Te Dashurrej

26/Mix ngjarjesh

-Mos more...-thash dhe bera hapa pas.

-Dhe ja ku ngecem-tha Rajani duke kryqezuar duart e tij.

-Hapuu...Hapuuu-fillova ta qelloja me grushta deren e ashensorit per tu hapur por e kot. Sa me shpesh i gjuaja aq me shume me dhimbte dora ime qe tashme ishte skuqur.

-Hapu zuzam...-zeri i tij talles deshironte te me hiqte trurin nderkohe qe qendroja ne hall per te hapur ate dreq ashensori.

-Oh...ketu nuk ka ajer fare-thash duke qendruar e ulur mbi dyshemen e ftohte duke mu marrur mendt dhe duke marr fryme me veshtiresi. Isha klaustrofobike dhe tashme po mendoja per vdekjen e afert qe mund te vinte nga mbyllja ne ashensor.
"Le te vdes duke marr fryme mes lendinave dhe e vetme e shoqeruar me lulet dhe gjithashtu rete e embla te mbushura me dashurine e pafund qe qenia ujore e kristalizuar di ta dhuroj" mendoja gjithmon dhe sapo hapa syte e mbyllur duke shkeputur mendjen nga imagjinata shoh qe ndodhem prane Rajanit.

-Rajaa...-thash duke e pare sikur te ishte engjelli i vdekjes.

-Me thuaj Olivia...merr fryme nuk eshte fundi ketu kemi ngecur-tha ai.

-Rajan...ti je?

-Po Olivia jam ketu-degjova zerin e tij nderkohe qe i mbaja syt gjysme te hapura.

-Po ik re dreq andej...-thash duke leshuar doren ne ajer drejt faqes se tij me nje shpejtesi dhe nje forc qe as vete nuk e kuptova se si erdhi. Degjova nje zhurm.

-...ahh Oliviaaa ca dreqin pate?

-Te kam thene Raa...jan...mos me rri kaq afer-i thash nderkohe qe degjova ashensorin te punonte.

-Me ne fund u hap-sapo tha kete mua mu hapen syte. Vura re faqen e tij te skuqur mire si nje molle e vogel nga dora ime imcake "e pafuqishme".

-Praa...u hapen-u cova nga toka dhe pash verdall si e hutuar. Shtypa ashensorin te ndalonte ne moment dhe sapo u hap dola nga ashensori duke hipur shkallet.

-Olivia ku po iken?-pyeti.

-Ne dhomen time-thash.

-Ne dhomen tone-korrigjoj.

-Zemer, ti do flesh ne ballkon ose ne banje apo kuzhine ndersa une qe kam ditelindjen nee dhomen time ne krevatin e madh pasha-thash duke ecur nder shkalle.

-Sa e mete qe eshte-me zuri veshi keto fjale.

-I kam ngjar mamit tend-thash duke pare posht dhe sapo ngrita koken u perballa me Silvian. I buzeqesha e sikletosur dhe ndalova para saj.-Rajannnn zemrraaa...-bertita une duke e quajtur zemer. E urreja te thoja fjalet "zemer,shpirt,jete".

-Ohh po ju pse ziheni?-pyeti Silvia

-Po ja...-pash shikimin e saj sikur do me hante-Rajani yt eshte shume portac. Se kuptoj per ca e con ne palester kot sa te te bej tere ato rroba me ere te qelbur dhe te t'i sjell ne shtepi. Ai as shkallet nuk hipen dot. Po bejme nje gare tani dheee...

-Dhee ti je me e shpejt dhe the qe i ngjan mamit te tij? A eshte keshtu?

-"E hengra...cfare duhet te bej? Nuk duhet te sillesha harabute me te. Ajo eshte ne moshe te madhe"

-Ah i ngjafsh tet eme ti se mema ime...-Rajani po ecte drejte shkalleve koke ulur dhe sapo arriti prane meje ngriti syt dhe me pa me nje shikim djallezor.-Mema ime eshte me e bukura nga te gjitha dhe ti nuk behesh dot si ajo...

-Poo...po pikerisht kete po thoja-thash duke qeshur me siklet-Se mamit tend nuk i arrij dot me bukuri por fatmiresisht ime me eshte me e zgjuara ne bote. Ta puthesh...Ta pish ne kupe. Llokum fare eshte...Nejse eshte shume vone dhe po me zijne kembet. Duhet te fle pak. Naten e mire-thash dhe eca neper shkalle pa kthyer koken pas.