"Ceylan da biliyor aslında, Tanrı kendisini bir av olarak yarattı. "
🕯️
O Azize'ydi.
Ve ruhu benim cılız bedenimde yeşermişti.
Sevgisi, nefreti, güçleri, iradesi ve aşkı benim kendi bedenimde yer bulmakta zorlanan ruhumla bir olmak üzereydi. O bi...
Herkese merhaba! 5. bölüme hoş geldiniz. Öncelikle oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. Kitap ilerledikçe şiddetlenecek. Umarım rahatsız olmazsınız. Ve beni takip etmeyi unutmayın.
O zaman, keyifli okumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🔸
5. Bölüm: PLAN Z
Babamın anlattığı masalarda, kötü kalpli cadı bir şekilde yenilirdi.
Aslında bazı şeylerin ne kadar yanlış empoze edildiğini şimdi anlıyordum. Aslında ben ne kadar duyduklarına inanmayan bir kız olduğumu şimdi fark ediyordum. Halk derin bir nefretle bahsederdi bu yedi kişiden. Ben onlardan tiksiniyordum. İğreniyordum. Bir kaşık suda boğacak kadar nefret ediyordum onlardan. Onlar ailemin darmadağın olmasına neden olmuş hatalardı. Bu kadar büyük hatalar kimse tarafından affedilmeyecekti. Kimse onları sevmeyecekti. Bir hayalleri yoktu. O kadar çok kendi arzularına dalıyorlardı ki, etraftaki yaşamı unutuyorlardı. Ben halkın anlattıklarına inanmamıştım. Ben kötü kalpli cadının yenileceğine güvenen, şımarık bir kızdım. Halk, Zoe halkı haklıydı. Bunlar nefes aldıkları yere kuraklık getiren, verimsizliğe neden olan, lanet, illet kişilerdi.
Onlardan biriyle karşılaşmıştım.
Anlımdan kaşımın ortasına akan ter damlasını Mars'ın verdiği peçeteyle sildim. Kısık iç çekişlerim dışında arabada hiçbir ses yoktu. Benim iç sesim ise başka bir ses daha aratmayacak kadar şiddetli ve öfkeliydi. Ailem bunlar için mi katledilmişti? Bunlar için mi? Değmezdi.
Araba durduğunda bakışlarım yorgunlukla ışıkları yanmayan eve kaydı. Edna evde değildi. Ev şimdi daha bir ıssız gelmişti gözüme.
Mars bir anda arabadan indiğinde ona taraf dönemedim bile. Nefes alsam canım acıyordu. Midem bulanıyordu ve başım dönüyordu. Kadının eli zehirdi. Kanım o zehri işleyip şekle sokmuş, ağrı sızı olarak bedenime armağan etmişti. Koluma bakmaya korkuyordum. Acısı o kadar taze ve şiddetliydi ki parmak uçlarımı acıyla sıkıyordum.
Elim yorgunlukla kapı koluna uzandı lakin bir anda kapı diğer taraftan açıldı.
Kararan bakışlarım üzerime doğru eğilen Mars'a kaydı. Terden sırılsıklam olmuş tenim yüzüme vuran soğuk rüzgarla sızım sızım sızlandı. Mars benim itiraz etmeye mecalim olmadığı için beni hızla kucağına aldı.
Kocaman cüsesinin üzerinde bir çocuk gibi durduğumdan emindim. Başım yeni doğmuş bir bebeğinki gibi hızla omzuna düştü. "Uyuma sakın." dedi Mars. Kapıyı kapattı ve beklemeden evin merdivenlerini adımladı. Gözlerim kapanmak üzereydi ancak son kalan enerjimle beni kurtaran Mars'ı dinlemeye çalışıyordum.
