verborgen verhalen - HS

hoofdstuk 4

P.O.V Norah

Inmiddels ben ik ons park al uit. Nu ben ik bijna thuis. Toen ik weggegaan was na de ruzie met mijn ouders, had ik geen sleutel meegenomen. Daardoor moet ik nu via de achterdeur lopen om naar binnen te kunnen.

Om het huis loop ik heen, zodat ik bij het hekje van de achtertuin uitkom. Die doe ik open, en daarna ook weer dicht. Iets later doe ik de achterdeur open, en stap over de drempel.

Wanneer ik binnen ben, probeer ik zo zacht mogelijk mijn jas op te hangen, maar natuurlijk struikel ik over een paar schoenen.

Als ik door het glas van de kamerdeur naar binnen kijk, zie ik vanuit de gang dat mijn ouders al aan tafel zitten. Ze staan erop dat we altijd samen eten, behalve als het hen niet uitkomt. Oftewel, als zij te laat komen is het niet erg, maar als ik te laat ben, zwaait er wat voor me. Hoe onlogisch wil je het hebben?

Snel stuur ik in de gang, terwijl ik mijn schoenen uit doe, Niall nog een appje dat ik thuis ben.

Niall

U: hé, ben thuis 🙃

Niall: ☺
Vanmiddag samen
nog iets leuks doen?
We kunnen daarna
vanavond ook nog
iets gaan eten, ergens?

Niall: Ik haal je wel met mijn
auto op, dan hoef je
niet in het donker
te lopen 😜

U: haha, is goed!
Tot zo!

Als we klaar zijn met appen, loop ik door de deur en schuif ik bij mijn ouders aan tafel. "En waarom was jij de hele dag weg?" begint mijn vader nors. "Alleen maar de hele morgen, niet de hele dag," antwoord ik.

Er verschijnt een donkere blik in de ogen van mijn vader. "Waarom?" herhaalt hij bijna tandenknarsend.

Ik twijfel; moet ik vertellen dat ik mijn broer gevonden heb? Vroeg of laat zullen ze er toch wel achter komen. Dan is het handiger als dat niet te laat is, anders ben ik er geweest.

Aan de andere kant, weten ze überhaupt wel dat ik een broer heb? En is hij dan hun zoon? Misschien ben ik ook wel -te- bang voor de waarheid...

"Nou? Ik vroeg je iets!" snauwt mijn vader weer naar me. "Zijn jullie mijn echte ouders?" Ik besluit om maar gewoon met de deur in huis te vallen. Eromheen draaien werkt ook niet, maar of dit handig was...

Mijn moeder kijkt mijn vader aan, en mijn vader kijkt kwaad naar haar terug. "Hoezo?" tiert mijn vader verder. "Ik heb mijn broer gevonden..." zeg ik.

"Ik zei je toch al dat ze erachter zou komen!" zegt mijn moeder meteen geïrriteerd tegen mijn vader. Hij snoert haar ruw de mond.

"Het maakt niet uit wie of wat we van je zijn, je woont en blijft hier," zegt mijn vader tegen me, nog even boos als net.

"Wat is de waarheid? Want dit was geen antwoord op mijn vraag." Ik kijk mijn ouders recht in hun ogen aan. Nu wil ik weten hoe het zit, ze kunnen niet heel mijn leven dingen tegen me blijven verzwijgen.

"We... we zijn niet je officiële ouders, maar dat maakt toch niet uit?" begint mijn moeder nonchalant. Op dat moment knapt er iets in 'mijn vader'. "Wat maakt het nou allemaal uit?! Ze blijft hier! En met Niall ga je ook geen contact meer hebben!"

Mijn wenkbrauwen schieten omhoog. Verbaasd kijk ik hem aan. "Wacht, wat? Hoe weet je dat hij Niall heet?!" vraag ik verontwaardigd. Ik heb zijn naam niet genoemd... Dit klopt totaal niet!

Dat boeit 'mijn vader' blijkbaar niet, want hij sleurt me van mijn stoel. Gelijk is het raak, ik krijg een klap die ik nog net kan opvangen met mijn schouder.