De wolvenmeester

hoofdstuk 28

Ik ben aan het rennen. Ik doe het best vaak deze dagen, me conditie was echt 0. Dus ja, opnieuw opbouwen. Ik moet wel uitkijken dat ik niet te dichtbij de bewoonde wereld komt. Maar dat snappen jullie ook wel, want als er opeens een groep kantanen voor me staan dan heb ik een heel groot probleem. Vooral als het soldaten zijn. Ik ga tegen een boom aanleunen. Ik ben nu al uigeput verschrikkelijk. Ik ben benieuwd wanneer we naar, wacht, hoe hete dat ookalweer. Achja. Boeit niet veel, als we er maar veilig zijn. Ik heb de meiden er nog vaak over horen praten. Ook over andere plaatsen, Empire ofzo. But I don't care. Het enige wat belangrijk is voor mij is mijn conditie en de wolven.

Ik, moet denk ik terug. Naar de rest. Ik ben best ver, dus ja. Ik voel gwn dat er iets mis is hier. Mooie tijd om- o god. Snel duik ik in de bosjes. Waarom doe ik dit? Logisch kantanen. Poep zooi. Waarom ben ik zo dom!? Hoe kan die tijd gevangen je hersencellen laten verdwijnen! Eigenlijk, ik denk dat Bart en Cemal daar wat me te maken hebben. Stiekem willen ze me dom houden. Ik denk het wel. Ik weet het zeker! Mijn oren staan op scherp, en ik wordt beloond. De kantanen lopen langs, ik hoor ze lopen. Bewegen doet ik echt niet, dat word me dood. Ik wacht nu een paar minuten voor ik voorzichtig opsta. Zo te zien is er niemand. Snel terug naar de hut, als ik de energie nog heb.

Eindelijk terug, maar ik ben echt volledig uitgeput. Ik ga liggen op de kleden die er liggen. Vay is naar haar huis. Om meerdere reden:

1. zodat we spullen hebben op naar, hoe heet het ook al weer, gaan.

2. dan hebben we meer tijd, hun zeggen dat ik dat nodig heb. Maar, oke laat maar ik heb het ook nodig.

En dat is het volgens mij wel. Dat is ieder geval wat ik gehoord heb. Waar is Yasmine trouwens? ik kijk rond maar ze is nergens te bekennen. Ze kan natuurlijk bessen aan het plukken zijn, maar ik vertrouw het niet. Meestal zegt ze de wolven wat ze gaat doen, laat ik maar even gaan roddelen dan. Ik ga rechtop zitten en kijk of ik Evy zie. Geen enkele wolf genaamd Evy heer te zien. Zucht. Meiden, het blijven en zijn rare wezens. Ik loop naar rakker toe en vraag het grote mysterie. Helaas, hij weet het ook niet. Kom op meiden. Jullie laten me zorgen om jullie maken. En ik maar denken dat ik alleen van de wolven hier en om hun gaf. Man, mijn leven is veranderd. Oke natuurlijk Evy is bij Yasmine. Denk ik. Het kan ook zijn dat Yasmine lang weg is en Evy er achter aan ging. Maar dan zal ze wat gezegd hebben. Ze zal sowieso wel wat gezegd hebben. AAAAAAHHHH ik word gek hier! En tegen me gedachten en wolvenleerlingen praten heeft ook weinig nut nu. Sorry kinders. Niet dat ik zelf zo oud ben. En ik dwaal weer af. Dit is echt erg aan het worden. Zen Scott zen. Op zoek naar Yasmine Evy.

Wat blijkt. Na twee uur zoeken. Dat me helemaal kapot heeft gemaakt. Yasmine en Evy EN VAY, waren de reis aan het plannen. Ja maar! DAAR WIL IK BIJ ZIJN. Maar nee. Dat is weer meiden onder elkaar. Gemeen hè? Meiden die dit lezen. Niets persoonlijks, het is gewoon zo. Meiden. Ze zijn zo ingewikkeld. En dan zeggen ze dat hun van Venus komen en wij van Mars? Dat vind ik oneerlijk. Ik kan heus wel handig zijn. Oke oke, ik kan niet breien ofzo. Maar ik weet dat Vay dat ook niet kan. Man, ik voel me zo buitengesloten dat ik die meiden zwart ga maken. Misschien ben ik toch niet handiger dan de meiden. Zucht. Voor de duizenden keer. Ik verveel me hier. En ik vind het niet leuk dat ik amper conditie meer heb. En ja, ik stop met alles haten. Ik hou het nu op 'niet leuk vinden'. Wedden dat ik het maar een weekje volhou? Ik ben echt heel erg slecht in niet 'ik haat' zeggen. Wat een logica weer hier. AAAAAHHH
-alweer-  ik wil weten wat ze doen!! Het maakt me zenuwachtig. Want ik weet dat het ook over mij gaat. Dus ik wil het horen! Ik hou niet van roddelaars. Zucht.
Hoe zou het eigenlijk zijn daar ik dat land. Ik denk, ik heb geen idee. Hm. Zullen we eens wat verzinnen. Of ja. Gewoon op een rijtje zetten wat ik weet.

1. Het is niet echt dichtbij, volgens mij.
2. Ehm, ik denk niet dat het een bosjes land is.
3. Ik denk ook niet dat het een zandland is.
4. Omdat Vay moet zorgen dat Yasmine en ik daar toegelaten worden. Denk ik dat Jenavaanen niet echt welkom zijn.
5. Ik weet niks meer. Dat komt later wel, oh wacht eens! Dat land heeft een koning en een koningin! En dat gok ik niet zomaar. Ik hoorde Yasmine praten over datz vandaar.
6. Nu ben ik leeg!

Nog best wel wat dingen. Niet veel, en de meeste zijn gokken. Maar het is wat! Weinig maar wat!

Ik verveel me nog steeds. De meiden zijn nog steeds weg. Het duurt te lang!
En ja, opeens begin ik een paar woorden te zingen: "het duurt te lang. Ik zit hier al een tijdje.
Maar ik wil door.
Dus voor de laatste keer het spijt me."
Kai en lily kijken me vragend aan. Die vinden het natuurlijk raar dat ik opeens begin te zingen. "Sorry jongens" zeg ik. "ik ben gewoon een beetje veel aan het piekeren." "Dat heb ik door. Wil je anders mee jagen? Dan kan je mij oordelen, hoe ik het doe enzo." Stelt Kai voor. Ik knik, "lijkt me leuk om te zien kleintje" zeg ik plagend. "Zo klein ben ik nou ook weer niet!" En die reactie laat me het nog leuker vinden. Ik sta op. "Nou grote leider. Waar gaan we jagen?" Vraag ik voor de gein. Om deze kan Kai wel lachen. Nou ja, ik snap dat lachen voor wolven is. Ik denk de meeste mensen niet. Maar goed, ik ben opgevoed zo.

We lopen in het bos. We zitten beiden verstopt in de bosjes. Met voor ons een hert. We hebben besloten om een mooi diner voor de meiden te maken. Voor mij geld dat, laten zien dat ik ook wat kan. Het was ook mijn idee. En Kai vind het waarschijnlijk leuk om te laten zien wat hij kan vangen. Dat zijn de gedachten van een wolf. Iedereen weet dat. Speelse beesten. Het hert heeft niks door. En als het lekker gaat grazen valt Kai aan. Hij schiet vooruit op het hert af. Het hert heeft hem door en probeert te vluchten. Maar hij is te laat. Kai bijt in het dier zijn nek en het dier raakt helemaal in paniek. Kai blijft vasthouden, en uiteindelijk valt het dier dood neer. Of ik dit zielig vind? Nee, niet echt. Ik ga jaren lang jagen. En toen in stelen ontdekte deed ik dat. Dus ja ik ben er aan gewend. En nu, hebben we vanavond wel wat lekkers te eten. Zo is het nou eenmaal. Eten of gegeten worden.

🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺Een iets langer hoofdstuk voor de geduldige wolvenleerlingen. Jup, ik schijf niet veel. En vind het echt een wonder dat jullie er nog zijn. Dat betekent dat jullie dit leuk vinden😝.
Ik zie jullie bij het volgende hoofdstuk

Bye bye wolvenleerlingen
-wolvenmeester.