verborgen verhalen - HS

hoofdstuk 1

“Je weet het, hè, je zorgt dat je op tijd thuis bent vanavond!” roept mijn vader me nog na. Hij staat in de deuropening van onze bijkeuken. Met mijn hand maak ik een beweging wat op ‘zwaaien’ moet lijken.

Gelukkig kan ik weer even weg van mijn ouders. Altijd hebben ze wel wat te zeuren, en dan heeft mijn vader veel last van erg losse handjes. Pijnlijke, blauwe plekken op mijn lichaam zijn daar meestal het gevolg van.

Het tuinhekje doe ik open, zodat ik erdoorheen kan lopen. Het is al redelijk donker, en de maan is al vaag te zien. Vlakbij de witte maan zweven een paar wolken. Achter me sluit ik het houten hekje weer. Vanavond werk ik in ‘Mi Casa Es Tu Casa’, een restaurant niet ver van waar ik woon. Daar ben ik serveerster, en het is een prima baan. Het is sowieso al leuk omdat je verschillende mensen ziet, en dus veel contacten hebt op één avond.

Meestal ga ik er lopend naartoe. Het is dan wel een flink stuk lopen, zo ongeveer twintig minuten.

Als het goed is, wordt het vanavond niet druk. Op avonden doordeweeks komen er niet heel veel mensen, maar in het weekend is het veel drukker. Dan zijn alle zitplaatsen bezet, en staan er ook nog mensen buiten te wachten.

Vanavond is trouwens mijn -voorlopig- laatste werkavond hier. De baas van ons restaurant wil gaan verbouwen, dus is het restaurant een poosje gesloten. Hij wil het groter en uitgebreider gaan maken, zodat we uiteindelijk meer omzet gaan krijgen. Alles draait blijkbaar om geld. Volgens mij is dit ook de laatste avond dat we open zijn voor gasten.

Ik nader het restaurant, en duw de zware deuren open. Eerst kom ik terecht in de keuken, waar verschillende mensen al het eten voor de gasten bereiden. De etensgeuren komen bij je binnenkomst al tegemoet, net zoals de warmte. Ik begroet de mensen die ik zie, en met sommigen heb ik nog een kort praatje.

“Hé Noortje, hoe is ‘t?” vraagt Lizzy aan me. Ze is een collega van me, en we kunnen het goed met elkaar vinden.

“Prima, met jou?” vraag ik belangstellend.

“Super! Ik ben vandaag naar Mitchel geweest. Weet je wat hij voor me had?” begint ze enthousiast te vertellen.

Lachend luister ik naar haar verhalen. Mitchel is trouwens haar nieuwe vriend, ze hebben nu ongeveer een kleine drie weken verkering. Dat lijkt mij niets, een vriendje. In mijn eentje red ik het ook, dus dat gaat geen probleem worden. Vorige week heb ik Mitchel gezien, want hij kwam Lizzy ophalen nadat ze hier klaar was met werken.

Terwijl Lizzy doorratelt, grinnik ik zacht. Het is leuk om te zien dat haar ogen beginnen te glinsteren, zodra ze over iets leuks praat.

“Vanavond komt hij me weer ophalen met z’n motor, dus ik ben wat eerder weg. Zou jij dan de klusjes die ik normaal gesproken doe, willen overnemen?” vraagt ze me. Als extra effect gaat ze er smekend bij kijken.

“Tuurlijk!” antwoord ik met een glimlach.

Daarna gaan we toch echt aan ons werk. Vanuit de kantine, waar we meestal tussendoor pauze houden, loop ik weer terug naar de keuken.

Daar pak ik mijn zwarte schort, en knoop die om mijn middel. In de spiegel controleer ik nog even of alles er oké uitziet.

Ik pak mijn naambordje van het rek. ‘Norah’ staat erop. De meeste mensen noemen me Noor, want daar heb ik geen problemen mee.

Dan ga ik naar de ruimte waar de gasten zijn. Er hangt een gezellige sfeer. Op de donkerbruine, houten tafels liggen rood-wit geblokte kleedjes. Ook staan er op verschillende plekken kaarsen in kandelaars. De lampen aan het plafond staan niet op een felle stand, maar zijn ingesteld op een zachte, warme gelige gloed.