Tattoo (Zayn Malik & Luke Hemmings fanfic)

Deel 26

"Hij is niet meer dezelfde Anna, wel voor nu toch dan... Hij heeft een paar... probleempjes." Ik kijk hen geïrriteerd aan. "Natuurlijk! Wat is er nu weer mis?"
" Anna...Hij heeft een traumatisch hersenletsel opgelopen door het accident. Hij- hij is niet meer hetzelfde."

~~~

Moed
Doorgaan op momenten dat je eigenlijk wilt opgeven. Een van de belangrijkste onderdelen van ons leven. Wat zou er gebeuren als iedereen de moed zou opgeven? Waar zouden we dan nu staan? Heb je daar ooit al aan gedacht? Een wereld zonder moed? Waarschijnlijk niet. Maar er zijn mensen die op een bepaald moment van hun leven een dieptepunt bereiken. Ze vallen er zo diep in dat het hen nooit meer lukt om er uit te klimmen. Stel je dit nu voor. Iemand die een heel groot deel uitmaakt van je leven valt in die put. Ga jij die ene persoon zijn die klaar staat met een touw om hen er uit te trekken? Of ga jij de moed opgeven, omdat je denkt dat hij/ haar niet meer te redden valt? Moed komt voor is vele vormen... maar mijn conclusie van dit alles is. Moed is iets dat je jezelf aan moet overgeven. Je wilt het of je wilt het niet. En in dat vlak lopen mensen de verkeerde richting uit. Ze geven op. Ze denken dat er niemand is die daar staat met dat touw. Ze zien gewoon niet ver genoeg... of ben ik fout? Dit is slechts iets wat ik denk.

~~~

13 maanden later

Luke neemt zijn hand in de mijne als we de kamer binnen komen. Warme lucht ontvangt ons met de geur van verse rozen. De geur is net als een mes in mijn hart. Als ik een al te bekende giechel hoor probeer ik een glimlach op mijn lippen te zetten, maar vandaag lukt het gewoon niet. Luke kijkt me begrijpend aan en knijpt mijn hand. Ik kijk hem aan en de tijd staat even stil. Woorden kunnen niet beschrijven wat ik voor hem voel. Ik geef hem een klein kusje en draai me om naar Zayn. Ik moet sterk voor hem zijn. Daar zit hij dan. Afvragend welke blok er op de welke past. Ik laat Luke zijn hand los en begin naar de jongen te wandelen die ik al ken vanaf mijn 13de. Als ik bij hem aankom zie ik zijn hoofd naar mij draaien en verlaat een blij geluidje zijn mond. Hij staat op, begint op en neer te springen en loopt naar me toe. Bekende armen omhelzen mij en ik bevries even, maar ik laat hem doen. Ik neem even diep adem en ga met mijn hand door zijn haar. "Wat was je daar aan het doen?" Vraag ik. Hij kijkt me enthousiast aan met een sparkel in zijn ogen als hij me naar zijn blokken trekt.
"Speel mee!"

~~~

5 dagen later

Mijn handen trillen en mijn ademhaling gaat sneller en sneller.

"Luke je weet dat ik alles jou en hem zou doen, maar ik kan die kamer niet meer binnen."

Ik hoor hem zuchten. Ik snap niet dat hij het met me kan uithouden de laatste paar dagen.

"Anna je moet sterk voor hem blijven. Ook al kan dit de laatste keer zijn. Hij heeft je even hard nodig dan dat jij hem nodig hebt. En denk niet zo over jezelf! Je weet dat ik kan voelen wat je voelt." Hij veegt mijn tranen weg. "Ik wacht hier wel."

Met een trillende hand open ik de deur. Het is muisstil. Ik kijk naar de andere kant van de donkere kamer. Apparaten omheinen zijn bed en zijn hartslag is te zien aan de grote monitor. Ik ga op het kleine stoeltje zitten naast zijn bed en neem zijn bleke hand in de mijne. Als mijn ogen over zijn lichaam gaan komen de tranen terug. 13 rozen is alles wat hij kreeg. Het aantal jaren dat we niet samen waren... kregen wij in maanden om vaarwel te zeggen. Wat voor een bullshit is dat nu! Hoe kan je nu ooit vaarwel zeggen als je de keuze niet hebt! Boos wrijf ik de tranen weg met mijn andere hand. Één blaadje is alles wat hij nog heeft.

Één dag, één uur, één minuut, niemand heeft enige idee hoe lang hij nog heeft met dat 1e blaadje.

"Verlaat me niet Zayn!" Fluister ik zachtjes.

Het lijkt alsof hij me hoorde als hij zijn ogen opent.
Niet wetend wat te zeggen kijk ik in zijn ogen. Ze zijn niet meer de vertrouwde hazelnoot bruine waar ik ben mee opgegroeid. ze zijn paars, maar ik kan nog steeds het gevoel zien dat ze behouden. Angst...
Er zijn zoveel dingen die ik nu wil zeggen, maar ze komen gewoon niet uit mijn mond. Dus zeg ik gewoon de woorden waar ik nooit spijt van ga krijgen.

"Bedankt Zayn...voor alles!" tranen rollen over mijn wangen en hij blijft naar me kijken maar nu met een andere uitdrukking...
Moed... alsof hij weet wat er gaat gebeuren maar er toch niet bang voor is. Via de monitor hoor ik zijn hartslag versnellen.

"Anna..."

Alles rond me heen stopt als de monitor een eentonige piep door de kamer laat echoën. Gepanikeerd kijk ik naar zijn armen.

Er waren geen rozen meer. Alleen maar takken met dorens. Ik kijk naar zijn polsen en zie daar een nieuwe tattoo ontstaan.

Ik stop met alles wat ik aan het doen ben.

Het is een hoopje van paarse bloemblaadjes.

Zo...dit was het dan denk ik. 

(Voor de mensen die het niet verstaan :) soulmate ((blauw)) kriff ((rood)) rood+blauw=paars hahaha. Daar bedoel ik niet mee dat ze soulmates waren, maar dat ze elkaars goede en slechte waren.)

Thank you ❤️
Lisa