De wolvenmeester

hoofdstuk 44

We zijn al 3 dagen verder. En ik heb de wolven nog steeds niet gevonden, waar kunnen ze zijn? Ik heb overal gezocht, meerdere keren. Het is toch niet zo moeilijk om een roedel wolven te vinden of wel?

Maar goed, Yasmine heeft gezegd dat ik haar haar moet komen. Dus laten we naar haar toe gaan. Ik weet al waar het over gaat. Over die oorlog, waar zal het anders over gaan? Ik klop bij haar aan. Yasmine doet al snel de deur open en trekt me naar binnen. "Rustig, Rustig" Zeg ik. Yasmine laat me niet los. Dus ik probeer mezelf los te maken uit haar grip. "Scott, luister." Zegt ze.

Er is iets mis, echt iets mis. Ik heb Yasmine nog nooit zo gestrest gezien. Ik probeer niet meer los te komen en kijk haar aan. "Wat is er?" Vraag ik. "Het gaat over de wolven Scott, ze zijn weg."
"Weg?! Hoe bedoel je WEG?!" Ik raak redelijk in stress. Waar zijn ze heen? Zijn ze in gevaar? Waarom zijn ze weg? Teveel vragen spoken rond in me hoofd. "Scott, rustig. Ik leg het alleen uit als je rustig doet." Ik probeer me rustig te houden, ook al is het allen omdat ik een uitleg wil. "Waar zijn de wolven." Vraag ik. Misschien was het te bot, want Yasmine kijkt me dodelijk aan. "nee." is het enige wat ze zegt. Ik word boos. Waarom zegt ze het niet gewoon! Het is mijn familie, niet die van haar!
"WAAR. ZIJN. DE. WOLVEN." Roep ik dreigend.
Yasmine blijft stil en daardoor vult ze mijn woede meer.
Ik hef me hand om haar te slaan. Maar voordat mijn hand Yasmine's wang raakt, word ik tegengehouden.
Ik kijk woedend om om Vay te zien staan. Ik had haar niet horen aankomen.
"Laat me los Vay. Laat me los." Zeg ik. Ik weet dat ik dreigend klink maar dat boeit me niet. Yasmine weet iets over de wolven, mijn familie. Maar ze zegt niks. Waarom zegt ze niks! "Scott je moet rustig worden." Zegt Vay in een poging om me rustig te maken.
"Waarom zou ik nu rustig moeten zijn?!"
Vay weet niet wat ze moet zeggen. Dat is al genoeg voor mij. Ik ruk me hand los uit haar greep. Yasmine heeft niet bewogen. Ik richt mijn vuist op haar gezicht.
"SCOTT" gilt Vay nog voordat me vuist haar gezicht raakt. Althans, dat was het plan. Maar Yasmine zet net optijd een stap opzij. Ik verliew daardoor me evenwicht en val voorover.
"Scott ik ga niet met je vechten. Maar ik zal je niet tegenhouden." Zegt Yasmine rustig.
Dat ze nog rustig is maakt me woede allen maar groter. En als snel sta ik terug op me benen, klaar om Yasmine nog een klap te geven. Ik ren op haar af met me vuist klaar.
En weer lukt het haar om me te kunnen ontwijken. Ik val op haar bed.
"Is dit echt wat je wilt doen Scott?" Vraagt ze. Ik sta op en kijk haar aan. Yasmine staat rustig en kijkt me aan. Wachtend op de volgende aan. Ik haat haar. Ik haat haar zo erg. Ze weer hoe bezorgd ik ben over de wolven!! Hoe kan ze nog rustig zijn! Ik haat haar zo erg! Zo erg.

Yasmine zucht. "Nu je toch zo boos is kan ik het zeggen. Kan je in één keer alle woede eruit krijgen." Ik blijf staan. Waar zijn de wolven. Zeg het. Nu. Maar nee, Yasmine moet nog stil blijven. Uit me ooghoek zie ik Vay weglopen, maar dat boeit nu niet.

"Ik heb ze weggestuurd."

Wat? Weg. Weggestuurd. Ik sta versteld. Vast genageld aan de grond. Wat bedoelt ze weggestuurd? Waarheen? Waarom? Nee. NEE. Dit kan ze niet maken!! Het zijn mijn wolven! Mijn familie! Die kan je niet zomaar wegsturen! Hoe durft ze!

Ik sta tegenover haar. Geen enkel word komt over me mond. Yasmine zegt ook niks. We staren elkaar aan. Ik kan het niet geloven. Ik voel me verraden. Ze heeft me verraden.

Ik ren naar haar toe en sla haar. Deze keer is het raak. Me vuist raakt haar kaak. Daardoor valt ze op de grond. En gaat een kleine golf van vreugde om me heen. Maar dat word al snel weer overgenomen door woede. Yasmine ligt nog op de grond en ik heft mijn hand voor de vijfde keer. En geeft een harde klap op haar neus. Ik grijns. Ik kan het niet laten. Yasmine daar zien liggen, ze krijgt precies wat ze verdiend. Ik hef me arm voor nog en keer maar voordat ik kan slaan word de deur agressief open geslagen. Vay staat er met een stuk of zeven soldaten.
"Pak hem." Dat is het enige wat Vay hoeft te zeggen. De soldaten lopen op mij af. Hun zullen me niet aanraken!
"Blijf van me af!" Roep ik als ze dichterbij komen. De soldaten blijven lopen. Dus ik heb geen andere Keus, dan mezelf te verdedigen.
Ik val uit op een van de soldaten. Ik probeer hem in zijn gezicht te slaan. Maar hij houdt me hand tegen met zijn handen. Het is duidelijk dat hij sterker is, maar ik zal nooit opgeven. Nooit.
Ik zet me andere vuist in voor de aanval. Alleen voordat ik hem kon slaan trapt hij tegen me been. Daardoor verlies ik mijn evenwicht. Boeit niet. Op de grond of niet, ik kan me nogsteeds verzetten. Ik trap tegen hun aan. Maar dat is al snel nutteloos, omdat een van hun me benen tegen de grond aan houdt. En voordat ik hem weg kan duwen worden me armen ook tegen de grond aan geduwd. Toegeven blijft een nee dus ik probeer los te komen. Vay komt bij me staan.
"Dit ging te ver Scott. Veel ste ver." Zegt ze streng. Dan loopt ze naar Yasmine toe. De soldaten blijven me vasthouden.

Na een tijdje heb ik geen energie meer. Hijgend geef ik op en blijf ik liggen. Yasmine en Vay zitten op het bed. Fluisterend. Zodat ik het niet kan horen. De soldaten die me niet vasthouden zijn al weggelopen. Geen van de soldaten heeft me in de ogen gekeken. Yasmine staat op en gaat naast me staan. "Ik leg het uit Scott. Als je jezelf rustig houdt."
Ik knik. En Yasmine geeft het teken dat de soldaten me kunnen loslaten. Ik ga rechtop zitten. Vay is ondertussen ook opgestaan. En steekt nu een hand naar me uit. Ik pak die aan en gebruik het als steun om overeind te komen. Ik kijk naar Yasmine. Haar wang en kaak zijn blauw en gezwollen. Ze heeft een doek tegen haar neus. Die is al best rood van het bloed. Nu voel ik me schuldig. Maar toch, ze heeft mij familie weggestuurd. Ik weet het niet echt. Laten we maar luisteren.

Me woede is weg, grotendeels.