verborgen verhalen - HS

hoofdstuk 17

P.O.V. Liam

Ik kijk op de keukenklok. Over anderhalf uur moeten Louis, Niall, Harry en ik in de studio zijn om muziek op te nemen en met onze managers te overleggen over de nieuwe muziek. Met die rede loop ik de trap op naar de kamer van Harry. Ik klop, maar er komt geen antwoord. Daarom doe ik de deur open en kijk even zijn kamer in. Het bed van Harry is leeg, maar hij is niet beneden voor zover ik weet. Vragend frons ik mijn wenkbrauwen een beetje.

Dan bedenk ik me iets. Ik loop de kamer van Harry weer uit en de gang op. Wanneer ik bij de deur van Norah haar kamer ben, duw ik die voorzichtig open.

Zacht grinnik ik. Ik wist het. In haar bed liggen Harry en Norah samen. Norah ligt met haar rug naar Harry toe. Hij heeft zijn armen om haar heen geslagen.

Stilletjes loop ik naar de twee. Er verschijnt een tedere blik in mijn ogen zodra ik zie hoe schattig ze liggen.

Voorzichtig probeer ik Harry wakker te maken, maar hij blijft stug doorslapen. Ik schud een beetje met zijn schouders en fluister zijn naam. “Harry?”

Van fluisteren gaat het over naar wat zachter praten, en van zachter naar wat harder praten. “Harry, wakker worden!” Ik ga niet staan schreeuwen had ik al bedacht aangezien Norah nog door kan slapen.

Na meerdere pogingen geef ik het op. Ik heb hem toch al een aantal keer flink wakker proberen te maken en gezegd dat hij uit zijn bed moest komen.

Grinnikend loop ik de kamer weer uit. Normaal gesproken krijg ik hem met deze methode altijd wel wakker, maar nu blijft hij doorslapen. Ik besluit dat ik ze nog even laat liggen en het straks nog wel een keer ga proberen.

-

“Harry? Harry, wakker worden,” zeg ik zacht. Ik pak de schouders van Harry weer beet en schud hem bij voorbaat al een beetje door elkaar. Dit probeer ik allemaal te doen, zonder dat Norah ervan wakker wordt.

Harry opent zijn ogen tot spleetjes en mompelt iets. Dan laat hij zijn ogen weer dichtvallen en slaat zijn armen weer om Norah heen.

Ik zucht hoorbaar. “Harry, kom op man. Je moet eruit,” zeg ik streng, als poging weet-ik-veel-hoeveel om hem wakker te maken. Lichtelijk geïrriteerd opent Harry zijn ogen.

“Hè hè!” grinnik ik.

“Wat is er?” mompelt Harry met een krakerige ochtendstem.

“We moeten naar de studio, weet je nog?” leg ik hem uit.

“Waarom zo vroeg?” moppert Harry chagrijnig.

“Het is helemaal niet vroeg, je bent gewoon een uitslaper met een gigantisch ochtendhumeur,” lach ik.

Harry rolt grinnikend met zijn ogen. “Hoe laat moeten we er zijn?”

“Over een half uur,” antwoord ik.

“Wat?! Had me alsjeblieft eerder wakker gemaakt!” zegt Harry wat harder.

“Heb ik geprobeerd, maar je wilde steeds niet wakker worden. Eigen schuld,” lach ik nu.

Ik loop voor de tweede keer vandaag weer de kamer uit. Harry haalt voorzichtig zijn armen weg van Norah.

Even later komt hij zijn eigen kamer uitgerend nadat hij zich omgekleed heeft. In de keuken eet hij snel een ontbijt. Niall schrijft nog even een briefje voor Norah en loopt naar boven om het op haar nachtkastje te leggen.

P.O.V. Norah

Als ik wakker word, merk ik gelijk de leegte naast me in mijn bed op. Voorzichtig draai ik me om. Mijn ogen worden naar mijn nachtkastje getrokken, dat vlak naast mijn bed staat. Daar zie ik een briefje op liggen.

‘Heey Noor!

We hadden Harry al wakker gemaakt, omdat we nog liedjes op moeten nemen voor onze albums in de studio. Wij zijn dus een paar straten verder op, maar geen zorgen, want we zijn snel weer thuis! Oh ja, in de oven staan nog warme broodjes voor je :)

X Niall (En Liam, Louis en Harry)’

Zacht grinnik ik. Zelfs als ze niet thuis zijn, willen ze nog voor me zorgen. Dat betekent dus dat ik nu alleen thuis ben.

Wanneer ik mijn bed uitstap, rek ik me nog even uit. Dan loop ik naar de gang. Ik vraag me af welke kamer nou ook al weer van Harry is, maar dan weet ik het weer.

De deur van zijn kamer trek ik open. Ook bij hem aan de muur hangen gitaren. Op mijn gezicht komt een glimlach. Dan loop ik naar zijn kledingkast en open de deuren. Ik zie een grote stapel shirts liggen en pak daarvan de bovenste.

Vraag me niet waarom ik steeds kleren van andere mensen pak, maar het voelt…vertrouwd, als ik kleding van Harry aanheb. Ik bekijk het shirt en barst dan in lachen uit.

Op de zwarte stof staat in witte letters gedrukt: ‘We never really grow up, we only learn how to act that in public!’

Deze tekst beschrijft Harry precíés! Lachend neem ik het shirt mee naar mijn kamer. Daar trek ik een spijkerbroek met gaten aan en het shirt van Harry. Ook knoop ik nog een blouse om mijn middel.

Dan loop ik naar beneden en kijk in de oven. Glimlachend zie ik dat er inderdaad broodjes instaan die ook nog eens lekker warm zijn.

Het dienblad haal ik er voorzichtig uit en ga daarmee, inclusief beleg, naar de bank in de woonkamer. Ik zet de tv aan en zap maar gewoon wat tussen alle verschillende zenders.

Wanneer ik een programma heb gevonden dat prima is, leg ik de afstandsbediening weer neer en eet mijn broodjes op.

Het shirt van Harry zit echt heel erg comfortabel, omdat het dus iets te groot is, maar sowieso ook omdat het van hém is.

Als ik mijn ontbijt even later op heb, krijg ik een appje van Harry.

Harry

Harry: We zijn uiteindelijk wat langer bezig met opnemen. Rond de lunch zijn we weer thuis! Love, H

U: Okidoki, succes!

Dan leg ik mijn telefoon weer weg. Ik laat me even achterover vallen op de bank. De zon schijnt lekker naar binnen op mijn gezicht en genietend sluit ik even mijn ogen.

Na een poosje sta ik weer op en zet alle ontbijtspullen in de vaatwasser. Even twijfel ik wat ik zal gaan doen, maar dan neem ik een besluit. De jongens hebben gezegd dat ze ongeveer tussen de middag weer thuis zijn, dus ik heb nog even tijd.

De trap naar boven loop ik op en ga naar het einde van de gang. Dan ga ik de muziekkamer binnen. Ik haal een gitaar van de muur: een glimmende zwarte met snaren van staaldraad.

Eerst begin ik wat te tokkelen, ik ben van plan om verder aan mijn ‘liedje’ te werken. Wanneer ik dezelfde melodielijn als de vorige keer te pakken heb, komt de tekst er vanzelf uitrollen. 

Zacht mompel ik de woorden op het ritme van de melodie. Op zich ben ik er best wel tevreden mee.

Ik blijf nog een poosje doorspelen en -zingen, maar dan hoor ik beneden luide stemmen. Razendsnel hang ik de gitaar weer op aan de haak die bevestigt is aan de muur en ren de trap af. Daar plof ik op de hoekbank neer en ik kijk naar de tv die ik snel weer aan doe.

Ik haal net nonchalant een hand door mijn haren wanneer ik de jongens binnen zie komen.

“Oh, hey! Zijn jullie al thuis?” vraag ik.

“Ja, we waren klaar en alles was goed opgenomen, dus vandaar,” legt Louis uit. “Trouwens, de zon schijnt echt weer lekker,” zegt hij, terwijl hij naar buiten kijkt. “Wie als eerste buiten is!”