De wolvenmeester

hoodstuk 22

ik heb nogal wat te vertellen, maar natuurlijk niet de waarheid. bart kijkt me aan, hij wacht mog op me antwoord. "ik heb hem gekregen van cemal. als een soort eer van hoe ik overleefd heb ofzo." lieg ik. "hoe ben je dan in jenava gekomen?" hier hoef ik niet over te liegen. "Er waren twee meiden die me vonden en mensen me toen mee." Zeg ik eerlijk. Maar ja, dat wilt hij weer niet geloven. Hoe ik dat weet? Dat zie je aan zijn blik op zijn domme kop. "En waarom waren de meiden hier?" Vroeg hij. Ik word nog een gek van al die vragen. Me hoofd exploreert. "Weet ik veel!" Zeg ik, nou ik schreeuw het half, maar je snapt het wel. Bart blijft stil. Opeens komt er een prachtig idee in me op. "Laat de rest ongedeerd gaan. Dan vertel ik alles. Zonder leugens." "Dus je loog?" Vraagt Bart met een smerige glimlacht. Gadver. Ik vind cemal nog aardiger dan hem. En dat zegt nogal wat vind je? "Dat zie je pas als je ze vrij laat." Zeg ik serieus. Bart denkt even na. Natuurlijk hij weet niet of ik zoveel weet. Dat is nou geniaal. Hij heeft toch niks aan me. Maar toch. Na even nadenken zegt zegt hij: "ja." Het blijft weer even still. "Je wilt ze zeker eerst zien hè?" Vraagt hij dan. "Ja" antwoord ik. Bart knikt, nadenkend. En dan loopt hij weg. Ik kijk hem na. Nu pas voel ik de zenuwen. Ik haat ze. 

We staan nu buiten. Ik zit vast. Met drie soldaten om me heen. En alles wat ik wil is rust, en naar de wolven. Dan krijg je dit. Yeei! Bedankt leven! Ik ben zo blij met mijn kado, gevangen zitten is echt geweldig. Ruik jij ook die rare geur? Het lijkt een beetje op de geur van... SARCASME.

Het voelde uren aan voor mij maar daar zijn Dennis Jonas en de rest. Ze hebben wat blauwe plekken en wonden, maar niet ernstig. Ik kijk Dennis aan. Hij kijkt me bezorgt aan. Bart komt erbij staan en schreeuwt wat. Eerlijk, ik luister niet. Ik raak zijn stem nu al zat. Dat word nog wat. Ik kijk naar de grond. Opeens voel ik en vies hand op mijn kin. Rara van wie die is, 3.2.1.. Bart natuurlijk! Die viese man met zijn vierde spelletjes en zijn viese hand. Hij zorgt dat ik naar hem kijk. En natuurlijk, ik kijk hem dodelijk aan. Wanneer niet? Man zeg, ik ben echt sarcastisch vandaag. Dat komt vast door deze viese man, met zijn viese spelletjes en zijn viese hand. Ik mag hem niet. Maar dat is wel duidelijk. Ja toch?
"Heb je het gehoort prins?" Vraagt Bart. "Sorry Bart, maar ik word gek van jou idoote stem. Dus nee ik heb niet geluisterd" het is er uit voor ik er erg in heb. En man, hij is woedend. "Ik heb besloten!" Roept hij vlak bij mijn oor. "Dat je vriendjes mogen gaan!" Hij wacht even, om het door te laten komen bij mij. Het gevoel dat er nog wat aan komt te zitten zoals een maar ofzo, dat is heel sterk. Niet dat ik iets laat merken! No no no no. Als je dat denkt ken je me nog niet!  "Maar!" Zie je daar is het al. "Dennis blijft hier. En ik neem al hun wapens af! En de paarden!" Hij is weer stil alsof hij nadenkt. "En ook geen eten." Zegt hij rustig. Ik kijk hem aan. Dat kan hij niet menen! Hij moet doorhebben wat ik denk, omdat hij begint te lachen. "Wat een mooie blik trek jij!" Hij schatert het uit. En opeens is mijn woede veel groter voor hem.

Dennis en ik zitten samen in een cel. We hebben gezien hoe de andere werden weggejaagd. Dennis was meteen bezorgt allerlei dingen aan het vragen. Waarop ik altijd droog antwoordde. Nu zit hij op de grond. Hij kijkt nog steeds naar mij. Ik sta nog. Ik staar voor me uit. Door de tralies. Ik weet niet wanneer Bart me wilt spreken. Eigenlijk ben ik best wel zenuwachtig. Waarom heeft hij Dennis hier gelaten? Hoe zal het met Jonas en de rest gaan? Weten de wolven dat in hier ben? Of zitten die ook in de problemen? Honderden vragen spoken door me hoofd. En ik hou niet van spoken!

We zitten hier al uren. Nou dat denk ik, ik heb echt geen idee hoelaat het is. Dennis slaapt, ik sta nog steeds. Ik kan echt niet slapen net al die gedachten door me kop. Het is zo irritant. Het maakt me kapot. Mentaal en fysiek. Ik kan amper meer op me benen staan. Ik hoor iemand aankomen en voordat ik het weer daar erg in heb staat er iemand voor me. Een meisje, geen kantaan. Daar is ze te bleek voor. Ze heeft wel lange mooie donkere krullen en donkere ogen. "Hallo" zegt ze. Ik blijf stil. Ze kijkt naar Dennis. Daarna pakt ze een appel en doet ze haar hand met de appel door de tralies. Ik pak je niet aan, stel je voor dat ze me wilt vergiftigen ofzo. WEET IK VEEL! Ik kijk haar aan. "Kom op, je moet wat eten. Me vader geeft je niks. Dus je kan het beter aannemen." Zegt ze. Wacht eens even! Vader? Wie bedoelt ze met vader? Bedoelt ze Bart? Heeft Bart een dochter!? Ik staar haar nog steeds aan. Ze beweegt haar hand als aansporing dat ik de appel moet pakken, of daar lijkt het op. Ik pakt het maar en neem een hap. Deze appel is echt lekker. Ik kijk weet naar het meisje. Ze glimlacht, en daarna loopt en weg. Ik ga zitten naast Dennis. Die meid. Ze is best knap. Verdomme Scott. Je weet niks over haar natuurlijk is ze niet knap! Schoonheid komt van binnen. En wat dacht je? Scott geeft levenslessen?! Ja die geef ik! Je gaat maar lekker naar ze luisteren.

Ik heb me appel op. Ja, zelfs het klokhuis. Er gebeurt niks met me.  Daar ben ik blij om. Ik kijk naar Dennis die nog steeds ligt te slapen. Moet ik ook maar proberen. Zo gezegd zo gedaan. Ik ga liggen en valt meteen als een blok in slaap.

🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺🐺
Sorryyyy. Weer een heel laat hoofdstuk!  Het is echt lang geleden dat ik schreef! Ik probeer meer te gaan schrijven. Nu echt. In ga zo meteen beginnen aan een nieuw hoofdstuk. Als me moeder me niet naar bed stuurt 😅. Ja ik ben nog niet heel erg oud ofzo. Maar goed. In hoop dat jullie dit leuk vinden.

Bye bye wolvenleerlingen!! Ly all!!