Tattoo (Zayn Malik & Luke Hemmings fanfic)

deel 6

Zayn's P.O.V

"Zayn...Zayn...Zayn..." hoor ik een vrouwelijke stem in mijn oren fluisteren waardoor ik wakker schiet en rond me heen kijk.

Dit gaat al de hele nacht door...

Ik heb nog nooit zoveel last gehad van nachtmerries als nu.

Vroeger wel...maar dit is gewoon absurd.

Ik weet waarom het komt... Omdat ik het lot niet accepteer.

Vroeger of later ga ik het niet meer kunnen tegen houden maar ik kan altijd proberen... niet?

De jongens hebben me gisteren proberen te kalmeren, maar niets hielp.

Ik ga ze niet zeggen dat Anna mijn Krif is.

Ik wil geen medelijden.

"GODVERDOMME" sis ik tegen niemand in het speciaal als ik zie dat het nog maar half 5 's ochtends is.

Dit wordt een leuke dag!

~~~

Ik neem mijn tas koffie in mijn handen en neem een slok van het warme goedje.

"Zayn." hoor ik iemand zeggen waardoor ik me omdraai.

"Hey ben wat doe je hier?" Vraag ik aan de donkerblonde jonge voor me.

"Net terug van een fuif...Luke was vorige week jarig en we gaven hem een verrassingsfeest... ben je nog steeds wakker?" Luke is Ben's broer.

"Net wakker... ik kon niet slapen." Hij kijkt me begrijpend aan.

"Ik heb gehoord dat je jouw krif hebt gevonden... gaat het maat?" vraagt hij bezorgd.

"Ja het gaat maar ga jij maar slapen... we praten er later wel over." ik geef hem een blik dat zegt dat hij er niet verder over moet vragen.

Hij knikt en loopt de kamer uit.

Als ik wil bukken voor aan het pak oreos te komen komt de pijn weer terug.

Ik vraag me af hoe het nu met Anna gaat.

Normaal als je jouw krif aanvaard heb je niks pijn meer alleen maar dikke donkere haat voor die persoon.

Ik ken haar nu al lang genoeg dat ik weet dat ze het niet gaat ervaren.

Wel...Dat hoop ik toch.

De pijn gaat je langzaam opeten tot je het niet meer aankan.

Ik ga met mijn hand door mijn haar.

Ik moet naar haar gaan en zeggen dat alles goed gaat komen.

Maar dat gaat niet... een week na je jouw krif gevonden hebt wordt er beslist hoe hard je die persoon gaat haten... als we nu gewoon beiden zonder te praten beslissen dat we mekaar niet gaan haten kunnen we er nog doorgaan zonder teveel beschadiging.

Maar ze heeft niemand meer op dit moment...haar ouders zijn weg en ik kan haar niet zien.

De pijn en haar gedachtes gaan haar langzaam aan beginnen opvreten... ik heb het al eerder gezien.

Wat dan ook ik ga haar niet verliezen.

Voor geen geld in de wereld.

Ik ga op de zetel zitten en neem diep adem.

Dit gaat leuk worden.

Gewoon 1 week zonder Anna... zo moeilijk kan dat nu toch niet worden...

Maar waar ik niet aan had gedacht op dat moment is dat ze ook nog een soulmate heeft.

"We kunnen dit Anna... ik mis je!" fluister ik tegen haar, ook al is ze er niet.