verborgen verhalen - HS

hoofdstuk 8

P.O.V. Norah

Zacht slik ik, dit is niet echt ‘positief’ te noemen… toch houd ik me groot. “Uhm, is goed! Gelijk ‘nu’ in de zin van ‘nu’?” vraag ik aan Jonas, die voor me staat.

“Ja, als dat kan, zou het inderdaad wel fijn zijn.” antwoordt Jonas.

Ik kijk naar Niall. “Oké…” besluit ik dan.

Liam, Harry, Louis en Niall kijken een beetje verslagen. Natuurlijk, ik had ook gehoopt dat alles gewoon in orde zou zijn, maar om de jongens zo te zien… ze hoeven niet bezorgd over me te zijn, ik ga het zelf wel redden: het lukt echt. Altijd heb ik alles gedaan zonder hulp. Dat hoeft nu niet ineens te veranderen.

Of ben ik te bang om mensen om hulp te vragen?

“Mooi. Dan rijden we je nu met je bed naar de kamer waar we alles gaan doen, dus blijf maar gewoon liggen.” Jonas haalt de remmen eraf van de wieltjes onder mijn bed. “Als jullie willen helpen met het bed op de gang krijgen, dan zou dat fijn zijn.” zegt Jonas, doelend op de jongens.

Harry gaat bij mijn hoofdeinde staan, en kijkt me geruststellend aan. “Alles komt goed. En je bent trouwens onder narcose, dus je voelt er niets van”, zegt hij tegen me met een kleine glimlach. Dankbaar kijk ik hem aan.

Niall gaat aan de zijkant van mijn bed staan, en houdt met zijn ene hand mijn hand vast, en met zijn andere hand mijn bed.

Louis had de beer van mijn bed afgehaald, en loopt daar nu mee richting de controlekamer.

Liam loopt naast mijn bed. Ik vind het wel fijn dat de jongens meegaan. Ik ken ze nog maar kort, maar ze voelen nu al echt vertrouwd.

Jonas opent een deur, en ik word die kamer binnengereden. Net zoals alle andere kamers van ziekenhuizen, is deze kamer wit. In de kamer staan verschillende grote apparaten, als je er te lang naar kijkt, geloof ik dat je duizelig wordt. Ik herken onder andere zo’n MRI buis.

Nadat de dokter op een aantal knopjes heeft gedrukt, pakt hij een spuitje waar hij een vloeistof in doet. “Dit is de narcose,” vertelt hij. “We spuiten dit in je arm, en het verspreidt zich in je lichaam. De meeste mensen die dit toegediend krijgen, kunnen niet verder tot tien tellen, omdat je dan al slaapt. Nog vragen?” Ik schud mijn hoofd. De jongens kijken me aan.

“Oké, dan ga ik het je, als het klaar is, toedienen.”

Niall loopt naar me toe, en knuffelt me. “Tot straks, hè.” Hij drukt nog snel een kus op mijn voorhoofd.

Louis zwaait nog even met de beer die hij vast had. “Je merkt er niets van!” zegt hij. Ik grinnik.

Liam knuffelt me ook nog even.

Dan komt Harry naar me toegelopen. Met zijn hand gaat hij nog even over mijn gezicht. Dan voel ik een klein prikje in mijn onderarm. Ik hoor Harry -ver in de verte- nog wat tegen me zeggen. “Tot zo, Angel…” Dan vallen mijn ogen dicht, en word ik in een diepe duisternis gezogen. 

-

(Speel nu het bijgevoegde liedje af)

“I'm like a crow on a wire
You're the shining distraction that makes me fly
Oh, home.”

Langzaamaan word ik een beetje wakker, en ik hoor mensen zingen…

“I'm like a boat on the water
You're the rays on the waves that calm my mind
Oh, every time.”

“But I know in my heart, you're not a constant star.”

Mijn ogen open ik nog niet, ik blijf luisteren naar het liedje van Liam, Harry, Niall en Louis.