"Sanırım benim kalbim bir zamanlar Mekke gibiydi. Beş yaşıma kadar, çocukken. Günahsızken. O zamanları hatırlamasam da sanki huzurluymuşum gibi hissediyorum. Masumluğumun tadını çıkartmaya çalıştığım zamanlarda Mekke'min Kâbe-i Muazzama'sında tavaf...
Hiç birisin gözlerinde gökyüzünü seyrettiğiniz oldu mu? Ya da hiç birisin gözlerine bakarken denizde gözleriniz kapalı yürüdüğünüzü hissettiniz mi? Siyah göz bebeklerindeki ışığı gördünüz mü sevdiğiniz adamın ya da kadının? Güldüğünde dudaklarının kenarındaki ince çizgilere hayranlıkla baktınız mı? Kahkaha attığı zaman o fısıltısını çektiniz mi içinize?
En çok ellerini sevdim ben onun. Bir erkeğin ellerine göre daha yumuşaktı, şefkatliydi ve biraz da nasırlı. Ne olursa olsun, bana dokunduğu zaman sevgisini hissedebiliyordum. Ama gözlerini de asla unutamıyordum. Tertemiz bir okyanusu gökyüzünden izlemek gibi bir şeydi ona bakmak. Lacivert ve açık mavinin birleşimi, gözbebeği ise minik bir ada gibi.
Kıyamet günde herkesin öleceği ve İsrafil'in sura üfledikten sonra tekrar dirileceğimiz bir mahşer yeri... Benim kıyametim O'nun gözleriydi. Tek fark ben onun gözlerinde tekrar diriliyordum. O okyanuslarda boğulup yeniden ayağa kalkıyordum. Ayaklanışım o minik adasıydı, gözbebeği. Ben mahşerimde diriliyor ve kayboluyordum. Kaybolmak için en güzel yer onun gözbebekleriydi. O, benim gözbebeğimdi.
Benim O'na olan aşkım o kadar büyüktü ki onun sevgisini, aşkını düşünemiyordum. Onun sevgisinin her zaman daha çok olduğunun bilincindeydim. Beni kaybetmekten korkardı, Devrim. Onun bir sarılmasına dünyalarımı verebilirdim. O tek sarılmayla bile ifade ederdi sevgisini, söylemesine hiç gerek kalmazdı ki.
Hayatımın en büyük ayaklanması... Devrim. Elleri kestane kokan güzel adamım, seni değil kendimi kaybetmek isterdim.
Karanlıktan korkan kız, artık karanlıktı. Karanlıktan korkan kız, karanlığa aşıktı. Karanlıktan korkan kız, ölümü arzuluyordu ama engeli vardı. Çok büyük bir engel. Karanlığın içinde gölge olarak saklanan kız, O'nun gidişiyle birlikte sadece tek bir şey için yaşıyordu.
Ben bir tek şey için yaşıyordum, sana verdiğim söz için Devrim, sana verdiğim tek bir söz için.
~🌺~
1990
Gözlerimin takıldığı karanlık nasıl aydınlık olurdu, merak etmişimdir hep. Çünkü gözlerimin gördüğü yaşları çoğu zaman silip kenara atabilsem de hiçbir zaman aydınlatamadım.
