Tattoo (Zayn Malik & Luke Hemmings fanfic)

deel 10

Dag 3
Anna's P.O.V:

Ik sluit mijn ogen en haal diep adem...

Het is een dag later en het brandende gevoel is nog steeds niet weg...

Het voelt zo goed.

Geloof me...ik weet dat het slecht is.

Maar op het moment dat ik tegen Zayn begon te schreeuwen voelde ik me opgelucht! Het scheurende gevoel diep in mij stopte...alsof wat geen in me zat eindelijk vrij was!

Ik kan niet geloven dat hij me dit kon aandoen.

De vriendschap die we hadden betekende duidelijk niets voor hem.

Alleen om er aan te denke voel ik de woede weer in me.

De woede die alleen maar opkomt als ik Zayn voor me zie.

Hij was voorbestemt om mijn krif te zijn.

Het was altijd al geplant door het lot.

Ik open de voordeur en begin te rennen.

Waar? Ik heb totaal geen idee.

Als ik eindelijk stop zijn mijn benen verzuurt en ik voel me lichthoofdig.

Het voelt alsof ik net 200 rondjes rond mijn as heb gerend.

Mijn ademhaling is snel en kort en mijn voeten doen pijn.

Maar ik vergeet de pijn.

Ik ben omringd met bomen...

Voor 1 keer in een lange tijd is het compleet stil.

Ik voel een kleine glimlach op mijn lippen komen...

Het is perfect.

Ik blijf het padje aflopen, totaal geen idee waar het me naartoe zal lijden.

Na een tijdje te wandelen kom ik uit op een grote open plek...

Alleen niet zoals je zou verwachten.

Er is geen groen gras of een groot meer dat van niemand behalve van mezelf hoort. Geen plek waar ik kan gaan zitten en mijn gedachtes op een rijtje kan zetten.

Het is een grote kale lege plek...

Ik zucht diep.

Het was de moeite waart.

Ik draai me terug en loop het padje terug af.

Net als ik terug naar huis wil gaan zie ik een ander padje niet ver van hier...

Het geeft een warme gloed af alsof ik er hoor...alsof ik het moet volgen!

Nieuwsgierig naar waar het zou leiden loop ik naar daar en volg het...

Dit keer was ik meer verrast met wat ik zag...

Niet omdat ik een open plek met dit keer wel groen gras zie... maar om wie er is.

Ik knijp mijn ogen wat dichter voor te zien wie het was.

Mijn houding veranderd als er een warme verwelkomende gloed over me gaat.

Ik heb het gevoel alsof ik naar hem aangetrokken ben en telkens als ik een stap richting hem zet wordt het gevoel erger en erger.

Mijn hart stopt als ik zag wie hij was

Ik kende hem... zijn donkerblonde haren lijken goud door het zonlicht en staat lichtjes verward waardoor ik er mijn hand zo graag wil door laten gaan... zijn lippen lijken zo zacht alsof ze van fluweel zijn gemaakt.

Ik moet moeite doen om niet te beginnen kwijlen.

Hij is perfect...

"Luke..." fluister ik zo zachtjes dat alleen hij het kan horen.

Hij opent zijn ogen en kijkt me aan met een kleine glimlach...

Zijn ogen lijken kristallen door het zonlicht.

"Anna..." zegt hij met een zachte stem.