Tattoo (Zayn Malik & Luke Hemmings fanfic)

deel 14

Dag 6:

Zayn's pov:

"Zayn please maat...open de deur." Hoor ik Ben roepen achter mijn gesloten deur.
Mijn ogen beginnen dicht te vallen, maar beelden van een meisje met tranen over haar wangen schieten voor mijn oogleden.
"Hoe is het ooit zo ver kunnen komen?" Fluister ik tegen mezelf, terwijl ik een eenzame traan over mijn wang voel rollen.

Ik ga terug recht zitten en kijk naar mijn blanke muur.

Mijn spieren doen pijn door het aantal uren sport ze al hebben moeten doorstaan.

Mijn maag gromt van de weinige hoeveelheid eten ze maar heeft mogen verteren... maar ik trek er me niets van aan.

Mijn ogen zijn vermoeid door het gebrek aan slaap en de hoeveelheid tranen ze al hebben laten vrijgaan.

I'm simply broken.

Ik laat me terug vallen zodat mijn gespannen rug contact maakt met de zachte matras.

De jongens hebben het opgegeven, omdat ze weten dat de deur toch niet geopend zal worden.

Complete stilte. Geen irritante vogels die fluiten, geen enkel geluid van beneden en al zeker geen Anna die naast me ligt met een grote glimlach op haar gezicht. Helemaal niets.

De krif-band niet accepteren speelt een grotere tol over me dan ik had verwacht, maar ik ga mijn belofte nooit vergeten.... ik ga haar niet zo snel vergeten.

Al zeker niet zonder te proberen.

Ik sluit mijn ogen en aanvaard het donker.

~~~

Een zacht briesje strijkt over mijn huid, terwijl ik de zeelucht in adem.

Wacht? Zeelucht?! Waar ben ik... Ik open mijn ogen en schiet overeind, wat niet zo'n goed plan was. Een misselijke vloed gaat door mijn lichaam en felle stralen zonlicht schijnen in mijn ogen. Als mijn ogen aangepast zijn aan het felle licht, kijk ik rond me heen en begin ik me af te vragen hoe ik hier ben geraakt.
Mijn gedachtes worden aan de kant gezet als ik in de verte iemand hoor lachen.

Ken je dat moment dat je een film aan het kijken bent en opeens is er een flashback over kleine meisjes die in de achtergrond zachtjes aan het lachen zijn?

Ik zou kunnen geloven dat dit een flashback is...geloof mij. De manier waarop het gelach zich verspreid over deze plaats... de manier waarop het geluid zo zacht maar ook zo luid kan zijn op hetzelfde moment, de manier waarop het zoete geluid van de lach zo bekend voorkomt.

Maar ik ken deze plek niet.
Ik kan het me niet voorstellen dat ik ooit op dezelfde manier hier zat en warm zand langs mijn vingers voelde glijden.

Het kan gewoon niet.

Ik draai mijn hoofd richting het geluid en kijk recht op een groen bos.
Een zeker zichtbare lijn die het zand en het gras verdeeld.

De verfrissende zeelucht waait door mijn donkerbruin haar als mijn schoenen contact maken met het losse zand terwijl ik probeer recht te staan.

Mijn ogen worden groter als ik iemand met een lang wit kleed aan de rand van het bos zie staan. Net als ik iets wil roepen begint ze giechelend weg te rennen.

Zonder te denken begin ik ook te rennen.

"STOP!" maar niets gebeurt....zij rent nog en ik volg.

Net als ik het wil opgeven stopt ze opeens met rennen. Als ze zich omdraait kijk ik haar met verbaasde ogen aan.

"Iris?" Kan ik er nog net uitbrengen.
Ze kijkt me aan met haar fel groene ogen die ik al lang niet meer heb gezien.

Zonder het te willen voel ik de band terug komen.

Ik ga met mijn hand door mijn haar maar stop meteen. Op net hetzelfde manier gaat zij ook met haar kleine hand door haar lange blonde haren.

Geschrokken kijk ik naar haar.

Mijn mond opent zich voor iets te zeggen maar zoals een seconde geleden gebeurt er net hetzelfde.

Het is net alsof ik in de spiegel kijk, maar iris mijn plaats inneemt.

"Het is wonderbaarlijk is het niet?" Hoor ik een zachte stem achter me zeggen. Ik kijk naar waar de stem vandaag kwam maar er is niemand.

Ik kijk terug naar iris, maar ze is niet alleen.
"Anna?" Haar naam komt eruit als een zachte bries lucht.
Maar het is niet alleen ik die het zegt.
Iris volgt elke stap en elk woord dat ik zeg.

"Heb je in deze tijd dat je hier bent nog nooit over nagedacht?" Zegt ze met een geamuseerde grijns.

'Wat bedoeld ze?'
"De manier...waarbij-" op dat moment voel ik vingernagels zachtjes over mijn schouderblad krassen. Ik kijk naar waar het vandaan komt en mijn gezicht is maar een paar centimeters van haar af.
Haar frisse adem blaast over mijn gezicht als ze verder praat."-ze alles hetzelfde doet als jouw?" Ik draai me terug om naar iris terwijl ze die dingen in mijn oor fluistert.
Mijn hart stopt met slagen voor een klein seconden.

Daar staan ze...in net dezelfde positie als ons.

Iris die me recht aanstaart en Anna die met een grijn dingen in haar oor fluistert.
"Nooit over nagedacht dat je er gewoon niet bent. Dat je niets meer bent?" Ik probeer haar stem buiten te sluiten maar niets helpt. De manier waarop haar zachte stem in mijn oor fluistert is gewoon niet te ontwijken.
Ik weet dat dit niet echt is.

"Dit is niet echt." Fluister ik tegen mezelf maar op net dezelfde moment hoor ik haar stem hetzelfde zeggen.

De stem die ik zo hard heb gemist, de stem die ik nooit zal vergeten.

Tranen beginnen zich te vormen in de hoeken van mijn ogen, maar ik knipper mijn ogen zodat ze terug weg zijn. Ze is het niet waard.

"Het is jouw keuze Zayn, ga met haar mee of kom terug naar huis met mij." Geschrokken kijk ik naar wat er zich voor mij afspeelt.
Anna houd een mes tegen haar keel.

Ik kijk naast mij maar bij mij is er niets verandert. Anna kijkt wachtend naar mij voor een antwoord.

"Tick tock Zayn...tick tock" zegt Anna met een duivelse lach.

Wat is er met haar gebeurt?
De Anna naast mij kijkt me met vermoeide en betraande ogen aan maar de andere Anna heeft niets anders als woede.

Ik kijk naar Iris,tranen rollen over haar wangen maar haar gezichtsuitdrukking is blank.
Net als een witte canvas maar als ik probeer een lach op mijn gezicht te brengen doet zij niets.

Ze is gevoelloos.

Ik volg mijn instinct en neem mijn meisje in mijn armen waar ze harder begin te wenen.
Niet veel later hoor ik een oorverdovende schreeuw en draai ik mijn hoofd verbaasd.

"Sorry Zayn. Je moest doen wat je beloofde." Hoor ik een zachte stem zeggen.

"Je had belooft me niet te vergeten."

Ik kijk naar het lichaam een paar meter voor me... de bruine takken en eens groene gras is nu donker rood van bloed. Ik heb haar vermoord.

Ik kijk naar Iris haar levenloos lichaam zonder enige emotie. Hoe graag ik ook maar wil beginne schreeuwen ik kan niets doen.

Anna rukt zich uit mijn armen en kijkt me aan met een woedende blik.
"Dacht je nu echt dat ik je ooit zou vergeven?" Zegt ze met een sarcastische lach op het einde.
Je zou denken dat ze gek is geworden.

Net als ik wil antwoorden is ze weg.
Geen mooie bruine ogen meer. Niets.
Alleen een levenloos lichaam.

Ik wandel naar haar toe, maar net als mijn trillende hand contact maakt met haar blonde haren is alles weg.

Geen bos meer, geen Iris meer en al zeker geen Anna meer.

Ik word wakker in een ijskoude kamer, helemaal bezweet met natte wangen.

Nachtmerrie of niet...ik ben hun echt kwijt.