Tattoo (Zayn Malik & Luke Hemmings fanfic)

deel 7

Dag 1

Anna's P.O.V:

"Bedankt voor je aankoop en tot de volgende keer." zegt de vrouw achter de kassa.

"Daag." zeg ik haar als ik mijn zakken pak en richting mijn fiets loop.

Ik ben te jong om met de auto te rijden maar dat houd me niet tegen om met 5 volle zakken met de fiets naar huis te rijden.

Ik zeg niet dat het goed gaat maar het kan.

Ik heb de hele ochtend in mijn bed gelegen... ik dacht dat ik misschien iets productief kon doen dus ben ik naar het centrum gereden en heb heel veel decoratie gekocht om mijn kamer te versieren.

Als je niets beter te doen hebt...waarom niet?!

De pijn is er nog maar ik heb het gevoel dat dit het beste is... zoals ik al zei... ik ga hem niet haten.

En als ik mijn hand om mijn buik leg door de pijn valt het toch niet op want mensen denken dat ik mijn regels heb ofzo.

Eenmaal thuis aangekomen open ik de deur en loop ik naar mijn kamer.

Ik leg de zakken op bed en begin ze uit te laden.

Niemand die nu kan zagen dat ik mijn kamer moet opruimen...

Mijn kamer is zwart wit... mijn witte muren heb ik vol geplakt met bandposters van... green day, sleeping with sirens, bring me the horizon, 5sos, one direction,... waardoor mijn andere muren alleen nog maar zwart zijn.

Maar dat ga ik veranderen.

Ik pak mijn fairy lights en hang ze in het kopstuk van mijn bed.

Dat is al iets.

Ik hang de andere lichtjes aan de bovenkant van alle muren.

Als ik ze insteek kijk ik goedkeurend naar de schattige lichtjes...

Net als ik verder wil doen hoor ik mijn GSM afgaan.

"Hallo?" Antwoord ik.

"Hey schatje late gelukkige verjaardag!!!!" Hoor ik mijn mama's stem door mijn gsm zeggen, waardoor ik moet lachen.

"GELUKKIGE VERJAARDAG ANNA" hoor ik mijn vader roepen. Hij staat duidelijk aan de andere kant van de kamer.

"Dankjewel" zeg ik met een glimlach.

"En hoe is het met de tekens?" vraagt mijn moeder nieuwsgierig... de meeste ouders en familieleden noemen het tekens...

Het is even stil.

"Ze zijn prachtig..."fluister ik zachtjes.

"Schatje wat is er?" Hoor ik mijn mama bezorgd zeggen.

Ik weet dat het het beste is om de waarheid te zeggen.

Ze moete het toch ooit weten.

"Zayn is-...." ik haal diep adem"hij is mijn krif." Ik voel weer een traan over mijn wang rollen.

Telkens als ik het zeg dringt het me harder en harder door.

Ik hoor mijn ouders diep adem halen alsof het hen even veel zeer doet.

"Moeten we over komen... we kunnen het eerste vliegtuig naar huis pakken" hoor ik mijn vader af rammelen.

"Nee het gaat ik moet dit alleen doen." Zucht ik.

"Weet je al wie je soulmate is!?" Vraagt mijn moeder voor de moed wat blijer te maken.

"Nope ik heb al genoeg aan mijn hoofd op de moment." Antwoord ik simpel...ik heb het me al veel afgevraagd maar ik zal hem ontmoeten als de timing perfect is...niet zoals nu dus.

"We moeten opleggen je weet dat naar België bellen veel kost..."hoor ik mijn vader aan de andere kant van de lijn zuchten.

"Oke ik hou van jullie" zeg ik.

"We houden meer van jou!!!!" Hoor ik voor ze opleggen.

"Oke... boekenplank" zeg ik tegen mezelf.

Ik ga er alles aan doen om de pijn te vergeten tot het weggaat...en ik Zayn weer kan zien.