la di die ✓

yemek yemekten kesildim, uykudan ve bileklerimden kesildim beş gün boyunca.

felix'in öpücüğü çok şey değiştirdi.

sizlere son geçen günleri şöyle özetleyeyim, cuma günü labirent nerede olduğunu bilmesem de şarkının kaydını aldı ve jisung şarkı üstünde küçük oynamalar yaptı. bu konuda cidden bilgisi vardı. son halini bana attı, neden bilmiyorum ama dinlerken ağlayasım gelmişti güzelliğine. felix'in yazdığım sözleri okuyan boğuk sesine karışan seungmin'in vokali, gitar... her şeyiyle bence mükemmel bir şarkıydı. minho da, spotify'dan sanatçı hesabı almak için aynı günün akşamında şarkıyı attı ve salı günü onay geldi, aynı gün de resmi olarak labirent'in ilk şarkısı 'duvarlar' yayımlanmış oldu.

görmeniz lazım, sosyal medya delirdi resmen.

hani felix beni grubuna söz yazarı olarak ilk dahil ettiği gün demişti ya, 'bir ay önce intihar eden felix, müzik grubu kurdu' manşetleri çıkacak diye. gerçekten çıktı.

daha yeni ölümün döşeğinden kurtulan lee felix, bulunduğu müzik grubu ile ilk şarkısını çıkardı!

bir de, bunların dördü kayıt yaptığı gün gidip labirent olarak fotoğraf falan çektirmiş. atılan manşetlerin altında fotoğraflar da vardı.

hatta, şarkının resmi olarak yayımlandığı gün instagram'da herkesin hikayeleri 'LABİRENT'İN İLK ŞARKISINI DİNLEYİN!' tarzında şeyler içeriyordu. twitter deseniz, 'labirent grup' tag'i kore gündeminde yedinci sıraya kadar yükseldi.

duvarlar şarkısı (tabii korece değil, ingilizceydi. 'the walls' yani şarkının adı) spotify'da yayımlandığı ilk günde yedi bin dokuz yüz kere dinlendi.

bir lise grubunun öylesine bir şarkısı için bu sayı gözünüze sakın düşük gelmesin, bu sayı şu an labirent için milyonlar ile eşdeğer.

şimdi sanatçı hesabı açıldı ya, sanatçı açıklamasının bulunduğu yerde felix, seungmin, minho ve jisung'un yanında söz yazarı olarak benim adım da geçiyor.

bu, gülümsememe sebep olmuştu. yalan yok.

şarkı genel olarak iyi yorumlar aldı. hatta itiraf sayfasına ciddi olmadığı belli olan birkaç gönderi ve yorum dışında kötü yorum görmedim desem daha doğru olur. biz bile bu kadarını beklemiyorduk.

çarşamba akşamı beşimiz bir kafede oturup bunu az bir içki ile kutlarken, ilk defa felix'i bu kadar mutlu görmüştüm. gece boyu 'vuhu!' diye çığlıklar attı.

o gece, hep birlikte eve dönerken kimsenin fark etmediği bir anda tekrar dudağımdan küçücük öptü ama neyse, konumuz bu değil. ama değineceğim buna da.

sonuçta şöyle de bir gerçek de vardı, bu öpücükler yaşansa da kimse bununla ilgili ağzını açmıyor.

labirent ve felix ile ilgili olan gelişmeleri anlattığıma göre, bana gelelim.

tekrar söylüyorum, felix'in öpücüğü çok şey değiştirdi. içimde daha çok.

beni ilk kez dudağımdan öptüğü gün, tüm gece uyuyamamıştım. felix'i o kıza benzettiğimi söylemiştim ya, işte tam da bu yüzden içim fazlaca huzursuz oldu ve düşündüm.

düşündüm, düşündüm, düşündüm.

hafta sonu, düşünmek dışında hiçbir şey yapmadım. ne yapıyorum ben? neyi, ne olarak görüyorum? neden?

daha önce acı bir kayıp yaşadıktan sonra, o kişiyi başkalarında bulmak normalmiş dedim ya, o normal değilmiş.

yani normalmiş de, belli bir süre boyu normalmiş. ben bu acımın beşinci yılında bile felix'e baktığımda o on dört yaşındaki kızı görmem normal değilmiş.