De wolvenmeester

hoofdstuk 45

Yasmine laat me op haar bed zitten. Ze gaat naast me zitten maar Vay blijft staan. Het is duidelijk dat ze klaarstaat voor nog een woede aanval van mij. Ik ben nerveus wat er gaat komen. Ik bedoel, als Vay bang ik dat ik weer woedend word op Yasmine. Dan heeft ze wat gedaan. Iets ergs. Ik ben bezorgd om de wolven. Waar kan Yasmine ze heen hebben gestuurd? Weet ze überhaupt wel waar ze zijn? Vond Evy dit oke? Heeft ze gewoon ja gezegd tegen dit? En zo ja, waarom? Waarom zou ze weggaan? Waarom zou iemand mijn familie wegsturen?

Yasmine zit er gewoon. Alsof er niks aan de hand is. Ze blijft ook stil, wat mij alleen maar nerveuzer maakt. Want ik weet dat ze naar woorden zoekt. Als Yasmine niet weer wat ze moet zeggen, is het ernstig. Oke dat had ik al gezegd. Maar goed, het zijn mijn wolven. Mijn familie.
"Oke" zegt Yasmine. Ze blijft dan weer even stil voordat ze verder praat. "Ik weet dat je erg van de wolven houdt, ze zijn jou familie. Toch heb ik ze weggestuurd. Met een rede." Ik voel me woede weer omhoogkomen. En Yasmine ziet het. "Scott, luisteren. En rustig blijven. Het gaat niet goedkomen als je me niet laat uitpraten" zegt ze. Ik zeg niks en blijf naar me kijken.

"Ik heb ze weggestuurd voor hun bescherming." Zegt ze, "want we moeten terug naar Jenava." Ik maak vuisten. "Hoezo, voor hun bescherming. Ze zouden veilig zijn bij mij!"
"Scott, iedereen in Jenava weet dat je veel van die wolven houdt. Ze kunnen hun tegen je gebruiken. Zodat je doet wat ze willen."
"Yasmine, we horen bij Jenava?! Waarom zouden ze dat doen!?"
"Weet ik niet, maar mijn voorgevoel zei dat zoiets zou gaan gebeuren. Daarom stuurde ik ze weg."
"En Yasmine's voorgevoel is meestal goed. Dat hebben we al zo vaak gezien!" Roept Vay erdoor. Ik blijf stil. Ik haat het. Ik haat het gewoon. Ze heeft gelijk. En ik haat het. Ik haar Cemal. Ik haat Jenava. En ik haat Kanta-tribo.

"Let op je adem Scott, en blijf rustig." Ik kijkt naar haar. Ik had het niet door dat ik in de dekens kneep.
"En ze zijn prima toch? Ik bedoel Evy is bij ze. Dus het lukt hun wel. En na al dit gedoe kan je ze weer zien." Zegt Vay. Ik knik zacht. "Waar zijn ze heen?"
"Weten we niet," zegt Yasmine, "Evy wouw het niet zeggen. Zodat je echt niet achter hun aan kan gaan."
Evy is slim, ik zou inderdaad achter ze aangaan als ik het wist. Laat Jenava en Kanta maar oorlog voeren. Mij boeit het nu niet meer. Zoals ik al zei, ik haat ze.
"Waarom moeten we eigenlijk naar Jenava toe?" Vraag ik zonder erbij na te denken. Yasmine vind het niet erg en antwoord rustig: "Je bent de prins, Scott. Ookal lijkt het niet als Cemal om je geeft. Hij doet het wel. En sinds jij en Vay vermist zijn, is er oorlog. Het zou makkelijk opgelost kunnen worden als jullie gezond en wel terug komen. Niet helemaal natuurlijk. Hun twee vergeven beide, niet zo snel."
Ik zucht. Ik heb hier echt geen zin in nu. "We gaan pas over een paar dagen. Dus je kan nu uitrusten." Zegt Vay. Ze kijkt bezorgt.
"Ja, ik ga naar me kamer." Ik sta op en loop weg. Ik hoor Vay nog zeggen, "ik haat het om hem zo boos te zien zoals net. Hij lijkt op Cemal."

In me kamer plof ik op me bed. Het is net opgemaakt, nu kan het weer opnieuw gedaan worden. Wat bedoelde ze? Ik lijk op Cemal. Ik lijk helemaal niet op Cemal. Iedereen ziet dat, iedereen weet dat ik niet op Cemal lijkt. Oke oke, misschien is hij me vader, maar ik lijk niet op hem. Zelfs zijn genen zijn zwak.

Ik lig nu als uren op me bed. Miss kan ik ontdekken waar de wolven heen zijn. Maar ik heb nog echt geen idee. Ik kan teminste Jenava en Kanta-tribo van me lijst halen. En eerlijk gezegd, ik weet geen andere landen. Dus dat maakt het nog moeilijker. Ik sta op en schuif een stoel naar het raam. Het word al donker. De dag is snel gegaan, en langzaam tegelijkertijd.
Ik hoop dat de wolven een plek om te overnachten hebben gevonden. En eten. En drinken. Stel ze hebben het niet? Hoeveel honger en dorst zullen ze wel niet hebben? Ze zijn al super lang weg. Ik word alleen al misselijk door de gedacht aan de wolven, zonder eten, zonder drinken. Vermoeid, maar nog verder lopen. Nee, schud het van je af Scott, Evy zou het nooit zover laten komen. Ik weet dat het haar lukt. Voordat ik leefde lukte het haar ook.
Alsnog maakt het me zorgen niet minder. Zie je, ik lijk totaal niet op Cemal. Hij maakt zich geen zorgen om iemand. Alleen zichzelf.
Ik zucht en blijf kijken tot de zon volledige onder is.

Laat ik maar naar bed gaan, meer kan ik niet doen nu.  Evy zou me doden als ik de hele nacht hier blijf zitten. Ik ga liggen in bed en kijk naar het plafond.

In slaap vallen in moeilijker dan het lijkt. Ik blijf maar staren en staren en staren. Al een eeuwigheid. Ik haat niet in slaap kunnen vallen. Het laat me denken, en ik wil niet denken. Nu niet teminste. Want hoe langer ik denk. Hoe erger de beelden worden. Snappen jullie dat? Ik weet niet, het klinkt dom. Ik zucht voor de 133ste keer. Ja, ik houdt me zuchten bij. Grapje, ik verzin gewoon wat. Man, ik ben echt flauw als ik moei ben.

Me oogleden worden zwaar, ze zakken naar beneden. En voor ik het weet word ik weer wakker. Het geluid van een vogel is veel dichterbij dan normaal. Maar ik heb geen zin om me ogen open te doen. Ik draai op me zij en doe me deken over me hoofd. Tot ik een bekende stem hoor.

"Word wakker, mijn zoon"