verborgen verhalen - HS

hoofdstuk 22

P.O.V. Norah

Als ik wakker wordt, weet ik eerst niet waar ik ben. Dan herinner ik het me weer: in Harry’s kamer, in Harry’s bed, en in Harry’s armen.

Met een glimlach kijk ik naar hem. Een paar plukjes van zijn donkere krullen hangen voor zijn gezicht en hij ziet er best tevreden uit.

Dan mompelt Harry iets en trekt me steviger in zijn armen. Ik kon al niet weg uit zijn greep, maar nu al helemaal niet meer. Mijn armen sla ik om hem heen.

Voorzichtig komen Harry’s groene ogen voorzichtig tevoorschijn. Zacht grinnik ik.

“Wat is er?” zegt hij met een zware ochtendstem.

“Oh, niets hoor,” glimlach ik.

“Mooi, dan ga ik weer verder slapen.” Hij begraaft zijn hoofd in mijn schouder. Niet veel later heeft Harry weer een regelmatige ademhaling. Glimlachend merk ik op dat hij inderdaad alweer in slaap gevallen is.

Buiten hoor ik al een aantal vogels die wakker geworden zijn. Ik heb altijd al van hun gekwetter gehouden.

Opeens hoor ik een duif in de boom bij Harry’s balkon. Ik hoor wat gestommel op de gang, en dan Louis zijn geroep. “Kevin!!” schreeuwt hij hard. Lachend schud ik mijn hoofd.

Dan nestel ik me wat dieper in Harry’s armen en val ook weer in een lichte slaap.

Wanneer ik voor de tweede keer vandaag wakker wordt, is Harry dat ook. Hij ligt op zijn rug en ik lig tegen zijn zij aan. In zijn handen houdt hij een open notitieboekje, waar hij steeds een aantal dingen in krabbelt. Dan krast hij weer een paar woorden weg, en zo gaat dat nog een poosje door.

Volgens mij heeft hij nog niet door dat ik al wakker ben, want hij blijft ijverig schrijven. Zacht hoor ik hem wat mompelen. “I'm out of my head, ehm… and I know that you're scared, because hearts get broken. Yes, dat is ‘m,” fluistert Harry zacht. Ik vraag me af wat hij aan het doen is…

“Hey,” zeg ik zacht. Van schrik laat hij zijn boekje op zijn gezicht vallen. Zacht grinnik ik. Vliegensvlug legt Harry het op zijn nachtkastje.

“Oh, je bent wakker!  zegt Harry verbaasd.

“Wat was je aan het doen?” vraag ik aan hem.

“Oh, uh… niets hoor,” antwoordt hij vlug.

“Geniaal antwoord weer, Hazza,” grinnik ik.

“Lekker geslapen?” vraagt Harry me, terwijl hij mijn opmerking omzeilt.

“Ja hoor, als je niet meetelt dat ik bijna geplet was door jou en je armen,” zeg ik lachend.

Harry gaat op zijn zij liggen met zijn gezicht naar me toe. Zijn elleboog rust op zijn kussen en zijn hoofd leunt op zijn hand terwijl hij me met een schittering in zijn groene ogen aankijkt. “Je mag morgen ook gewoon weer in je verflucht gaan slapen, hoor,” zegt Harry grinnikend.

“Oh, is kleine Harry nu boos?” plaag ik hem.

“Woedend,” antwoordt hij met een scheve grijns. Dan, uit het niets, begint hij me te kietelen.

“Harry!” roep ik verontwaardigd. “Daar, daar kan ik niet, niet tegen!” breng ik lachend uit.

Dat is blijkbaar voor hem het teken om me overal te gaan kietelen. Dan duw ik hem van me af, maar uiteraard moet hij weer sterker zijn.

Door ons gespartel ben ik uiteindelijk bovenop hem komen te liggen. “Hi,” zeg ik, terwijl ik grinnikend met zijn haar aan het spelen ben. Mijn schouders leunen bijna op zijn borst.