Tattoo (Zayn Malik & Luke Hemmings fanfic)

deel 5

Anna's P.O.V:

Een hele nacht niets slaap is toch wat iedereen wilt als verjaardagscadeau! Niet?!

Ik heb de hele nacht zitten rond rollen in mijn deken, waardoor ik weer moest opstaan omdat 3/4 van mijn deken op de grond lag... leuk toch.

Eerlijk gezegd ik voel me niet goed... psychisch en mentaal.

Het is alsof er iets in mijn lichaam zit dat weg wilt... een demon die uit de hel wilt ontsnappen.

De koude lucht die door mijn kamer ruist maakt contact met mijn bloedhete huid, waardoor er kippenvel ontstaat...

ik sta op voor het raam dicht te doen, maar stop als ik mijn spiegelbeeld in de spiegel zie... als ik zou zeggen dat het beeld me dood schrikt zou ik liegen. Ik zie eruit hoe ik dacht dat ik eruit ging zien.

Rode ogen van de tranen, wallen, een schijnend laagje zweet over mijn huid, mijn haar helemaal in de war... het is erg.

Ik stap onder de douch en draai de knop naar warm... het zachte gevoel van het warm water ontspant mijn spieren waardoor ik mijn ogen sluit.

De beelden van wat er gisteren avond was gebeurt schieten voor mijn gesloten ogen, waardoor ik ze meteen weer open.

Geen enkele moment rust.

Ik kijk naar mijn tattoos en begin me af te vragen van wie de diamant is.

Ons hele leven hebben ze het zicht van een persoon die alles voor je zou doen, alles voor je zou zijn en perfect bij jouw zou passen.

Maar wat als ik hem niet verdien? Wat als hij me niet leuk zou vinden...als hij me niet zou aanvaarden.

Met die gedachten zit ik nu al 16 jaar in mijn hoofd. Ik ben niet perfect, niemand is perfect en dat heb ik op een vroege leeftijd moeten aanvaarden.

Ik had er mee moeten leven dat ik niet het perfecte lichaam had. Dat de paar extra kilo's die aan mijn lijf zaten voor mij gemaakt waren. Dat er mensen in de wereld zijn die je graag op die punten willen wijzen.

Voordat ik Zayn leerde kennen had ik niemand behalve mijn ouders. Maar anders als mijn ouders keek hij niet met een sympathieke blik naar mij.

Hij keek naar mij alsof ik zoals iedereen was.

Het is nu beter met me... dat was een dieptepunt in mijn leven waar alleen zayn van af weet.

Na hulp gezocht te hebben voelde ik me weer goed in mijn lichaam. En dat is allemaal dankzij hem.

Zo is onze wereld nu eenmaal gemaakt. Ik kijk niet graag terug op het verleden alleen de toekomst.

Maar nu ik weet wat de toekomst me te bieden heeft weet ik dat niet meer zo zeker.

Ik schud de gedachten uit mijn hoofd en kijk naar mijn andere tattoo...

20 tal sterretjes die trots op mijn huid staan te blinken.

Ik pak de shampoo en was me verder.

Als ik uit de douche stap voel ik me al iets beter, maar ik heb nog steeds dat scheurend gevoel in mezelf dat maar niet wilt weg gaan.

~~~

Eenmaal aangekleed loop ik naar de keuken en neem ik al het mogelijke voedsel dat nog in de kasten ligt...

'Film,voedsel, frisdrank' blijf ik tegen mezelf in mijn hoofd zeggen, hopend dat daardoor het scheurende gevoel in mijn lichaam gaat stoppen.

Ik heb zo een voorgevoel dat ik weet wat het gevoel is, maar ik ga dat niet laten gebeuren.

Nog in geen 1000 jaar.

Ik start 'The grinch' op en probeer op de kerstfilm te letten...zonder enig succes.

Het gevoel word erger en erger.

Ik vergeet de film en sta terug recht.

"KOMOP!" schreeuw ik tegen mezelf.

Ik loop naar de garage en begin op de boksbal te slaan.

Niets helpt.

Ik ga even op een stoel zitten die in een hoekje van de garage staat en neem diep adem.

Er is maar 1 manier om te weten of mijn voorgevoel juist is.

Ik hou mijn rechterhand over mijn armband die rustig rond mijn linker pols hangt.

Zo traag als ik maar kan wandel ik naar mijn kamer.

Ik sluit voor de zoveelste keer vandaag mijn ogen en neem met mijn linker hand de deurklink vast.

"Het is nu of nooit." fluister ik gerust stellend tegen mezelf.

Ik duw de deurklink naar beneden en stap mijn kamer binnen.

Terwijl ik naar mijn bed loop doe ik mijn ogen weer open.

Ik ga op mijn bed zitten richting mijn nachtkastje en hou mijn ogen daar voor een paar minuten afvragend of dit wel een goed idee is.

Ik hou mijn rechterhand als geruststelling op mijn armband terwijl ik de fotokader ik mijn handen pak.

De kader voelt 10X zwaarder in mijn handen dan het eerst deed.

Ik draai de kader om, zodat ik naar de foto kan zien...

Het voelt alsof iemand me terug naar reality heeft geslagen.

Ik blijf naar de foto zien en het gevoel dat ik al de hele dag en nacht in mijn lichaam had verdubbelt.

Ik probeer de kader neer te zetten maar het lukt niet. Mijn ogen blijven naar de persoon staren...

Ik voel mezelf rood worden door het debat dat ik nu in mezelf aan het voeren ben.

Ik ga het lot niet laten winnen.

Ik haal diep adem en probeer het gevoel weg te duwen, maar net zoals een eigenzinnige hond blijft het.

"STOP HET!" schreeuw ik tegen mezelf.

Het kan me niets schelen of iemand me nu hoort of niet.

Als een zot kijk ik vol met woede naar de foto, maar het is geen woede dat ik aan het controleren ben....het is alsof ik niets meer te zeggen heb over mijn lichaam. Alsof de demon eindelijk is ontsnapt... maar ik doe er alles tegen voor het te stoppen.

Ik voel een brandende pijn op mijn sterren tattoo maar blijf voort pushen 'ik ga het lot niet laten winnen'... blijf ik maar herhalen

"STOP HET...alstublieft! Stop het" zeg ik tegen niemand in het speciaal als ik een traan over mijn wangen voel glijden.

De pijn verdwijnt alsof de demon heeft besloten weer terug in zijn grot te kruipen diep in mijn lichaam.

Het is een gevoel dat ik niet kan uitleggen.

Ik voel me opgelucht maar tegelijkertijd ook doodsbang.

Wat zou er gebeurt zijn als het ooit niet meer zou terugtrekken.

Ik kijk weer naar de foto niet zoals eerst met woeden maar nu met mijn ogen vol tranen.

Mijn ogen blijven op de foto van mij en Zayn toen we 13 waren en voor de 1ste keer samen naar Disneyland waren gegaan.

Het is de foto die we mekaar hebben gegeven.

De foto die ik van Zayn heb gekregen..

"Het spijt me Zayn..." zeg ik tegen hem ook al is hij niet hier.