Te Dashurrej

32/Entuziazmi i cdo gjeje shprehet kudo, sidmos ne "fejesbuk"

Rajan POV:

Me shpejtesi u largova nga shtepiza pa folur e njeri dhe pa i thene mirupafshim mamas se Olivias.
Ndodhesha ne shkallet e spitalit ndersa qe i kaperceja 2 e nga 2 ato. Hipa ne katin e trete dhe prane deres se bardhe pash Lizen e cila bente ecjake e qete ne korridorin e spitalit me telefonin ne veshin e saj.

I ngrita doren dhe ajo me pa. Uli telefonin me kujdes dhe u afrua prane meje.

-Cfare ka mamaja?-pyeta i shqetesuar.

-Nuk e di per nje moment ajo...ajo...u zverdh e tera dhe pastaj...i rane te fiket...po i rane te fiket-tha ajo e menduar. Ndoshta duhet te ishte trimaksur shume.

I perkedhela koken e saj me floket e bute dhe eca drejte korridorit per ne dhomen 200 ku ime me gjendej e shtruar.

Hapa derezen e bardhe dhe hyj brenda.
Mamaja gjendej e shtrire dhe dukej teper e keputur. Syt mezi i hapi...

-Ohh Rajan qenke ti-tha liroj doren e saj te djathte ku bukur i qendronte i zbukuruar nga nje byrzylyk i shendriteshem qe ja kisha blere une vite me pare kur fitova rrogen e pare.

-Ma...-mbylla deren dhe u afrova prane saj duke u ulur mbi stolin e vogel ngjyre kaf. I preka doren e bute dhe e putha i shqetesuar.-A je mire?

-Mire jam...besoj se po-shtrengoj syte e saj dhe i hapi serisht.

-Me thuaj cfare mund te bej per ty-thash.

-Rajan...ndoshta ne po plakemi prandaj dua dicka nga ty...dua te te shoh teksa vesh kostumin e dhendrit per here te fundit-shtrengoj lehte doren time.

-Mama une...do martohem...-thash

-Si? Do martohesh?!-ajo u ngrit nga vendi dhe u be sic ishte me pare. U duk sikur nuk ishte semure.

-Po...me Olivian

-Whooohoooo Hajde Liza mos pergjo me prapa deres se me ne fund Rajani ka vendosur te martohet...Hopaaa-ajo u cua nga krevati dhe filloj te kercente ndersa Liza hapi deren me zhurme duke u hedhur si lepur.

-Ok mos me thoni qe ishte nje...

-Po dhe ti do martohesh-tha ime me.

"Ok nuk duhet ta mendoj kete por tashme duhet ta them me plot goje qe vajzat jane te cuditeshme dhe mbesin te cuditeshme" cohem nga karrigia dhe me nje buzeqeshje ne fytyren time i shoh te dyja

-Dasma eshte kete jave keshtu qe mblidhuni te gjithe. Neser eshte fejesa... Ju pres tek shtepiza ime ne plazh...-duke thene keto fjale anashkalova Lizen e cila po tregonte vemendje ne fjalet qe une po thoja dhe doja lasht korridorit.
"Ne rregull mund te prisja qe ta bente Liza por jo mamaja ime...Ah se kuptoj pse femrat bejne kaq lojera femijesh. Ato jane te cuditeshme..." me doren grusht hapa telefonin i cili kishte kohe qe perdridhej sa majtas-djathtas ne xhepin tim.

E rrembej nga xhepi ate femije qaraman dhe e mbaj ne dore. Ndjej dridhjen e saj te vazhdueshme dhe kembengulese nga nje person qe nuk e njoh. I kujt mund te jete ky numer valle?
Me nervat qe kisha nuk deshiroja aspak te pergjigjesha ne telefon por ndergjegja me foli bute duke me bindur se duhet te pergjigjesha.
Leviza gishtin me shpejtesi duke hapur telefonin. E vendos prane veshit tere kurioz per te degjuar zerin qe do me fliste.

-Alo...-nje ze i ngrohte u pergjigj ne telefon. Nje ze i njohur dhe i bute qe te qetesonte tere shpirtin e here te acaronte me zerin e saj.
Buzeqesha instiktivisht duke ecur mes korridorit te rremujshem te atij spitali mizorues.