Tattoo (Zayn Malik & Luke Hemmings fanfic)

Deel 23

Luke's P.O.V:

Ik word wakker gemaakt door een brandend gevoel dat door mijn been gaat.

'Wat?' Denk ik in mezelf als ik mijn ogen open.

Verward kijk ik rond me heen voor wie het zou hebben gedaan.

"Sorry" hoor ik een zacht stemmetje tegen me zeggen. Ik kijk naar waar het vandaan komt en mijn ogen belanden op een klein meisje met ros haar en bruine ogen. Achter het meisje staat een vrouw met dezelfde kleur haar maar groene ogen... ze moet zeker haar moeder zijn. De vrouw heeft een vermoeide expressie op haar gezicht en haar ogen zijn rood van wat ik vermoed uren lang wenen.

Begrijpend wat er was gebeurt knik ik naar de vrouw en kijk ik weer naar het kleine meisje.

"Maak je geen zorgen dat kan gebeuren." Ik kijk haar met een glimlach aan als ik het meisje weer verder zie huppelen.

Ik kijk naar de vrouw aan de balie maar ze geeft me nog altijd hetzelfde antwoord... ze schud haar hoofd. Geïrriteerd en vermoeid probeer ik mijn ogen weer te sluiten.

Net als ik bijna in slaap ging vallen duwt de oude man die al even naast mij zit, met zijn elleboog in mij zij terwijl hij zich omdraait en slaapt verder met het gesnurk dat hij nu al voor een vreselijk lange tijd aan het volhouden is.

Zuchtend sta ik op.

'Ik moet mijn benen toch nog strekken.' Zeg ik tegen mezelf.

Vermoeid sta ik op en wandel ik naar buiten.

Naast de inkom van het ziekenhuis is er een klein parkje waar patiënten kunnen wandelen en de eenden voederen bij de vijver.

Het moment dat ik het ziekenhuis uitstap adem ik de frisse lucht in...eindelijk geen klamme geur van ontsmettingsmiddel en medicatie.

Ik ga op het bankje naast de vijver zitten en kijk naar het grote gebouw.

Een eens wit gebouw dat nu grijs is geworden, gangen die van het ene gebouw naar het ander gebouw gaan, ramen om de meter en een grote roltrap die je kan zien door de glazen inkom.

Mijn ogen voelen droog aan door het gebrek van slaap, dus probeer ik het weg te wrijven met mijn handen. Net als ik weer wil opstaan voor naar de wachtzaal te gaan voel ik mijn gsm trillen in de binnenzak van mijn trui.

Wetend dat het mijn moeder is neem ik op.

"Hey mam." Zucht ik.

Er is een korte stilte dus kijk ik even naar mijn scherm om te zien of ik werkelijk heb opgenomen.

"Liz?" Vraag ik bezorgt.

Ik hoor haar lachen aan de andere kant van de lijn.

"Mam je moet echt aan jouw grappen beginnen werken. Ze worden afgezaagd." Even later stopt ze met lachen en antwoord ze.

"Lukey schatje hoe gaat het met Anna?" Hoor ik haar bezocht zeggen.

Ik heb ze heel misschien gisteren gebeld en heb een mental brakedown gehad in het midden van een drukke wachtzaal.

"Ze willen me niets zeggen. Ik ben geen familie!" Zeg ik geïrriteerd terwijl ik een steentje wegschop met mijn oude vans.

Ze zucht en antwoord: "Luke denk je niet dat het tijd is om naar huis te komen?" Hoor ik haar met een moederlijke stem zeggen.

Opeens voel ik een druppel vloeistof over mijn kin glijden en proef ik metaal. Ik ga met de mouw van mijn trui over mijn lippen en kin en zie dat er vegen bloed aan hangen.

Wel dit is gewoon perfect nu denken ze niet alleen dat ik gek ben maar ook dat ik aan zelfverminking doe...gewoon perfect.

Ik moet echt stoppen met zo hard op mijn lip te bijten. Het is een slechte gewoonte geworden

Ik stop met wandelen en moet er alles aan doen om niet op dit moment te beginne roepen dat ze zich niet moet moeien met mijn soulmates zaken en daarna haar weg te drukken maar ik houw mezelf tegen.

"Je weet mijn antwoord goed genoeg!" Snauw ik haar toe. Het moment nadat ik dat zei had ik er meteen spijt van maar-

"BERNARDINO FELIX DONATI, DENK JE NU ECHT DAT HET MIJ IETS KAN SCHELEN DAT IK DE AUTO FOUT HEB GEPARKEERD?! ONZE DOCHTER LIGT IN HET ZIEKENHUIS EN JIJ MAAKT JE ZORGE OM ZO IETS? NOW GET YOUR ASS OVER HERE!" Hoor ik een vrouw met blond haar schreeuwen naar wat blijkt haar man te zijn?

Met een kleine glimlach kijk ik naar de scene die voor me afspeelt. Zo zou Anna ook reageren.

Ik probeer me weer te focussen op het gesprek met mijn moeder maar iets aan wat er gebeurde leek zo bekend.

Donati... waarom klinkt het zo ... bekend? Waarom wil ik mezelf slagen omdat ik er niet op kan komen?!

Anna Donati...

Zonder na te denken druk ik op het rode telefoontje, terwijl ik naar de inkom loop.

Liz zal moeten wachten.
Ik ga hier later zo veel spijt van krijgen.

Ik voel een warme gloed van warmte over me heen gaan als ik door de deur ga en kijk rond me heen.

Ik zie haar ouders aan de balie staan en mijn nieuwsgierigheid kon het gewoon niet meer houden.

"-dus zijn we tot conclusie gekomen dat- LUKE?!" hoor ik een stem haar onderbreken.

Anna's ouders en de mevrouw achter de Bali kijken me verrast aan beseffend dat ik heb zitten meeluisteren.

Ik geef hen een verontschuldigende blik en draai me om naar de persoon die me riep.

Wat doet hij hier?