De wolvenmeester

hoofdstuk 24

Ik heb honger. Heel veel. ik zit hier al weken, denk ik. Ik heb eigenlijk geen idee. Maar voor mijn gevoel krijg ik eens in de twee dagen wat te eten. En dat is een oud brood en een glaasje water. Het is niet veel. Vroeger zou ik er mee kunnen leven maar hier echt niet. Vay is niet meer langs gekomen. Ik hoop zo erg haar te zien, vooral als ze eten heeft. Het enige wat ik hier kan doen, is slapen, denken en zitten. En af en toe eten. Ik kan niet geloven dat ik hierna nog kan goed praten. Het is metaal vermoeiend. Ook zit ik onder blauwe plekken en korsten. Van de keren dat Bart me in elkaar sloeg als ik niks wist. Had hij me maar niet moeten houden. Sukkel dat het is. Ik heb echt geen idee hoe het met Dennis gaat. Hij zou wel dood kunnen zijn. Maar ik denk het niet. Ik hoor soms nog wat. Maar niet veel meer. Hij heeft het waarschijnlijk ook beseft dat hij er niks aan kan doen. Teminste dat hoop ik.

Het leven is saai nu heeft saai. Saaier dan saaier dan saaier. Heeeeeeeeeeeeeel saai dus. Ik Babel nu echt heel veel I know. Maar ik heb. Niet veel te doen. Het is, voor de honderdste keer, echt stom. Bart heeft niks meer aan me. echt helemaal niks.  Dat ik de prins ben betekent niet dat ik alles weet. Knoop dat in je oren. Ik moet eens iets zeggen. Maar als ik tegen mezelf ga praten lijk ik gestoort. Oke, een jongen die zijn leven lang zwerver is en dan een prins blijkt te zijn, is wel gestoord. Hey! Dat kan ik doen! Een lijst bijhouden! Over hoeveel gestoorde dingen ik kan vinden.

1. Het van zwerver naar prins gaan.
2. Bart, HIJ IS GEWOON GESTOORD OKE!
3. het feit dat er NOG NIEMAND HIERHEEN IS GEKOMEN OM ONS TE BEVRIJDEN.
4. Het feit dat Bart zo dom is om mijn idee uit te voeren.
5. Ehh ik heb geen idee.

Agh ik kom er nog wel op een paar later.

🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺
We zijn weer een paar dagen later. Denk ik. Bart heeft me niet gehaald in deze dagen. Hij heeft het opgegeven blijkbaar. Niet dat ik dat heel erg vind. Ik vermaak me niet. Maar goed. Beter dan klappen van Bart. Ik schrik op, omdat de deur open gaat. Ik ga alvast staan. Het zijn vast de soldaten. De deur gaat langzaam open. Wanneer de deur helemaal open is zie ik Vay. Wat doet zij hier? "Vay?" Vraag ik. "Stil Scott." Zegt vay terwijl ze naar me toe loopt. Ze pakt iets, een appel. Jammer het feit is dat ik niet goed kan eten met deze dingen om me pols. Ze houdt de appel vlak voor me. Voorzichtig neem ik een hap. Het is vreemd, heel erg. Er staat hier een meid, met een appel. Waarvan ik eet. Vay blijf naar me kijken en draait de appel een beetje. Daar neem ik nog een hap. Ik ben wel blij dat ze hier gekomen is. Ik heb eindelijk weer eten. Niet veel. Maar het is wat.

Als de appel eindelijk op is, ja helemaal, dus ook het klokhuis. Begint vay te praten: "er is ook een meid genaamd Yasmine. Ze overnacht bij mij. Zodat ze niet gevangen wordt genomen. Dennis krijgt eten van mij. Dus dat gaat goed. Dat meisje kwam hier om je te zoeken, zodat ze je kunnen redden. We hebben nu een beter plan. We halen je hieruit. Geloof me." Ik knik alleen maar. Vay pakt een doekje uit haar zak en maar me wonden schoon. Ze zijn nogal ontstoken, dus ze doen best wel pijn. Een kleine pijnkreun ontsnapt over me lippen. "Sorry scott, hè. Moet verzorgt worden." Zeg vay. Ik knikt weer. "snap ik." Zeg ik kort. Vay gaat weer verder. Tot het moment dat ik wel echt schik. Ze doet me shirt omhoog. Ik had het niet verwacht en ga er dus ook tegenin: "wat doe je! Blijf van me af!" Van schrik laat vay me shirt los. Tot mijn verbazing gaat zij er ook tegenin: "nou dan geen verzorging." Zegt ze terwijl ze haar armen over elkaar doet. We blijven even stil. "Sorry, ik schok ervan" zeg ik uiteindelijk. Ik weet niet waarom, maar waarschijnlijk wouw vay dat. Vay knikt. Ze pakt me shirt weer vast en doet die weer omhoog. Het voelt niet fijn, dat ze zo doet. Maar ja, "schone" wonden zijn wel fijn. Vooral hier. Dus ik zeg niks, terwijl vay aan me lichaam zit. Het klinkt niet goed. E het niet.

Vay is, na wat uren leek te duren, klaar. Ze laat me shirt weer los. "In moet nu gaan, ik kom morgen weer terug. Dan geef ik je weer wat eten, en verzorg ik je wonden." Zegt ze. Ik vind het allemaal wel prima, dus ik geef een knikt als antwoord. Vay loopt weg en zegt nog snel "doei Scott." Meteen schiet me iets te binnen wat ik moet vragen. Hoe laat het is. Ik heb echt geen idee. Zucht. Altijd, altijd als ik iets kan vragen. Weet ik het niet. En dan 5 seconden laten, weet ik weer iets! Ik ben soms echt traag van begrip. Vooral nu, nu ik het echt nodig heb. Ik ben bek af. En hoe? Ik heb werkelijk geen idee. Ik ga "liggen" want ja. Echt liggen gaat hier niet. Ik sluit mijn ogen en denk aan het warme vacht van de wolven. En nu een tijdje, lig ik in een diepe slaap.