gerçekten canı çok yanıyordu. Lamia uyandığın da haraket etmeye çalışıyordu. 2 tane cin Lamia ya garip bir karışım vermişlerdi. Lamia nın bu durumu beni üzüyordu. Hepsi benim yüzümden di onu en başından dinlemem gerekirdi.

Hoca burada gayet güvenli olduğumuzu söylemişti. Hocaya nasıl bu kadar emin olduğunu sorduğumda evin etrafını 30 cinin çevrelediğini söylemişti. Evet gerçekten fazlaydık. Ama bu son olaylar dan sonra bu cinlerin basit cinler olmadığını anlamıştım.

Lamia zar zor birşeyler anlatmaya çalışıyordu. Hoca da kendini çok yorma diyordu. Bu haliyle bile bize yardım etmeye çalışıyordu. Kendimi gerçekten suçlu hissediyordum. Ama Lamia inatla birşeyler anlatmaya devam ediyordu. Hocaya onu dinlemeniz gerektiğini söylemiştim.

"Ne oldu Lamia ne anlatmaya çalışıyorsun."
"Yer değiştirmeniz lazım bugün saldırı yapacaklardır."
"Öyle birşey olsa bile kaybedeceklerdir"
"Bir kerede olsa dediğimi dinle Ismail hoca Ezra ve Amita nın gözü dönmüş durumda bari evin etrafını tılsımlayın giremesinler."
"Senin bu dediğini yapamam bu sefer benim yardımcılarım da giremez."
"Bu küçük canlar sana emanet onları riske atamazsın."
"Ezra senin gözünü epey korkutmuş Lamia buraya gelemiceklerdir bile"
"Zuzula kabilesi senin muhattap olduğun basit kabile değil."
"Saygısızlık etme Lamia benim evimde tedavi görüyorsun."
"Istemiyorsan giderim."
"Öyle demedim Lamia istediğin kadar kalabilirsin. Ama Ezra buraya gelmeye cesaret edemez."

İsmail hoca neden Lamia ya sert çıkmıştı? Lamia bizi düşünürken hoca sanki egosunun kurbanı olmuş gibiydi.
Bence artık Lamia yı dinlemeliydik. Ismail hoca odadan çıktığın da Lamia yla ben konuşmaya başladım.

"Canın çok yanıyormu?"
"Evet, biraz"
"Gerçek ten çok üzgünüm Lamia"
"Üzülme, bu benim tercihimdi"
"Seni dinleseydim bunlar olmayacaktı."
"Hayır, sonuçta ailen, görmek en doğal hakkındı."
"Şuan kendimden utanıyorum."
"Işte beni şimdi üzüyorsun. Sen güçlü kal ve sadece Allah a güven ona sığın."

Lamia nın bu sözleri beni iyice parçalamıştı. Ona ihanet etmiş gibi hissediyordum. Akşama yaklastığımızda ortama güçlü bir karanlık hakim olmuştu. etrafta ki sessizlik hiç hayra alamet değildi. Lamia biraz tedirgin gibi duruyordu. Ben galiba neler olacağını anlamıştım.
Birden dışarıdan çığlık sesleri gelmeye başladı.

Hepimiz korkmuştuk. Ismail hoca dışarıya bakim diye çıkmıştı. 5 dk sonra içeriye telaşla girdi. Çocuklar saldırıya uğradık dedi. Hepimiz korkuyorduk. Lamia ayağa kalkmaya çalışıyordu ama başarılı olamıyordu. Lamia bir kez daha haklı çıkmıştı.