verborgen verhalen - HS

hoofdstuk 10

P.O.V. Norah

Inmiddels is het alweer de volgende dag. Niall heeft vannacht weer bij me geslapen. Ik had hem nog gezegd dat hij best naar huis mag gaan als hij dat zou willen. Het probleem is alleen dat Niall erg koppig is en dus gewoon bij me bleef vannacht. We hadden daar een hele discussie om gehad, en het eindigde weer in een staarwedstrijd.

Uiteraard heeft hij weer gewonnen.

Net heb ik nog even nieuwe kleren aangedaan, onder andere een blauwe hoodie van Niall.

Nu komt de dokter weer binnengelopen. “Zo, daar ben ik weer voor de hopelijk laatste keer! Voel je je al beter dan vóór je in het ziekenhuis terecht kwam?” vraagt Jonas. Ik knik.

Natuurlijk heb ik minder pijn en alles, maar er is nog een reden waarom ik me beter dan eerst voel. Voor het eerst na jaren, heb ik normaal kunnen slapen. Anders lag ik altijd nog een poos wakker van de pijn die ik overhield van de vele slagen. Nu heb ik gewoon een hele poos zonder mijn agressieve ‘vader’ geleefd, en ik voel me echt goed. Beter dan ooit.

“Mooi!” zegt Jonas. “We gaan even een laatste, korte controle doen om te kijken of je echt, écht beter bent. Kom je mee?” Samen met hem loop ik over de ziekenhuisgangen.

Staan en lopen kan ik nu ook weer normaal, zonder dat ik omval van de slaap. Gisteren heb ik voor het eerst mijn pillen geslikt, waardoor ik meer vitamine C en D binnenkrijg. Het smaakt totaal niet lekker, maar daar wen ik vast wel aan.

Jonas opent een deur, en we lopen samen naar binnen. Na een korte scan ben ik inderdaad alweer klaar, en gaan we weer terug naar ‘mijn’ ziekenhuiskamer. Ik kijk op de klok die aan de muur hangt; het is tien uur ’s morgens.

Niall is trouwens vanmorgen weer even weggegaan, hij moest nog wat opnemen met de rest van One Direction. Als het goed is, komt hij aan het einde van de morgen weer terug, mét de rest van de jongens.

Jonas had nog gezegd dat ik waarschijnlijk eerder naar huis kan gaan, omdat alles gewoon goed is gegaan, vannacht en vandaag.

Mijn gedachten gaan terug naar de ontmoeting met Niall. Best bizar eigenlijk, dat we elkaar zó tegen zijn gekomen. Toch zal ik er altijd dankbaar voor zijn. Ik heb me nooit echt gerealiseerd dat ik een broer had, maar ik zou Niall voor geen goud willen missen.

-

“We zijn er!”

Er klinken enthousiaste stemmen in de gang, die zich verplaatsen naar de deur.

Ik spring gelijk op wanneer ik Niall zijn hoofd bij de deur zie verschijnen. Hij komt binnen gevolgd door Harry, Liam en Louis.

“Hey, jongens!” roep ik vrolijk. Ik storm gelijk op ze af, en trek ze in een knuffel. Ze slaan hun armen grinnikend om me heen.

“Wat heb je haar gegeven?” vraagt Liam lachend aan mijn broer, terwijl hij zijn armen om me heen heeft geslagen. Hij doelt op het feit dat ik hyper ben.

“Ik mag vandaag naar huis!” roep ik blij.

Harry tilt me gelijk op. “Lekker bezig!” lacht hij. Tegelijkertijd draait hij een rondje, met mij in zijn armen. Ik ben hoog in de lucht, en ik probeer me een beetje vast te houden door mijn handen op de schouders van Harry te plaatsen. Wanneer hij me weer neerzet, knuffelt Louis me gelijk.

Liam staat er een beetje hulpeloos achter, dus trek ik hem mee in onze omhelzing. Dan staan Harry en Niall weer verontwaardigd te kijken, dus roept Louis: “Groepsknuffel!”, en daardoor word ik voor de tweede keer geplet tussen de vier jongens.

Jonas komt grinnikend binnengelopen. “Gezellig, hier?” Ik kijk een beetje verontschuldigend naar hem, omdat ik nog steeds door deze vier gekken word geplet. Dan laten ze me los.