De wolvenmeester

hoofdstuk 30

We liggen nog lekker in het bosje. Uit te rusten. Ik verveel me. Dood. Ik had echt niet zo stupid moeten zijn, ik had moeten stoppen. Vay voelt zich zo schuldig. En dat laat mij slecht voelen. Maar snel genezen door schuldgevoel gaat hem niet worden. Ik voel me nutteloos. Grappig, ik had nooit gedacht dat ik me schuldig zou voelen. Vooral niet schuldig voelen voor een meid, een mens. Dingen zijn snel aan het veranderen. Een ding niet trouwens, die liefde die ik krijg van de Kantanen. Ik heb nooit geliefd geweest niet. Het is nog vreemd dat ik 1 Kantaan vertrouw. Laat staan dat dat de dochter van Bartje is. Bartje, wat zal hij me haten. Eerst stelen. Dan een prins zijn en ontsnappen, en daarbij je dochter meenemen. En als laatste heb Bartje noemen. Helaas komt hij dat laatste niet te weten. Nou ja, ik ben het niet van plan te vertellen. Kan een van jullie het doen? Dat maakt onze liefde nog groter. Ik overdrijf zeker niet als ik zeg dat hij me haat zeker? 

Vay en ik schieten overeind. NIET WEER HE! Stemmen, Kantanen. Genoeg uitgelegd? Nee? Oké dan. Er komen Kantanen deze kan op. En ik kan waarschijnlijk nog niet rennen. Nope, dat gaat niet lukken. Scheld Scheld Scheld Scheld. Nee ik ga niet echt schelden. Wie weet er kunnen kinderen bij zijn! Ik ben geen brut! De Kantanen komen dichterbij. Ik weet dat je doodstil moet zitten, ook al denk je dat ze je zien. Ik ben een zwerver, het is niet dat ik geen Kantanen heb die achter me aan komen. Vay heeft dit duidelijk nog nooit gehad, ze beweegt en het geluid waarschuwt de Kantanen. Voor mensen die het zich afvragen, ja het zijn soldaten. Ze pakken mij gewelddadig vast en twijfelen met Vay. Ze is de dochter van de Chief natuurlijk, ik ben jaloers. Kuch kuch. Wacht eens even. Een idee. De wolven. Vraag me niet hoe ik op het idee gekomen ben oke! Dat is namelijk niet te beantwoorden. Ik huil, niet echt met tranen natuurlijk maar als een wolf. Zo roep ik de wolven. Ik blijf doorgaan tot ik een hand voor me mond voel. Gadver iemand heeft vis aangeraakt. Tuurlijk, ik probeer me los te wringen. maar dat lukt niet echt omdat ik nog erg zwak ben. En na twee klappen op mijn hoofd word het zwart rond mijn ogen.

Ik word wakker. Gelukkig, het ruikt er niet naar dat ik in een cel zit. Ik open me ogen en kijk rond, ik ben bij de hut. Yasmine doet iets bij Vay, ik kan niet zien wat. Opeens voel ik een stroom van misselijkheid door me heen gaan, gadverdamme. Ik ga rechtop zitten, me misselijkheid word hier niet beter van. Vay heeft me als eerste door en roept me naam. Vay komt naar me toe. Nu zie ik dat ze gewond is. Ze heeft een grote snee langs haar rechterarm. Ze heeft rode ogen en krijgt nu weer tranen. "wat is er gebeurt?" Vraag ik. Vay antwoord niet, in plaat van geeft ze me een knuffel. Ze houdt zich stevig vast aan me. Wow... Nooit gedacht dat dit zou gebeuren. Ik aai voorzichtig door haar haren. Ik voel me een beetje i n schik. Yasmine komt er ook bijstaan. "wat er is gebeurt?" Vraagt ze. Ik zie dat haar ogen zich ook vullen met tranen. "Scott, je bent drie dagen bewusteloos geweest. Je ben in je buik gestoken door een van de soldaten. Rakker heeft je gered. Vay en ik waren b eng, we dachten dat je dood zou gaan door de wond. Gelukkig ben je er weer. " Ik kijk naar mijn buik. veel zin heeft het niet wat me shirt zit ervoor. Maar nu ze het zegt voel ik de steken. "e-evy zei d-dat het goed z-zou k-komen" Stottert Vay. "ze had gelijk" Zegt ze weer naar een tijdje. Ze laat me los en kijkt me aan met een glimlach. Die glimlach verdwijnt weer. "Toen Rakker je wouw redden, is hij zelf gestorven." Dit komt amper bij me binnen. Rakker gestorven nee. NEE! Nee dat kan niet. Vey legt haar hand op mijn schouder en zegt zacht 'sorry', maar ik luister al niet meer. Ik sta op en kijk om me heen. De wolven zien er verdrietig uit en kijken naar de grond. Ik zie iedereen, behalve Rakker. Tranen komen in mijn ogen gestaan. Dit is allemaal mijn fout. Rakker, is er niet meer door mij. Evy loopt naar me toe en neemt me mee, een stukje van de rest vandaan. Ik zak op mijn knieën. "Evy, dit is mijn schuld. Het spijt me, zo erg" Ik hoor hoe me stem keer op keer breekt. Maar dat maakt me nu niet uit. Evy kijkt naar mij "Scott, Rakker vind dat jij moet blijven leven, zelfs als dat zijn leven kost. Hij heeft zijn leven gegeven voor jou, wat ga je ermee doen." Evy blijft me aankijken. Ik breek en barst in tranen uit. Evy knuffelt me en zegt niks, dat is het enige wat ik nodig heb. WE blijven een tijdje zitten, en langzamer word ik rustig. "Bedankt Evy" Zeg ik zacht. "geen probleem scott" Zegt 
Evy op hetzelfde geluidsniveau. Het duurt nog een klein tijdje voor Evy Begint met praten. "Scott, Rakker wilt dat jij onze leider zou worden. Hij weet dat jij het in je hebt" Zegt ze rustig. Ze hoeft geen vragen te stellen. Ze weet dat ik het ga doen. Ik knik, "ik zal me best doen." Zegt ik. Evy knikt. Ik kan zien dat ze alle vertrouwen heeft in mij. Ik zucht en denk aan rakker. Ik ga hem zo erg missen, zo verschrikkelijk missen. Maar, hij zou gewild hebben dat ik doorging. En dat kan ik, met de hulp van de rest. We zullen maar snel gaan vertrekken. Naar dat rare land. En ik leid de wolven mee, naar een veilige plek. Het gaat gebeuren. Ik laat ze niet in de steek, nooit.