De wolvenmeester

hoofdstuk 29

Weer een lekkere maaltijd. Het ruikt heerlijk. Ik heb van het hert dat we gevangen heb en maak er een lekkere maaltijd van. Het is bijna klaar. De meiden zijn er nog niet. Maar die zullen. Vast wel komen. Ik haal het hert van het vuur en meteen komen de wolven die er wel zijn aanlopen. Ik grinnik. Ze willen een maaltijd die klaargemaakt is voor mij nooit over slaan! Volgens hun kook ik als de beste. Maat zelf heb ik daar wel twijfelt over. Opeens bedenk ik iets wat de tijd sneller kan laten gaan. Voor mij en de wolven. Even een potje zingen. Wat dachten jullie daarvan? "Nu we toch moeten wachten. Wilt nog iemand een lied horen?" Vraag ik. De wolven denken even na en uiteindelijk zegt Lili: "die ene van 'what doesn't kill you makes you stronger'!" Ik grinnik. Ik herinder me nog dat ik die zong. En nu weer:
You know the bed feels warmer
Sleeping here alone
You know I dream in color
And do the things I want

You think you got the best of me
Think you had the last laugh
Bet you think that everything good is gone
Think you left me broken down
Think that I'd come running back
Baby you don't know me, 'cause you're dead wrong

What doesn't kill you makes you stronger
Stand a little taller
Doesn't mean I'm lonely when I'm alone
What doesn't kill you makes a fighter
Footsteps even lighter
Doesn't mean I'm over 'cause you're gone

What doesn't kill you makes you stronger, stronger
Just me, myself and I
What doesn't kill you makes you stronger
Stand a little taller
Doesn't mean I'm lonely when I'm alone

You heard that I was starting over with someone new
But told you I was moving on over you

You didn't think that I'd come back
I'd come back swinging
You try to break me but you see what doesn't kill you makes you stronger
Stand a little taller
Doesn't mean I'm lonely when I'm alone
What doesn't kill you makes a fighter
Footsteps even lighter
Doesn't mean I'm over 'cause you're gone

What doesn't kill you makes you stronger, stronger
Just me, myself and I
What doesn't kill you makes you stronger
Stand a little taller
Doesn't mean I'm lonely when I'm alone

Thanks to you I got a new thing started
Thanks to you I'm not the broken-hearted
Thanks to you I'm finally thinking 'bout me
You know in the end the day to left was just my beginning
In the end

What doesn't kill you makes you stronger
Stand a little taller
Doesn't mean I'm lonely when I'm alone
What doesn't kill you makes a fighter
Footsteps even lighter
Doesn't mean I'm over 'cause you're gone

What doesn't kill you makes you stronger, stronger
Just me, myself and
What doesn't kill you makes you stronger
Stand a little taller
Doesn't mean I'm lonely when I'm alone

What doesn't kill you makes you stronger, stronger
Just me, myself and I
What doesn't kill you makes you stronger
Stand a little taller
Doesn't mean I'm lonely when I'm alone

When I'm alone."

Het is en blijft een mooi lied. Wat me ook opvalt is dat geen wolf nu aandacht besteed aan het eten. Ook zijn de meiden er. Om een lekkere plagen de groet te maken zegt ik: "hey meiden, jullie zijn te laat voor het eten. Ik dacht dat de dames van het huis eten maakte?" Vay schiet in de lach. Yasmine grinnikt beheerst. Ik zelf heb een grote grijns op mijn gezicht.

Nou het eten is een groot succes. Er word lekker van gesmuld, door iedereen. Ik zelf eet niet veel. Ik wil in me oude zwerf leven komen. Goede conditie, weinig eten, lichte bouw en ga zo maar door. Gewoon lekker de sportieve Scott. Na het eten nodigt Vay me uit voor een eindje lopen. Natuurlijk zeg ik ja.

Dus nu lopen we door het bos. Het is stil, maar geen ongemakkelijke stilte. Best fijn dit. Uiteindelijk breekt Vay de stilte. "We zijn van plan om volgende week weg te gaan." Zegt ze. Meteen heb ik haar door. "Je mocht het niet zeggen van de andere dus daarom wouw je lopen omdat je het vind dat ik het verdiende om het te weten zeker?" Zeg ik, binnen een adem. Vay grinnikt. "Ja inderdaad. Het is tenslotte ook jou leven. Dus ja. Maar hoe weet jij nou weer dat ik dat dacht?" Vraagt ze. "Ik ken je wel een beetje" antwoord ik. En na die zin begin ik te rennen. Vay rent achter me aan en haalt me al snel in. Ik zelf ga ook sneller, en na een paar minuten zijn we bijde op topsnelheid. Ik geniet hier van! Echt zo veel. Het is geweldig. Ik voel een steek maar die negeer ik. Het is te lekker om te rennen. Vay gaat nog een tikje sneller, en ik doe haar na.

Ik had naar de steek moeten luisteren, moeten stoppen. We renden nog twee minuten en ik stort neer op de grond. Ik voel pijn. Overal die stekende pijn. "SCOTT" roept Vay bezorgt. Ik probeer iets te zeggen maar er komt alleen moeizaam gekreun uit me mond. Vay loopt naar me toe en ondersteunt me. Ik had beter na moeten denken. Maar het was gewoon zo geweldig. Zo'n vrijheid, dat ik in tijden niet heb gevoeld. Vay neemt me mee terug. Langzaam en moeizaam. We zijn best ver afgedwaald. En dat heb ik door. Ook zal het veel langer duren om terug te gaan. Want nu gaan we erg langzaam. Ik voel me zo'n sukkel hè. Nog meer als ik dit hoor: "het spijt me Scott. Ik had moeten nadenken. Ik had om je moeten denken." Het is Vay. Ik wil wat zeggen. Het lukt wel met veel stotter ertussen: "h-het.. is n-n-niet j-jou s-sch-uld." Vay kijkt me aan. Ik kan bijna raden wat ze denkt. 'We blijven hier uitrusten. Anders worden we betrapt, en dan kunnen we niet vluchten.' ze heeft gelijk. We gaan weer zitten, omsingeld door bosjes. En nu hopen dat we snel weer terug kunnen gaan.